τα "απαυτά" μας και η πολιτική

Επειδή η πρόσφατη πολιτικολογία μου θέτει τα ατομικά κίνητρα σαν βάση όποιας πολιτικής θέλει να είναι σωστή, πρέπει να διευκρινήσω ποιο είναι το δικό μου αρχικό κίνητρο.

Το αρχικό μου κίνητρο είναι οι γυναίκες.

Δεν ξέρω για τους άλλους τι είναι αυτό που τους κοινωνικοποίησε (και κατά συνέπεια τους πολιτικοποίησε, αναγκαστικά και μη), εμένα πάντως ήταν «αυτό» που οι γυναίκες έχουν ανάμεσα στα πόδια τους.

Δεν είναι μόνο ότι «αυτό» με έβγαλε στον κόσμο (άρα, με κοινωνικοποίησε αναγκαστικά και μη), είναι ότι από μια ηλικία και μετά (από τα 7) ήθελα να ξαναμπώ σε «αυτό» που με έβγαλε στον κόσμο, για να με ξαναβάλει τώρα σε αυτόν και να είμαι μέσα στα πράγματα.

Επειδή δεν μου πήγαινε να χωθώ με το κεφάλι, όπως βγήκα, αλλά να χώσω το «αντ-αυτού» μου σε «αυτό», οι ισορροπίες μεγεθών με κατηύθηναν σε «αυτο»-φέρουσες παιδίσκες της ηλικίας μου πάνω κάτω (με κάτω τα 5 και πάνω τα 10).

Με αυτήν την πάνω-κάτω διακύμανση πορεύτηκα αθώα με τις γειτονοπούλες μου μέχρι τα 13 οπότε άρχισαν να ζώνουν οι καύλες τα «αυτά» μας και είμασταν έτοιμοι όσοι διατελούσαμε κατακαυλωμένοι να «απαυτωθούμε» κανονικά.

Εκεί πάνω, λοιπόν, στην πρωτόγνωρη καύλα συνέβη μια απορρύθμιση τής φυσιολογικά αναμενόμενης κανονικότητάς μας και μας τέθηκαν εξωτερικοί κανόνες παντελώς ακατανόητοι για το αθώο μου μυαλό. (Δεν αφορούσαν το πώς να «απαυτωθούμε» χωρίς γκαστριές και τέτοια – αυτό θα το καταλάβαινα.)

Ποιος ήταν αυτός που έθετε αυτούς τους κανόνες, εν ονόματι ποιού και γιατί; Έτσι, μοιραία, άρχισα να σκέφτομαι περί κοινωνίας και σκέψη με τη σκέψη έφτασα στην πολιτική. Φαίνεται ασύνδετο για όσους λένε "στα απαυτά μας η πολιτική", αλλά εμένα προσωπικά αυτό που με συνέδεσε μαζί της είναι αυτά ακριβώς τα «απαυτά» μας.