Εδώ και λίγο καιρό έχω «σκαλώσει» με το θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος στα καφε-μπαρα της Ελλάδας και στην αυτόβουλη κατάργησή της από τους θαμώνες και τους ιδιοκτήτες, που αποφάσισαν ότι ο νόμος δεν τους αρέσει, έτσι απλά.
Θα μου πεις τίποτε καινούργιο. Τα γνωστά για Έλληνες. Το αντίθετο θα ήταν έκπληξη, και απορώ με το νομοθέτη που τόλμησε κάτι τέτοιο, αφού, ως γνωστόν, νόμος που δεν ανταποκρίνεται στο λαϊκό αίσθημα είναι νεκρός.
Βέβαια, ο λαός δεν παραιτείται ούτε από το δικαίωμά του να ζει και μάλιστα καλά. Παρόλα αυτά παραβιάζει μαζικά ένα νόμο που υποτίθεται προστατεύει τη ζωή του. Ανάλογα, παραβιάζουν οι οδηγοί τις διαβάσεις των πεζών και τους αντιμετωπίζουν σαν απρόσεκτες γάτες, αν αυτοί τολμήσουν να πιστέψουν ότι έχουν προτεραιότητα, σύμφωνα με τον ΚΟΚ. Φαίνεται ότι η ανάγκη για ανυπακοή είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη επιβίωσης των Ελλήνων.
Ο υψηλός δείκτης των τροχαίων, των καρκίνων του πνεύμονα, και πολλών άλλων δεικτών ανυπακοής σε στοιχειώδεις κανόνες εθνικής υγιεινής, σωματικής και οικονομικής – όπως, π.χ. ο δείκτης του ελλείμματος -, μαρτυρούν το αυτόβουλο του ελληνικού λαού, έναντι των νομοταγών ψοφιμιών της υπόλοιπης Ευρώπης, που δεν ξέρουν να ζουν, ενώ εμείς τουλάχιστον ξέρουμε να πεθαίνουμε.
Θα πρέπει να πω ότι και στο Βερολίνο υπάρχουν αρκετά μπαράκια που το ντουμανιάζουν, αλλά αυτά έχουν πάρει ειδική άδεια και δεν το κάνουν παραβιάζοντας αυτοβούλως το νόμο.
Αυτοί οι Γερμανοί, τι τυπολάτρες, θα μου πεις. Και θα σου πω, πράγματι, έχεις δίκιο. Μπορεί οι τύποι να πρέπει να χαλαρώσουν λιγάκι, να είναι πιο ευέλικτοι και «δε γαμιέται» φάση.
Κάθε λαός έχει τα προβλήματά του και τα δικά του κουσούρια. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι μπορούμε να κρύβουμε τη φαλάκρα μας πίσω από τη υπερτρίχωση του άλλου.
Το πρόβλημα των Ελλήνων είναι ακριβώς το αντίθετο από των Γερμανών, στο θέμα πειθαρχίας, με τον κάθε λαό να έχει τα δικά του τραυματικά, ιστορικά επεισόδια να τον "κατά-τρίχουν", (να, οι τρίχες).
Ανάγοντας το απείθαρχο των Ελλήνων στα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα, για να μην αρχίσουμε πάλι τα περί τουρκοκρατίας, μοιάζει σαν να βρισκόμαστε σε ένα παρατεταμένο μεταδικτατορικό πανηγύρι, όπου γιορτάζουμε ακόμη την πτώση της χούντας, με γενικευμένη ανυπακοή στις αρχές, ανεξάρτητα του ρόλου που βαράνε σήμερα.
Οι μπάτσοι, για παράδειγμα, σήμερα δεν κάνουν την ίδια δουλειά με αυτούς της χούντας, που σε αστυνόμευαν μήπως ακούς Θεοδωράκη. Όμως, συνεχίζουμε να τους θεωρούμε άμουσα όργανα της δικτατορίας. Από την άλλη, φωνάζουμε για ελλειπή αστυνόμευση, όταν μας σπάσουν το αυτοκίνητο για να πάρουν το ραδιοκασετόφωνο, με τα cd της Βανδή, (αφού ο Θεοδωράκης έχει να βγάλει τραγούδι από το ‘70).
Πάμε πάλι στο τσιγάρο. Σύμφωνα με την ιστορία, όταν έπεσε οι χούντα, οι μαθητές και οι καθηγητές άρχισαν να καπνίζουν μαζί στα λύκεια, (εκεί που το τσιγάρο απαγορευόταν δια ροπάλου), και να επιδεικνύουν τα δημοκρατικά τους αισθήματα με κυκλάκια καπνού. Από τότε πέρασαν 37 χρόνια και έχουμε ακόμη το ντουμάνιασμα σαν σύμβολο της ελληνικής δημοκρατίας.
Πρόκειται για μια σημαντική χρονοκαθυστέρηση του έθνους, ενώ οι τόκοι τρέχουν. Τα δάνεια εκδημοκρατισμού, εξευρωπαϊσμού και εκσυγχρονισμού που πήραμε έχουν λήξει και εμείς δεν εννοούμε να το καταλάβουμε. Η απόπειρά μας να δραπετεύσουμε από τον χρόνο, δεν θα βρει σύμφωνους τους λαούς που μας έχουν δανείσει σήμερα, χωρίς να είναι απαραίτητα οι Φοίνικες της αρχαιότητας.
Όσο και να φωνάζουμε για τα κατοχικά δάνεια, δεν πρόκειται να πείσουμε κανένα και δεν θα μας πάρουν στα σοβαρά, ούτε καν οι Γερμανοί, που συνηθίζουν να τα παίρνουν όλα τόσο σοβαρά (άλλο κουσούρι τους και αυτό). Πολύ περισσότερο να συγκινηθούν από τα σημερινά αντιχουντικά κηρύγματα του Θεοδωράκη, όσο κι αν τον συμπαθούν για την κερδοφόρα αντιδικτατορική καριέρα που έκανε στα στάδια της Γερμανίας αγκαζέ με τη Φαραντούρη, φωνάζοντας «κι εσύ λαέ βασανισμένε».
Ναι, είναι μεγάλος ο νταλγκάς της ιστορίας που σηκώνει ένας ιστορικός λαός και μπορεί να σηκώνει τσιγάρο η υπόθεση, αλλά δεν φταίει ο διπλανός σου, να τον πνίγεις στον καπνό σου. Πόσο περισσότερο όταν η επιγραφή λέει απαγορεύεται το καπνίζειν και το πτύειν.
Αν βρίσκεσαι σε ένα ελληνικό καφενείο, κακό του διπλανού σου κι ας βγει αυτός έξω να ξεπαγιάσει στον καθαρό αέρα. Αν όμως μιλάμε για το "κλαμπ" των ευρωπαϊκών κρατών, το πιο πιθανό είναι να σε πετάξουν έξω, αφού μετά από τόσες παρατηρήσεις εσύ συνεχίζεις το ντουμάνι. Μπορείς βέβαια να αρχίσεις να καταγγέλλεις τις διεθνείς καπνοβιομηχανίες που σε κατάντησαν σε αυτό το χάλι, αλλά μετά περνάμε στο άλλο εθνικό κουσούρι, ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, για το οποίο ήδη
έχουμε μιλήσει.
ΥΓ1. Οι Γερμανοί έχουν και εδώ το ακριβώς αντίθετο κουσούρι από εμάς. Πιστεύουν - ή τουλάχιστον πίστευαν, μετά τον πόλεμο - ότι για όλα φταίνε αυτοί. Μέχρι που κατάφεραν οι Έλληνες να τους ανάψουν τα λαμπάκια.
ΥΓ2. Η μόνη επαναστατική κίνηση που θα είχε λόγο να γίνει σήμερα στην Ελλάδα θα ήταν αυτή που θα ζητούσε μια ακριβοδίκαιη νομοθεσία και την αυστηρή τήρησή της από όλους. Τα μηνύματα εξέγερσης και ανυπακοής που απευθύνουν οι διάφοροι επαναστατημένοι λαϊκιστές είναι ό,τι πιο συντηρητικό και καθυστερημένο ακούγεται σε ένα τόπο όπου έφτασε ακόμη και ο πρωθυπουργός του να πει ότι είναι "αντιεξουσιαστής" για να γίνει αρεστός. Μιλάμε για πλήρη διαστρέβλωση, που μόνο μια τολμηρή ανατροπή κατεστημένων αντιλήψεων θα έφερνε στα ίσια της.
Αυτός είναι κατά βάθος ο λόγος ύπαρξης αυτού του άρθρου. Όχι για να μιλήσει για τους καπνιστές ή να μοιρολογήσει ακόμη μια φορά για τα στραβόξυλα τους Έλληνες, αλλά να εισηγηθεί μια εντελώς αντίθετη αντίληψη του επαναστατικού, όπου πραγματικός επαναστάτης θα είναι ο εραστής του νόμου.
