Προχθές την Κυριακή, φύγαμε από Αθήνα γεμάτοι απελπισία για αυτόν τον τόπο και ήρθαμε Βερολίνο σαν φυγάδες από τον φλεγόμενο Λίβανο, συγνώμη την Ελλάδα.
Όσοι υπερηφανεύονται για το ανατολίτικο μπάχαλο που μας διακρίνει ως έθνος, θεωρώντας το εθνική μας χαριτωμενιά, αντίθετη στον ξενέρωτο δυτικό ορθολογισμό, ας το χαρούν τώρα στα αποκαϊδια.
Αυτό το κακό που έγινε θα έπρεπε να σοκάρει τόσο πολύ τους Νεοέλληνες που να συνέλθουν από τη φραπεδιάρικη αφασία τους και να φερθούν στοιχειωδώς υπεύθυνα, αλλά δεν ελπίζω να συμβεί κάτι τέτοιο - κι αυτό είναι το χειρότερο.
Να δείτε που η πλειοψηφία θα πάει να ψηφίσει στις εκλογές τούς ίδιους και τους ίδιους, με τα ίδια πάντα κριτήρια του βολέματος και των προσωπικών σχέσεων, σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, σαν να μην έχει διαλυθεί το κράτος από αυτούς που τόσα χρόνια εκλέγει και κατέρευσε παταγωδώς στις φωτιές της Πελλοπονήσου και της Εύβοιας.
Μόνο μια εθνική κινητοποίηση για αναδιοργάνωση του κράτους σε ορθολογικές βάσεις, με καινούργια πρόσωπα, μακριά από τα ξοφλημένα κόμματα, θα έδινε ελπίδες σε αυτόν τον τόπο. Μόνο έτσι θα μπορούσε να βγει κάτι καλό από αυτόν τον όλεθρο. Αλλά αυτό αποκλείεται να γίνει. Έτσι το μόνο που μένει είναι ο όλεθρος.
