Βερολίνο Α.Ε. - Αποτελέσματα Τριμήνου

Είμαι τρεις μήνες σερί όλο το φθινόπωρο εδώ Βερολίνο καρακέντρο (Μίττε), χωρίς να κουνηθώ ούτε μέχρι το Πότσνταμ να πάω. Η σχέση μου με την πόλη παραμένει σταθερά ερωτική, αφού συνεχίζει να με γοητεύει, παρά τις κάποιες επιμέρους απογοητεύσεις.

Μία από αυτές είχε να κάνει με τη ποιότητα των Ελλήνων εδώ, που δεν ήταν και τόσο το κάτι άλλο, όπως έγραφα ξεροχύνοντας από βερολινόκαυλες.
Η άλλη είναι από την έντονη τουριστικοποίηση της πόλης, που εκτός ότι ανεβάζει συνεχώς τις τιμές, αρχίζει να μαζεύει περισσότερο περίεργους παρά ψαγμένους.
Όταν έμαθα, μάλιστα, ότι το Lifo έκανε αφιέρωμα στο Βερολίνο με εξώφυλλο το παλούκι του (έτσι λέμε εμείς τον Funkturm που υψώνεται στο Αλεξάντερπλατς), τότε πραγματικά ανησύχησα για το τι ψώνια θα μαζευτούν.

Βέβαια, η αρχιτεκτονική του είναι τέτοια που δεν κινδυνεύει άμεσα από τις ορδές που φοβάμαι εγώ (σαν υστερική κυρία που δεν θέλει να της χαλάσουν την ησυχία της).

Παρόλα αυτά, ακούγονται κάποια ανησυχητικά σενάρια για αξιοποίηση των όχθων του ποταμού Spree, που το διασχίζει, και για τα οποία υπάρχει έντονη κινητοποίηση των αυτόνομων για να ματαιωθούν. Άντε, να ανάψουν τα αίματα, διότι όντως για αυτό το θέμα αξίζει να πέσει ξύλο, και θα κατέβω κι εγώ «παραλία» να τα σπάσω, αν τολμήσουν να φέρουν μπουλντόζες.

Εκεί λοιπόν που λέω, φτάνει, να μην έρθουν άλλοι τουρίστες, εκεί λέω, ελάτε παιδιά τώρα να το χαρείτε, γιατί μπορεί σε λίγα χρόνια να το κάνουν Λονδίνο, που λέει ο λόγος, και γάμησέ τα.

Παρεμπιπτόντως, όσοι θα ρθείτε Χριστούγεννα στο Βερολίνο μη χάσετε την έκθεση vom Funken zum Pixel στο Martin-Gropius-Bau.

Δεν συνηθίζω να συστήνω εκθέσεις ούτε είμαι πολύ της καλλιτεχνίας, αλλά αυτή μου έκανε κάτι. Μου μετέδωσε αυτό που θα έλεγα θρησκευτική εμπειρία σήμερα που δεν μασάμε με φτερωτούς δράκους και Αϊ Γιώργηδες καβάλα στο άλογο. Ειδικά η εγκατάσταση με τον σκοτεινό θόλο όπου σε όποιο σημείο κοιτάς εμφανίζονται εικόνες σαν από βυζαντινή τοιχογραφία, είναι πολύ κοντά σε αυτό που θα μπορούσε να είναι ένας εκκλησιαστικός τόπος στην εποχή των Pixel. Το ενδιαφέρον της έκθεσης βρίσκεται στο ότι συνδυάζει υψηλή τεχνολογία και αισθητική για να επιτύχει ένα σχεδόν μεταφυσικό αποτέλεσμα.

Πάντα το έλεγα ότι η τέχνη (πρέπει να) είναι χώρος μιας μεταφυσικής εμπειρίας που ενώνει στιγμιαία τον πεπερασμένο άνθρωπο με το άπειρο Αυτό με έναν φευγαλέο ασπασμό ολοκλήρωσης - φευγαλέο, όπως η ζωή.

τίποτε όρθιο

Μου είπαν για τον χαμό που γίνεται με τον Λαζόπουλο στην Ελλάδα και έκατσα να δω Αλ Τσαντίρι στο greek-movies , από περιέργεια. Γέλασα με τις εξυπνάδες του και κάποιες ατάκες, αναγκάστηκα να γελάσω με τα βίντεο της πλάκας που χρησιμοποιεί (όπου γελάς αναγκαστικά), βαρέθηκα το μελό του (και τη μελοποίησή του), εντυπωσιάστηκα με την ετυμολογία του και την καταγγελτική του τόλμη, και ξάπλωσα να κοιμηθώ σαν ευχαριστημένος ‘Ελλην τηλεθεατής που παρέα με τον Λάκη καταφέραμε να τους κράξουμε όλους δημοσίως ατιμωρητί (εκτός από τον εαυτό μας).

Το πρωί που ξύπνησα είχα μια στυφή γεύση, σαν να είχα φάει μάπα καρπούζι, από «γύφτο». Όσο και να έπλενα τα δόντια, η στυφάδα δεν έλεγε να φύγει. Κάτι με χαλούσε και έψαξα να το βρω.

Δεν ήταν το ότι ο Λαζόπουλος χρησιμοποιούσε έτοιμο τηλεοπτικό υλικό από πεπραγμένα άλλων για να τα κοροϊδεύει (και δεν παρήγε δικό του πρωτότυπο υλικό), διότι έκανε σάτιρα, όχι κωμωδία.

Στην κωμωδία δημιουργείς, στην σάτιρα καταστρέφεις, και πολύ καλά κάνεις, αφού οι άνθρωποι όλο μαλακίες κάνουν στην τελική. Μόνο που όταν το κάνεις αυτό χωρίς αυτοσαρκασμό, αφήνεις να εννοηθεί ότι εσύ είσαι υπεράνω της γελοίας ανθρωπότητας, ο μόνος τελικά που αξίζει, ενώ οι άλλοι είναι της πλάκας.

Έτσι, όμως, προκύπτουν κάποια ερωτήματα:

Αν εσύ αξίζεις, γιατί αξίζεις, ποιος είσαι και από ως που κι ως που το παίζεις οσία παρθένα ενώ οι άλλοι είναι κουφάλες;

Μήπως έχουμε πέσει σε περίπτωση ταξιτζή που αφού μας καταγγείλει όλα τα στραβά της κοινωνίας, στο τέλος μάς κλέβει;

Μήπως έχουμε την ολοκλήρωση του νεοελληνικού αρχέτυπου όπου όλοι φταίνε εκτός από εμάς; Γι' αυτό χτυπάει τέτοια νούμερα το Αλ Τσαντίρι; Επειδή οι νεοέλληνες αναγνωρίζουν σε αυτό τον εαυτό τους και μάλιστα τους αρέσει πάρα πολύ;!

Μήπως έτσι έχουμε μιαν ύπουλη κολακεία κρυμμένη πίσω από μια επιφανειακή καταγγελία; Ή έναν Βουγιουκλακικό ναρκισσισμό πίσω από τη γενειοφόρα μάσκα του Αριστοφάνη;

Και μια που είπαμε για Αριστοφάνη, όσο και να μου αρέσει, πάντα ήμουν καχύποπτος με τον λαϊκισμό του, που, μην ξεχνάμε, βοήθησε στην θανατική καταδίκη του Σωκράτη.

Μόνο ο αυτοσαρκασμός τού κωμωδού μπορεί να προστατεύσει τη σάτιρά του από τον επικίνδυνο λαϊκισμό και να τη δικαιώσει σαν πράξη καταστροφής που δεν αφήνει τίποτε όρθιο και αναγκάζει τον ξερόλα άνθρωπο να πει «έν οίδα, ότι ουδέν οίδα».

Sose Me

Otan exeis kanei la8h sth zwh sou, eisai 35 xronwn, gynaika, kai o xronos kylaei eis varos sou, ti perithwria exeis na epanorthwseis? Me ayto to erwthma, i tainia e3etazei ta oria twn dynatothtwn enos atomou kai thn anagkh tou allou. -2001 a' vraveio gynaikeias ermhneias Maria Zormpa

παραβάτης

Όταν δεν σου φτάνει ούτε ο χρόνος ούτε το χρήμα για να κάνεις αυτό που θέλεις στη ζωή σου, αφού έκανες τα πάντα για να το καταφέρεις, τότε δεν έχεις άλλη επιλογή - ή θα υποταχθείς στην πραγματικότητά σου ή θα γίνεις παραβάτης της.

Ό,τι έχω καταφέρει, το έχω καταφέρει ξε-κλέβοντας χρόνο και χρήμα.

Σύμφωνα με τις κοινωνικο-οικονομικές μου προδιαγραφές (παιδί φτωχής αγροτικής οικογένειας), δεν είχα πολλές ελπίδες. Αφού εξάντλησα κι αυτές που είχα χωρίς να καταφέρω αυτό που ήθελα, δεν μου έμεναν άλλα περιθώρια. Ή θα υποτασσόμουν στους νόμους της κοινωνικο-οικονομικής μου πραγματικότητας ή θα τους παραβίαζα. Προτίμησα το δεύτερο.

χιονίζει!

Βλέμματα σκυμμένα σε πληκτρολόγια, οθόνες και έγνοιες - ο καθένας τις δικές του. Ο χώρος μια απόσταση που πρέπει να διανύσεις για να πας στη δουλειά σου, στο μάθημα, στη γκόμενά σου, όχι για να τον περπατήσεις και να τον αισθανθείς. Αν κάνει κρύο θα ντυθείς καλά. Αν βρέχει θα πάρεις ομπρέλα.

Και τότε, χιονίζει!

Τα βλέμματα σηκώνονται. Κοιτάζουν έξω από παράθυρα, πέρα από οθόνες και πληκτρολογημένες προσδοκίες - ο καθένας τις δικές του. Κοιτάζουν το ίδιο. Τις νιφάδες που στροβιλίζονται στον αέρα και ραίνουν τον χώρο με χιονοπέταλα. Τότε μπορεί να κοντοσταθείς στον δρόμο, να κοιτάξεις για λίγο γύρω σου. Να νιώσεις για μια στιγμή πού βρίσκεσαι και όχι μόνο πού θέλεις να πας.

ο θάνατός μου από ένα κρυολόγημα

Εντάξει, δεν πέθανα, ένα απλό κρύωμα ήταν, από τα συνηθισμένα, αλλά αυτή τη φορά, μιλάμε, όταν ήρθε μου έδωσε μια ζωντανή εμπειρία θανάτου. Λέω «ζωντανή» γιατί αν ήταν «πεθαμένη» και πέθαινα κανονικά, δεν θα μπορούσα να την πω εμπειρία ακριβώς. Οι πεθαμένοι δεν νομίζω ότι συλλέγουν εμπειρίες, κι εγώ είμαι ακόμη ζωντανός. Απλά ήμουν λίγο κρυωμένος.

Ανέβαινα την Καστάνιεν Αλέ, από Ροζεντάλερ Πλατς, όταν ξαφνικά ένιωσα τα πόδια μου να σέρνονται, την ανάσα μου να κόβεται, οι ήχοι γύρω μου να γίνονται απόμακροι και οι εικόνες να χάνουν τη φωτεινότητά τους.

Όλα γύρω μου κινούταν κανονικά. Το τραμ ανέβαινε τη μικρή ανηφόρα κουδουνίζοντας για να απομακρυνθούν δύο ποδηλάτες που τα λέγανε οδηγώντας πάνω στις ράγες, μια μαμά κυλούσε το καροτσάκι με τα δίδυμά της στην κατηφόρα, οι εργάτες απέναντι στο παρκάκι του Weinsberweg συνέχιζαν τις εργασίες καλλωπισμού που γίνονται με την ελπίδα να φύγουν από εκεί οι «ντήλερς», ένας τύπος πήγαινε βιαστικός φορώντας πάνω από τη τραγιάσκα του ακουστικά γουόκ μαν.

Όλα ήταν εκεί. Εγώ όμως ένιωσα να απουσιάζω, να φεύγω με fade out από τη σκηνή, να χάνομαι, σαν να πεθαίνω.

Τότε σκέφτηκα τι ωραία που είναι έτσι ο θάνατος, να έρχεται φυσικά, από μια απλή αρρώστια που σε βρίσκει στα γεράματα, σε εξαντλεί και σε παίρνει από αυτόν τον κόσμο, χωρίς δράματα.

Έτσι, απλά και ήσυχα να φεύγεις από αυτόν τον κόσμο, αλλά αυτός να συνεχίζει το δρόμο του. Τα τραμ να ανεβαίνουν, τα καροτσάκια να κατεβαίνουν, ποδηλάτες να πηγαίνουν παρέα, εργάτες να καλλωπίζουν «ντήλερς», τραγιάσκες να φοράνε ακουστικά.

Ναι έτσι μπορώ να πεθάνω.

Η "νοημοσύνη του ζευγαρώματος"

έτσι γράφει ένα άρθρο στα Νέα ότι είναι ο όρος που χρησιμοποιούν οι επιστήμονες για να ταξινομήσουν τις μεθόδους που επιστρατεύουν τα δύο φύλα στο παιχνίδι τους.

Επ' αυτού, είπα να καταθέσω και εγώ τη δική μου επιστημονική εμπειρία που λέει ότι ο έρωτας ξεπερνάει όλες τις ταξινομήσεις και δεν παίζεται.

Παρόλο που από το η Αγάπη είναι Ελέφαντας έχω δείξει ότι δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τον έρωτα, η ταινία δεν λήφθηκε σοβαρά υπόψη από την επιστημονική κοινότητα διότι χαρακτηρίστηκε από τη "σοβαρή" κριτική ως φτηνή σεξοκωμωδία που δεν διαπραγματευόταν τα θέματα του ολόψυχου έρωτα, αλλά μόνο του σαρκικού.

Εδώ θα πρέπει να πω ότι οι επιστήμονες κατά κόρο ανάγουν το έρωτα σε μια σωματική λειτουργία που γίνεται στη ψύχρα για αναπαραγωγή του είδους με δαρβινικούς όρους, χωρίς καμία άλλη μαγεία, αλλά αυτούς κανείς δεν τους κατηγορεί για φτηνή δαρβινολογία.

Η αλήθεια είναι ότι το θέμα σε αυτήν τη ταινία ήταν πιο πολύ το σεξ, αλλά το παρουσίαζε σαν μια πολύ σοβαρή παράμετρο των ερωτικών σχέσεων και μάλιστα τόσο αστάθμητη που να τις ανατρέπει κωμικά.

Βέβαια, όσο μεγάλη και να είναι η δύναμη του σεξ, δεν συγκρίνεται με τον ολόψυχο έρωτα ή "καψούρα" στην καθομιλουμένη. Εκεί είναι που τα δίνεις όλα, και δεν σου μένει τίποτε.

Αυτό το σημείο, του ολόψυχου καψουρο-έρωτα, σηματοδοτεί αναντίρρητα το ανώτερο στάδιο της ερωτικής εξέλιξης. Πιθανόν αυτό να αποζητούν όλοι κατά βάθος όταν αρχίζουν να ερωτοτροπούν ξεκινώντας είτε από ένα ρομαντικό αίσθημα είτε από μια αδυσώπητη σηκωμάρα.

Ακόμη και οι μεγαλύτεροι πόρνοι και πόρνες που έχω γνωρίσει θα ήθελαν τελικά να τα δώσουν όλα σε κάποιον, για να μη τους μείνει μετά τίποτε και έτσι να απαλλαγούν από το βάρος της ύπαρξης τους ώστε να πετούν ανεμπόδιστα στα ύψη.

Στην ερωτική κλίμακα υπάρχουν διάφορα σκαλιά ανόδου μέχρι τα ουράνια, αλλά μόνο ο ολόψυχος καψουρο-έρωτας μπορεί να σε πάει εκεί εξαερώνοντας το εγώ σου, αφού το φτάσει στο τελευταίο σκαλί πέρα από το οποίο δεν έχεις από που αλλού να πιαστείς παρά μόνο από αυτόν ή αυτήν που είσαι ερωτευμένος/η.

Σε αυτό το τελευταίο σκαλί, όσα ήξερες έχουν τελειώσει και καμία γνώση δεν μπορεί να σε συμβουλεύσει τι να κάνεις. Είσαι εκεί, μπροστά σε ένα ιλιγγιώδες κενό, στο οποίο μπορεί να πέσεις και να καταβαραθρωθείς ή να υπερίπτασαι χάνοντας τη βαρύτητα σου. Εκεί, σε αυτο το σημείο, είσαι στο έλεος αυτού ή αυτής που αγαπάς.

Αυτός ή αυτή τότε αποκτούν μια σημασία κοσμογονική και τους θεωρούμε πλάσματα κατά πολύ ανώτερά μας, (αλλιώς, γιατί να ανέβουμε τόσο ψηλά για να τα φτάσουμε).

Αν δεν θεωρείς τον άλλο ανώτερο των δυνατοτήτων σου δεν παθαίνεις ολόψυχο έρωτα ούτε είσαι έτοιμος να τα δώσεις όλα για αυτόν και να την κάνεις από το τελευταίο σκαλί για τα ουράνια (ή το κενό).

Ο άλλος βέβαια είναι στην πραγματικότητα ένας κοινός θνητός, με τα καλά του και τα κακά του, όμως εσύ όχι μόνο δεν βλέπεις τα κακά, αλλά δεν βλέπεις ούτε τα καλά, διότι ο άλλος είναι πέραν του καλού και του κακού. Είναι ο κόσμος όλος.

Είναι προφανές ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια υπερβολή, αλλά κακά τα ψέματα, χωρίς αυτήν την υπερεκτίμηση του άλλου, Έρωτας με το Ε κεφαλαίο δεν νοείται.

Αν λοιπόν ο Έρωτας δε μπορεί να συμβεί παρά μόνο μέσα από μια υπερεκτίμηση του άλλου, τότε καταλαβαίνετε αμέσως το πρόβλημα που προκύπτει όταν περνάμε στο θέμα του ζευγαρώματος και αναζητούμε το τέλειο ζευγάρι, όπου και οι δύο να είναι ερωτευμένοι.

Τώρα μπορείτε να είστε σίγουροι: Ο αμοιβαίος έρωτας είναι τόσο σπάνιος όσο είναι και η αμοιβαία υπερεκτίμηση.

εν αρχή ην... ένα παιδί

Αν υπάρχει κάτι που θα έδινα τη ζωή μου, αυτό είναι το παιδί μου. Δεν θα πέθαινα για καμιά ιδέα, και έχω πολλές. (Άσε που για καμιά ταινία από όσες έχω στο μυαλό μου δεν θα έδινα δεκάρα μπροστά στις ιδέες που τις γέννησαν)

Ακόμη και η ύστατη όλων των ιδεών μου (η αναφορά μου σε Αυτό), είναι αέρας κοπανιστός μπροστά στην παρουσία της καινούργιας ζωής που μου κλήρωσε να υπηρετώ ως πατέρας.

Αυτή οριοθετεί το απόλυτό μου. Όλα τα άλλα είναι σχετικά.

Ένα παιδί είναι ένα θαύμα που ταπεινά προσκυνώ. Προέρχεται από το ίδιο που γέννησε και μένα και τον καθένα. Αγγίζει τη μήτρα τού Είναι, μπροστά στην οποία κανένα δέος δεν είναι κατανυκτικότερο, ούτε ο ίδιος ο έρωτας, όσο και αν είναι φυσική προϋπόθεση της γεννήσεως του.

Άμα τη εμφανήσει του παιδιού ο έρωτας αποδεικνύεται ότι δεν είναι παρά αυτό ακριβώς: μια προϋπόθεση που παραχωρεί τη θέση της στην υπόθεση του.

Κανένα έργο τέχνης δεν συγκρίνεται και κανένα θεώρημα δεν ανάγεται στην ασύλληπτη παρουσία ενός παιδιού στα χέρια μου εκ του μη όντος. Τίποτε δεν αρκεί να το εξηγήσει και όλες οι εξηγήσεις μου υστερούν μπροστά του.

Μέσα απο αυτό συνδέομαι με τον άφατο Λόγο Αυτού και δεν μπορώ να πω τίποτε ανώτερό του ούτε να κάνω κάτι καλύτερο από αυτό.

Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν παιδιά, για διάφορους λόγους, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να είναι ανοιχτοί προς το Είναι και έτοιμοι να ξεπεράσουν το εγώ τους για να συνδεθούν με Αυτό, έστω και άν κάτι τέτοιο δεν τους τίθεται τόσο επιτακτικά όπως αν είχαν ένα παιδί που έκλαιγε στην αγκαλιά τους. Αυτοί είναι ακόμη πιό ποιητικοί, από όσους "ποιητές" αγνοούν τα παιδιά τους.

Όσοι αγνόησαν τα παιδιά τους νομίζοντας ότι έχουν να πουν ή να κάνουν κάτι σημαντικότερο από αυτά, απέτυχαν στο πιο ουσιαστικό από όλα, όσο και αν πέτυχαν να διακριθούν στα επιμέρους πεδία δράσης τους. Έμειναν κλεισμένοι σε ένα εγώ αποσυνδεδεμένο από το Είναι.

Το να βάλεις κάτι πάνω από το παιδί σου είναι απόδειξη ενός εγωισμού που αδυνατεί να ξεπεραστεί και να αγαπήσει κάτι πέρα από τις ιδέες του, που δεν είναι τελικά παρά εμμονές του.

Όποιος έβαλε το έργο του πάνω από το παιδί του, μόνος ήρθε και μόνος έφυγε από αυτή τη ζωή.

Από την άλλη, όποιο παιδί δεν αγαπήθηκε ήρθε μεν μόνο σε αυτή τη ζωή, αλλά δεν είναι ανάγκη να φύγει και μόνο.