Monday, October 29, 2007

η βερολινέζικη σύναξη των ωραιοθυλάκων*

Όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ το ονόμασα εδώ Βερολίνο όχι για να βερολινολογήσω αλλά από μια διάθεση συντονισμού με τους ανά τον κόσμο αυτοεξόριστους, κι ακόμη περισσότερο με αυτούς που βρίσκονται εδώ.

Παρόλο που ξανάπιασα το μπλογκ μετά το καλοκαίρι από άχτι (αρχικά, και φιλοσοφική διάθεση μετά), χωρίς καμία όρεξη να γράφω ρεπορταζάκια της καθημερινότητάς μου, (που τα σκυλοβαριέμαι, και από τα οποία βρίθουν τα μπλογκ), θα κάνω μια εξαίρεση για να βερολινολογήσω μετά από ένα τριήμερο που ήμουν συνεχώς στη γύρα.

Το γλυκό φθινόπωρο γύρω μου, τα απανωτά σκιρτήματα του έρωτα που νιώθω για αυτήν την πόλη ακόμη (μετά από τρία χρόνια) και ο ωραίος κόσμος που έχει μαζευτεί εδώ από όλο τον κόσμο (και τον τελευταίο καιρό από Ελλάδα), με ωθούν να το υμνήσω, έστω και αν αυτό μπορεί να προκαλέσει τον φθόνο κάποιων φίλων που δεν είναι εδώ.

Αλλά τι να κάνουμε παιδιά; Είναι και γαμώ τις πόλεις, και πολύ καλύτερη από τα Λονδίνα, Παρίσια και Λος Άντζελες που επισκέφτηκα το τελευταίο εξάμηνο. Το Βερολίνο έχει μια καταπληκτική ισορροπία με το να είναι μητροπολιτικό κέντρο από τη μια και από την άλλη να παραμένει ήσυχο, χαλαρό, πράσινο, άνετο και (ακόμη) φτηνό.

Καλά θα κάνετε να’ ρθετε κι εσείς, να γίνουμε πολλοί, όπως ήρθαν και τόσοι σκαστοί από όλα τα μέρη της Ελλάδας, έτσι που πάει να γίνει α λα Παρίσι στη χούντα, (τότε, που είχαν μαζευτεί εκεί διάφοροι αντιστασιακοί και ωραίοι τύποι).

Δεν ξέρω τι θα γίνει με αυτήν τη βερολινέζικη σύναξη των ωραιοθυλάκων* που το σκάνε προς τα εδώ δραπετεύοντας από τη νεοελληνική δικτατορία της ασχήμιας. Μπορεί να είναι μόνο μια φυγή και να μη καταφέρει να παράγει κάτι σταθερό, με προοπτική, εδώ "στα ξένα".

Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή η σύναξη έχει μια απίστευτη εαρινή αίσθηση μέσα στο καταφθινόπωρο, που είναι άκρως μεθυστική, έστω και αν αποδειχτεί θνησιγενής.

Ως γνωστόν, τα άνθη αργά ή γρήγορα πέφτουν και στη θέση τους κανονικά έρχονται οι καρποί. Θα έρθουν όμως στην περίπτωσή μας; (Ειδικά που έρχεται καπάκι χειμώνας, τι θα κάνουν όσα παιδιά δεν έχουν λεφτά; Διότι το Βερολίνο είναι μεν γαμάτο, αλλά άφραγκο).

Από τη μια, λέω, δεν μπορεί, όλοι αυτοί οι ταλαντούχοι αυτοεξόριστοι - χορευτές, μουσικοί, επιστήμονες, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, προγραμματιστές, συγγραφείς, φωτογράφοι, εικαστικοί, διδακτορικογράφοι, μεταπτυχιακοί, κλπ - κάτι θα καταφέρουν να σκαρώσουν στην «εξορία», όσοι σκαλώσουν βέβαια εδώ, (γιατί κάποιοι είναι για πίσω).

Αλλά από την άλλη, λέω, και τίποτε να μη γίνει και όλο αυτό να αποδειχτεί μια εφήμερη βερολινέζικη ανθοφορία, που ευωδίασε για λίγο, όσο να πάρουμε μια άλλη μυρουδιά έξω από τη μπόχα της αθηναϊλας, είναι ωραίο που τη μυριστήκαμε!

* "ωραιο-θύλαξ" είναι ο θύλακας ενός αντιστασιακού ωραιο-ατόμου, το οποίο αντιστέκεται στην επέλαση της ασχήμιας δίνοντας μάχη από τον θύλακά του υπέρ του ωραίου. (Είδες τι γράφεις άμα έχεις βερολινόκαυλες;!)

7 comments:

Anonymous said...

να χαρώ εγώ βερολινοκαύλες!
περίμενε στράτο θα έρθουμε κι άλλοι...
ήδη έχω μαζέψει κάτι συμμετοχές...
άντε γιατί..

Anonymous said...

anonimi sagt

εγώ δεν έχω παει Λονδινο, Παρισι ή Λος Άντζελες αλλά δε μπορώ να διαφωνήσω με το γεγονός ότι το Βερολίνο είναι γαμάτη πόλη.
Ωστόσο θας σας συμβούλευα να μη το λέτε συχνά στουσ Βερολινέζους γιατί το παίρνουν επάνω τους και φέρονται μετά αλαζονικά...

aufheber said...

κάποτε λέμε ότι θα επισκεφτούμε και εμείς αυτόν τον κήπο που κρύβει λίγο καλύτερα την ασχήμια μας ή όχι;

γράμμα από την πολη που αμέλησα να βομβαρδίσω

ΥΓ η ανθοφορία όλως παραδόξως έδωσε οσμές κι εδώ στην θεσσαλονίκη - πότε ο λαιμός της που αποκαλύπτει με μία μονογραφία την αρχή του παντός, πότε το πρώτο βήμα της μικρής και τα λακάκια που σχηματίζει το πρόσωπό της όποτε γελάει, η βροχή ή το χρώμα που πασχίζει να κρατηθεί διακριτό μέσα σε ένα σκοτεινό αδιάκριτο τοπίο (αυτή είναι η πρώτη και πιθανώς η τελευταία φορα που λέω τέτοιες κουβέντες και αναγνωρίζω κάποια ομορφιά στην πόλη αυτή)...

την καλησπέρα μου: πόλη ή άνθρωποι; (αφελές ερώτημα)

Νίκος Ξυδούλης said...

Πότε άραγε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε με τόση περηφάνια και για τις δικές μας ελληνικές μεγαλουτσιμεντουπόλεις;
Μια λύση είναι να την κοπανήσουμε όλοι μας κατά Βερολίνο μεριά. Η άλλη είναι να κάνουμε κάτι για να ξαναγίνουν και οι ελληνικές πόλεις πιο ανθρώπινες!

Το εργαλείο said...

Αφελές ή όχι, νομίζω ότι ερώτημα που θέτει ο aufheber είναι το βασικό. Should I stay or should I go? Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αφιερωθεί στο εδώ. Αυτό είναι μία άποψη. Υπάρχει και μία δεύτερη. Ότι εγώ φεύγω. Νομίζω ότι η απάντηση είναι κάπου ενδιάμεσα, στην διατήρηση μίας αποεδαφικοποιημένης σύνδεσης με έναν τόπο. “Το να φεύγεις είναι το εύκολο” μου είπε ένας φίλος πριν ξεκινήσει ένα μεγάλο ταξίδι. Άσε μωρέ, όλος ο κόσμος το ίδιο είναι : ) λέω εγώ διατηρώντας μία γλυκόπικρη ανάμνηση. Κάθε τι στην ώρα του, θα πω με τον κίνδυνο να εκπέμπω μια παθητικότητα. Τα χαιρετίσματά μου στο όμορφο Βερολίνο! Είναι ωραίο να σε προσκαλούν όμορφοι άνθρωποι σε όμορφες καταστάσεις. (Πω πω πω και τι ομορφο κοριτσάκι είναι αυτό!)

Y.Γ Στο γραφείο που δουλεύω έχουν συλλογές από παλιές καρτ-ποστάλ και έβλεπα μερικές πολύ όμορφες από την Θεσσαλονίκη. Τι ομορφιά! Το θλιβερό είναι που ζούμε σε μία πόλη που την βλέπουμε όλο και πιο πολύ να βυθίζεται στην λήθη.

aufheber said...

η σημασία της πόλης υποθέτω ότι είναι μεταφορική: κτιζονται πόλεις που επιπτρέπουν την ακόρεστη επιβίωση των δυνατοτήτων (επιλογές πείτε το εσείς - δεν μιλώ μόνον περί επαγγελματικών επιλογών) κι άλλες που όσο όμορφα θεματικά πάρκα κι αν αποκτήσουν μοιάζουν να συντρίβουν και την ελάχιστη δυνατότητα (δοκίμασε να κάνεις έναν περίπατο με καροτσάκι και μωρό σε αυτό το μπουρδέλο που συνηθίσαμε να λέμε θεσσαλονίκη)...
δε λέω, μπορεί και τα θεματικά πάρκα να συντελέσουν στην διάνοιξη μίας ελάχιστης δυναμης συνεύρεσης - όπως εξάλλου και η αριστοτέλους στο ύψος της Μητροπόλεως μεταμορφώνεται κάθε βράδυ σε τόπος συνάντησης σκεητάδων...
οι πόλεις είναι και τα κτήρια των ανθρώπων αλλά είναι οι άνθρωποι και οι ζωές τους... σε αυτη τη μικρή γωνιά του κόσμου εμεις συνηθίσαμε να λειτουργούμε μόνο ποσοτικά (στίβαξε τα ζώα σε οικοδομες / την έχω πιο μεγάλη / βγάζω περισσότερα / φόρτωσε περισσότερο φορτίο / πάρε τα λεφτά όσων περισσότερων μπορείς) - ίσως το βερολίνο και κάθε μεγάλη πόλη που εκμεταλλεύεται και την έκταση της επιφάνειας φτιάχοντας 'χώρο' (όχι μόνον τη δυνατότητα του ύψους - φτιάχνοντας βαβέλ) επιβιώνει ως ανθρώπινη πόλη - κι όχι ως πολυκατοικία...

αγαπητό εργαλείο συμφωνώ ότι η θεσσαλονίκη κάποτε και σε σημεία της ακόμη είναι όμορφη (απλά δεν ξέρω αν εγώ είμαι ρομαντικός και η ομορφιά που παρατηρώ είναι μόνον μία δική μου διάθεση - το ίδιο και η ασχήμια - ή επιβάλλεται αυτή η ωραιότητα στο βλέμμα μου: καμιά φορά είναι παράδοξο αλλά επιβάλλονται οι διαθέσεις και η θεσσαλονικη σπάνια το πραγματώνει αυτό - ειδικα αν δεν σε ενδιαφέρει η μεγαλο-ιδεατική ιστορία και των ελλήνων)

Anonymous said...

ενα εχω να πω : το βερολινο ειναι τελειο!!!!!!!ημουν αυτοεξοριστη εκει για 5 μηνες, και ακομα ανατριχιαζω οταν καμια φορα -σπανια- η αθηνα δε βρωμαει καυσαεριο και παίρνουμε καμια τζουρα καθαρου φθινοπωρινου αερα....ημουνα φοιτητρια ερασμους, και η εμπειρια ηταν αξεχαστη....εγκλωβιστηκα στο εδω, και στην αρχη το σκεφτομουνα να αυτοεξοριστω στο βερολινο....οποιος δεν εχει παει, να παει!!!!αν και η πολη αυτη ειναι πολη για να τη ζεις, δεν ειναι για τουριστες.....φιλια!!!!