Thursday, November 1, 2007

εν αρχή ην... ένα παιδί


Αν υπάρχει κάτι που θα έδινα τη ζωή μου, αυτό είναι το παιδί μου. Δεν θα πέθαινα για καμιά ιδέα, και έχω πολλές. (Άσε που για καμιά ταινία από όσες έχω στο μυαλό μου δεν θα έδινα δεκάρα μπροστά στις ιδέες που τις γέννησαν)

Ακόμη και η ύστατη όλων των ιδεών μου (η αναφορά μου σε Αυτό), είναι αέρας κοπανιστός μπροστά στην παρουσία της καινούργιας ζωής που μου κλήρωσε να υπηρετώ ως πατέρας.

Αυτή οριοθετεί το απόλυτό μου. Όλα τα άλλα είναι σχετικά.

Ένα παιδί είναι ένα θαύμα που ταπεινά προσκυνώ. Προέρχεται από το ίδιο που γέννησε και μένα και τον καθένα. Αγγίζει τη μήτρα τού Είναι, μπροστά στην οποία κανένα δέος δεν είναι κατανυκτικότερο, ούτε ο ίδιος ο έρωτας, όσο και αν είναι φυσική προϋπόθεση της γεννήσεως του.

Άμα τη εμφανήσει του παιδιού ο έρωτας αποδεικνύεται ότι δεν είναι παρά αυτό ακριβώς: μια προϋπόθεση που παραχωρεί τη θέση της στην υπόθεση του.

Κανένα έργο τέχνης δεν συγκρίνεται και κανένα θεώρημα δεν ανάγεται στην ασύλληπτη παρουσία ενός παιδιού στα χέρια μου εκ του μη όντος. Τίποτε δεν αρκεί να το εξηγήσει και όλες οι εξηγήσεις μου υστερούν μπροστά του.

Μέσα απο αυτό συνδέομαι με τον άφατο Λόγο Αυτού και δεν μπορώ να πω τίποτε ανώτερό του ούτε να κάνω κάτι καλύτερο από αυτό.

Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν παιδιά, για διάφορους λόγους, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να είναι ανοιχτοί προς το Είναι και έτοιμοι να ξεπεράσουν το εγώ τους για να συνδεθούν με Αυτό, έστω και άν κάτι τέτοιο δεν τους τίθεται τόσο επιτακτικά όπως αν είχαν ένα παιδί που έκλαιγε στην αγκαλιά τους. Αυτοί είναι ακόμη πιό ποιητικοί, από όσους "ποιητές" αγνοούν τα παιδιά τους.

Όσοι αγνόησαν τα παιδιά τους νομίζοντας ότι έχουν να πουν ή να κάνουν κάτι σημαντικότερο από αυτά, απέτυχαν στο πιο ουσιαστικό από όλα, όσο και αν πέτυχαν να διακριθούν στα επιμέρους πεδία δράσης τους. Έμειναν κλεισμένοι σε ένα εγώ αποσυνδεδεμένο από το Είναι.

Το να βάλεις κάτι πάνω από το παιδί σου είναι απόδειξη ενός εγωισμού που αδυνατεί να ξεπεραστεί και να αγαπήσει κάτι πέρα από τις ιδέες του, που δεν είναι τελικά παρά εμμονές του.

Όποιος έβαλε το έργο του πάνω από το παιδί του, μόνος ήρθε και μόνος έφυγε από αυτή τη ζωή.

Από την άλλη, όποιο παιδί δεν αγαπήθηκε ήρθε μεν μόνο σε αυτή τη ζωή, αλλά δεν είναι ανάγκη να φύγει και μόνο.

7 comments:

Anonymous said...

Α, βρε φίλε Στράτο. Να΄σαι καλά και να χαίρεστε ο ένας τον άλλο. Κωστής από Wedding.

Καληνύχτα
Να πιούμε και καμμιά μύρα ε!

Anonymous said...

δεν έχω τι να πω.. μόνο την κοιτάζω και θυμάμαι...
όλο μου τον σεβασμό!

Evangelos said...

Αγαπητέ Στράτο σοφά τα γράφεις. Τα καταλαβαίνω πολύ καλύτερα τώρα πυ κοιτάζω την τριών μηνώ κόρη μου καθώς κοιμάτε.
Όσο για το Βερολίνο το επισκέπτομαι αρκετά συχνά. Τόσο που όλο και πλησιάζω μέρα με τη μέρα την ιδιότητα του αυτοεξόριστου!
Μόνο μία ερώτηση: εμείς είναι αρκετά εύκολο να μοιράζουμε τη ζωή μας ανάμεσα σε δύο ή και περισσότερες πόλεις. Με το σχολείο των παιδιών όμως τι γίνετε;
Να είσαι καλά και πάντα δημιουργικός και ίσως κάποια φορά τα πούμε κι από κοντά στο Βερολίνο.

stratos said...

Ευάγγελε, χαίρε.

Για το σχολείο του παιδιού, που λες, αποφασίσαμε να μείνουμε μόνιμα στο Βερολίνο, έστω και αν χρειάζεται εγώ να ανεβοκατεβαίνω Αθήνα.

Το Βερολίνο έχει πολύ καλή υποδομή για να μεγαλώσει ένα παιδί - από μωρό (με πάρκα, παιδικούς σταθμούς, παιδικές χαρές, πισίνες, γυμναστήρια, ως και μικρά αγροκτήματα για επαφή με τα ζώα), μέχρι μεγάλο (με θεατρικές ομάδες, μουσικές, χορευτικές, με κέντρα νεότητας, εκδηλώσεις για νέους, κλπ).

Όπως καταλαβαίνεις, για το παιδί μου και μόνο πρέπει να κάνω ό,τι μπορώ να πάει σχολείο εδώ, πηγαίνοντας στην Ελλάδα ενδιάμεσα διακοπές.

Όσον αφορά για τη γλώσσα, μια χαρά μιλάει και τις δύο, προς το παρόν(ελληνικά, γερμανικά) και αργότερα θα τις διαβάζει, γράφει, παίζει στα δάχτυλα. Τα παιδιά, παιδί μου, δεν έχουν ανάγκη. Είναι ξεφτέρια.

Troll said...

ΔΕν εχεις αδικο...ακριβως ετσι ειναι.
Μονο που εγκυμονει ο κινδυνος να πιστεψουμε... και περνοντας ο χρονος να μην συνηδητοποιησουμε οτι το παιδι δεν ειναι δικο μας...και οτι απλα ανοικει στον εαυτο του!!!!

stratos said...

Συμφωνώ, τρόλλε, και επαυξάνω ότι μόνο αν αγαπήσεις ένα παιδί επειδή είναι αυτό που είναι και όχι επειδή είναι δικό σου, το αγαπάς πραγματικά.

Anonymous said...

Χέσε 'τα, μεγάλε. Είμαι χωρισμένος με παιδί, και με την κοπέλλα μου πηγαίνουμε προς χωρισμό, γιατί το παιδί είναι μοιρασμένο με την πρώην μου βδομάδα βδομάδα, και δεν περισσεύει αρκετός χρόνος για εκείνη...

Άβυσσος η ψυυχή του ανθρώπου; Μα φυσικά, και οι παρόντες δεν εξαιρούνται.

Λυπόν

Υ.Γ. Συγνώμη για το πολυγραφότατον, είμαι λίγο λαλημένος και το blog σου είναι όαση.