Προχθές την Κυριακή, φύγαμε από Αθήνα γεμάτοι απελπισία για αυτόν τον τόπο και ήρθαμε Βερολίνο σαν φυγάδες από τον φλεγόμενο Λίβανο, συγνώμη την Ελλάδα.
Όσοι υπερηφανεύονται για το ανατολίτικο μπάχαλο που μας διακρίνει ως έθνος, θεωρώντας το εθνική μας χαριτωμενιά, αντίθετη στον ξενέρωτο δυτικό ορθολογισμό, ας το χαρούν τώρα στα αποκαϊδια.
Αυτό το κακό που έγινε θα έπρεπε να σοκάρει τόσο πολύ τους Νεοέλληνες που να συνέλθουν από τη φραπεδιάρικη αφασία τους και να φερθούν στοιχειωδώς υπεύθυνα, αλλά δεν ελπίζω να συμβεί κάτι τέτοιο - κι αυτό είναι το χειρότερο.
Να δείτε που η πλειοψηφία θα πάει να ψηφίσει στις εκλογές τούς ίδιους και τους ίδιους, με τα ίδια πάντα κριτήρια του βολέματος και των προσωπικών σχέσεων, σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, σαν να μην έχει διαλυθεί το κράτος από αυτούς που τόσα χρόνια εκλέγει και κατέρευσε παταγωδώς στις φωτιές της Πελλοπονήσου και της Εύβοιας.
Μόνο μια εθνική κινητοποίηση για αναδιοργάνωση του κράτους σε ορθολογικές βάσεις, με καινούργια πρόσωπα, μακριά από τα ξοφλημένα κόμματα, θα έδινε ελπίδες σε αυτόν τον τόπο. Μόνο έτσι θα μπορούσε να βγει κάτι καλό από αυτόν τον όλεθρο. Αλλά αυτό αποκλείεται να γίνει. Έτσι το μόνο που μένει είναι ο όλεθρος.
Το πνεύμα της εποχής
6 years ago
8 comments:
'εθνική κινητοποίηση για επανοργάνωση του κράτους'
:τοπική κινητοποίηση για αποδιοργάνωση του κράτους...
ερώτημα: ποιο κράτος;
όντως: μόνον ο όλεθρος (των άλλων)- διότι ο δικός μας πάντοτε μας παρακολουθεί σε απόσταση ασφαλείας... όταν με το καλό μας επισκέπτεται είναι πια αργά...
καλώς ήρθες ξανά στην γερμανία...
Aufheber γειά και ευχαριστώ για το καλώς ήρθες.
Γύρισα Γερμανία χωρίς να περίμενω ότι θα ξαναγύριζα και στο blog μου, αλλά αυτές οι φωτιές με "άναψαν" και με έπιασε το πολιτικό μου.
Βέβαια, δεν αξίζει τίποτε (ούτε κοστίζει) να πολιτικολογώ για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, αν ο λόγος μου δεν συντελεί στην έμπρακτη ανατροπή του καθεστώτος αναξιοκρατίας που υπάρχει εκεί και στην ανάληψη του κράτους από άξια άτομα.
Αλλά νά, με έπιασε τώρα.
Όσον αφορά τα περί αναγκαιότητας του κράτους, οι φωτιές απέδειξαν περίτρανα ότι χρειάζεται κράτος, πείθοντας με τη διάλυσή του μπροστά στις φλόγες και τον χειρότερο αντικρατιστή.
Το χειρότερο είναι, Στράτο, ότι καταντήσαμε ζήτουλες, ζητιάνοι, πώς το λένε, αναξιπρεπείς και αναξιόπιστοι... Γίναμε και ρόμπες στην υφήλιο με τις ασυναρτησίες του Βύρωνα... Ντρέπομαι.
Καλωσόρισες στη Μπλογκερία:-))
Καλώς (ξανα)ήρθες!
Καλώς όρισες! Αλήθεια, ξέρεις άμα μπορούμε εμείς εδώ να ψηφίσουμε;
Σκέψεις ενός δασοπυροσβέστη....
(Ο αποστολέας του email είναι εθελοντής δασοπυροσβέστης, και το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους του)
21/8/2007
”Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."
Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..
Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό…
Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα…
Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού…
Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες…
Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη…
Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας
Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας…
Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες…
Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά...
Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν…
------------------
Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν…
Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή…
Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές…
Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα…
Μα δεν θα ξεχάσω οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου...
Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη…
Σας ευχαριστώ.
Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου…
Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας;
Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; Πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω;
Πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...
Λίγη στάχτη στα μαλλιά... δολοφόνοι...
δεν ξερω... αλλα ολα φανταζουν υπερβολικα...ενα δασος η πολλα δεν εχει σημασια καταδικασμενα στην πυρα απο την στιγμη που δεν ξυλευονταν και δεν ανανεωνονταν με την ανθρωπινη παρεμβαση...65 νεκροι οσοι απο τροχαια και σε μια ηρωικη εξοδο των νεοαστων για το ψησιμο του αρνιου η για την επιφανειακη επιστροφη τους στη φυση για να εχουν καλητερη στυση....
...και απ[ο την αλλη ενα αδυναμο και ανικανο κρατος του 1.000.000 υπαλληλων να προστατεψει περιουσιες και ζωες πολιτων με οδηγουν στην ΑΠΟΧΗ.
υγ.καλως ξαναρθες στην γερμανια!!!
Καλώς επέστρεψες στον πολιτισμό. Έτσι νιώθω κάθε φορά που πλησιάζω οδικώς το Brennerpass (με κατεύθυνση προς τον Βορρά, εννοείται!)
Post a Comment