Tuesday, February 6, 2007

την έκανα πάλι

Σήμερα πρωί πρωί έκανα μια μαλακία, από αυτές που συνήθως κάνω. Φέρθηκα ατσούμπαλα σε κάποιον και έφαγα μούντζα. Στην αρχή προσπάθησα να απολογηθώ - «δεν είχα καταλάβει ότι θα σε πείραζε» - αλλά δεν με έπειθα.

Μετά, πτοημένος, κλείστηκα στον εαυτό μου και αναγνωρίζοντας στην ατσουμπαλοσύνη μου όλα τα κακά που πέσαν πάνω μου στη ζωή, χτυπούσα το στήθος ωιμέ για τη μοίρα μου και τον άξεστο πατέρα που με μεγάλωσε με γαμωσταυρίδια και σφαλιάρες, όπως τον μεγάλωσε ο πατέρας του, κι αυτόν ο δικός του, και φτάνουμε στις γαλέρες με τους δούλους, όπου τραβούσε κουπί ο εκατοστός προπάππους μου.

Στη συνέχεια, αναγνώρισα στη συμπεριφορά μου κάτι καθαρά κακό, χωρίς δικαιολογίες και ιστορικές αιτίες. Έπρεπε να αναλάβω την ευθύνη του, να υποστώ τις συνέπειες, αφού το συγνώμη δεν ήταν αρκετό, και σκάσε.

Αυτό άλλωστε πιστεύω και για τον καθένα, ότι άπαξ και ενηλικιωθεί πρέπει να αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη των πράξεων του, αλλιώς δεν έχει τέλος η ιστορία με τις γαλέρες.

Επιπλέον, βλέπω ότι πολλές φορές το κακό χτυπά ασύμμετρα, όχι σαν απάντηση σε κάτι κακό που το προκάλεσε, αλλά υπερβάλλει χτυπώντας μάλιστα κάποιους άσχετους, σαν καθαρό κακό που ξεπερνάει τις αιτίες που το γέννησαν. (Το ίδιο πιστεύω και για το καλό, αλλά δεν είναι εδώ το θέμα)

Αλλά τι είναι αυτό το γαμημένο κακό μέσα μου; Εγώ το εφηύρα, για να είμαι υπεύθυνος(;) Δεν νομίζω. Τότε υπό ποίαν έννοια είμαι υπεύθυνος;

Είμαι υπεύθυνος με την έννοια ότι το κακό μπορεί, μεν, να είναι επιβίωση μέσα μου ανεπεξέργαστων ψυχολογικών καταστάσεων και ατσούμπαλων μορφών της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά, αφού έφτασε μέχρις εμένα είναι τώρα δική μου ευθύνη να το επεξεργαστώ, να εξομαλύνω την τραχύτητα του, να βγάλω την καλοσύνη από μέσα του και να συμβάλλω στην ευ-μορφοποίηση του ανθρώπου και οπωσδήποτε τη δική μου. Και στην τελική, είμαι υπεύθυνος γιατί δεν έφταιγε σε τίποτε ο άλλος για τη μαλακία που με δέρνει.

Υπόσχομαι να μην την ξανακάνω, ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω, κι επειδή φοβάμαι μη ξαναπροδοθώ από τον κωλοχαρακτήρα μου, γράφω αυτό το κείμενο σαν δημόσια δέσμευση.

6 comments:

stratos said...

η συγνώμη έγινε δεκτή και η επικοινωνία αποκαταστάθηκε. το παράπτωμα μου μπορεί να ήταν πλημέλλημα, αλλά εγώ το έζησα έτσι όπως το περιγράφω και η δημόσια δέσμευση μου είναι ισόβια

άσκεπος said...

:))))

Ο συνειρμός με τις γαλέρες, όλα τα λεφτά!

Τέλος καλό, όλα καλά. Πάλι καλά. Μην τα παίρνεις τόσο δραματικά, λίγη παραπάνω προσοχή θέλουν τα πράγματα. Και όχι βιαστικές αντιδράσεις, meiner Meinung nach.

Berlinale θα πας;

Anonymous said...

Ειναι δυσκολο να παμε απο το εγω στο εμεις..και αυτο γιατι ξεκιναμε παντα απο το εγω τις αναγκες του την πολυποθητη ισσοροπια του .Ετσι δυσκολα προσεγκιζουμε το εμεις.
Χρειαζεται υπερβαση ...ειναι ποιο καθαρος δρομος...αυτο που εκανες και εσυ!!!!

stratos said...

@ exiled, καλά τα λες, deine Meinung ist meine auch, αλλά στερνή μου γνώση να σ' ειχα πρώτα - επρεπε να σε πάρω το πρωί τηλ.

Δεν πειράζει, βγάλαμε έτσι το post της μέρας. Τόχα ανάγκη να φιλοσοφήσω περί κακού, καλά που έγινε η στραβή και μας δόθηκε η αφορμή.

Στην Μπερλινάλε θα κάνω κάτι και θάμαι εκεί συνέχεια.

@ τρολλ-ε, έτσι είναι. πασχίζω για την καθαρότητα και δεν έχω άλλο ξεδιαλυτικό από το εγώ μου.

Anonymous said...

Γεια σου Βερολίνο!
Έχεις δίκιο Στράτο, πηγή κακίας είναι και η αυτολύπηση καμιά φορά: οι γονείς μας ήταν σκληροί κι αλύπητοι, οι δάσκαλοι μας ηλίθιοι, η γαλέρα :-) μας βαριά κι ασήκωτη αλλά και ... για κοίτα ρε παιδί μου, γεμάτη κόσμο... Κουπί τραβάμε όλοι μαζί κι αν συγχρονιστούμε, μπορεί να γίνουμε ταχύπλοο! Χαίρομαι που ξεπεράστηκε η παρεξήγηση σας και μου αρέσει που 'σαι παλικάρι και δεσμεύεσαι δημόσια!

Anonymous said...

φίλε,
αν δεν ήταν φίλος η ή γκόμενά σου το θιγόμενο πρόσωπο, μήν έχεις τύψεις.
πρέπει να γίνουμε σκληρόπετσοι για να επιβιώσουμε σε αυτόν τον σκληρό κόσμο.

τάδε έφη 46άρης,πρώην ευαίσθητος που βελτιώνεται συνεχώς μέχρι τελικής...αναισθησίας-άμποτε!!!

ολέ!!!