Monday, November 5, 2007

Η "νοημοσύνη του ζευγαρώματος"

έτσι γράφει ένα άρθρο στα Νέα ότι είναι ο όρος που χρησιμοποιούν οι επιστήμονες για να ταξινομήσουν τις μεθόδους που επιστρατεύουν τα δύο φύλα στο παιχνίδι τους.

Επ' αυτού, είπα να καταθέσω και εγώ τη δική μου επιστημονική εμπειρία που λέει ότι ο έρωτας ξεπερνάει όλες τις ταξινομήσεις και δεν παίζεται.

Παρόλο που από το η Αγάπη είναι Ελέφαντας έχω δείξει ότι δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε τον έρωτα, η ταινία δεν λήφθηκε σοβαρά υπόψη από την επιστημονική κοινότητα διότι χαρακτηρίστηκε από τη "σοβαρή" κριτική ως φτηνή σεξοκωμωδία που δεν διαπραγματευόταν τα θέματα του ολόψυχου έρωτα, αλλά μόνο του σαρκικού.

Εδώ θα πρέπει να πω ότι οι επιστήμονες κατά κόρο ανάγουν το έρωτα σε μια σωματική λειτουργία που γίνεται στη ψύχρα για αναπαραγωγή του είδους με δαρβινικούς όρους, χωρίς καμία άλλη μαγεία, αλλά αυτούς κανείς δεν τους κατηγορεί για φτηνή δαρβινολογία.

Η αλήθεια είναι ότι το θέμα σε αυτήν τη ταινία ήταν πιο πολύ το σεξ, αλλά το παρουσίαζε σαν μια πολύ σοβαρή παράμετρο των ερωτικών σχέσεων και μάλιστα τόσο αστάθμητη που να τις ανατρέπει κωμικά.

Βέβαια, όσο μεγάλη και να είναι η δύναμη του σεξ, δεν συγκρίνεται με τον ολόψυχο έρωτα ή "καψούρα" στην καθομιλουμένη. Εκεί είναι που τα δίνεις όλα, και δεν σου μένει τίποτε.

Αυτό το σημείο, του ολόψυχου καψουρο-έρωτα, σηματοδοτεί αναντίρρητα το ανώτερο στάδιο της ερωτικής εξέλιξης. Πιθανόν αυτό να αποζητούν όλοι κατά βάθος όταν αρχίζουν να ερωτοτροπούν ξεκινώντας είτε από ένα ρομαντικό αίσθημα είτε από μια αδυσώπητη σηκωμάρα.

Ακόμη και οι μεγαλύτεροι πόρνοι και πόρνες που έχω γνωρίσει θα ήθελαν τελικά να τα δώσουν όλα σε κάποιον, για να μη τους μείνει μετά τίποτε και έτσι να απαλλαγούν από το βάρος της ύπαρξης τους ώστε να πετούν ανεμπόδιστα στα ύψη.

Στην ερωτική κλίμακα υπάρχουν διάφορα σκαλιά ανόδου μέχρι τα ουράνια, αλλά μόνο ο ολόψυχος καψουρο-έρωτας μπορεί να σε πάει εκεί εξαερώνοντας το εγώ σου, αφού το φτάσει στο τελευταίο σκαλί πέρα από το οποίο δεν έχεις από που αλλού να πιαστείς παρά μόνο από αυτόν ή αυτήν που είσαι ερωτευμένος/η.

Σε αυτό το τελευταίο σκαλί, όσα ήξερες έχουν τελειώσει και καμία γνώση δεν μπορεί να σε συμβουλεύσει τι να κάνεις. Είσαι εκεί, μπροστά σε ένα ιλιγγιώδες κενό, στο οποίο μπορεί να πέσεις και να καταβαραθρωθείς ή να υπερίπτασαι χάνοντας τη βαρύτητα σου. Εκεί, σε αυτο το σημείο, είσαι στο έλεος αυτού ή αυτής που αγαπάς.

Αυτός ή αυτή τότε αποκτούν μια σημασία κοσμογονική και τους θεωρούμε πλάσματα κατά πολύ ανώτερά μας, (αλλιώς, γιατί να ανέβουμε τόσο ψηλά για να τα φτάσουμε).

Αν δεν θεωρείς τον άλλο ανώτερο των δυνατοτήτων σου δεν παθαίνεις ολόψυχο έρωτα ούτε είσαι έτοιμος να τα δώσεις όλα για αυτόν και να την κάνεις από το τελευταίο σκαλί για τα ουράνια (ή το κενό).

Ο άλλος βέβαια είναι στην πραγματικότητα ένας κοινός θνητός, με τα καλά του και τα κακά του, όμως εσύ όχι μόνο δεν βλέπεις τα κακά, αλλά δεν βλέπεις ούτε τα καλά, διότι ο άλλος είναι πέραν του καλού και του κακού. Είναι ο κόσμος όλος.

Είναι προφανές ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια υπερβολή, αλλά κακά τα ψέματα, χωρίς αυτήν την υπερεκτίμηση του άλλου, Έρωτας με το Ε κεφαλαίο δεν νοείται.

Αν λοιπόν ο Έρωτας δε μπορεί να συμβεί παρά μόνο μέσα από μια υπερεκτίμηση του άλλου, τότε καταλαβαίνετε αμέσως το πρόβλημα που προκύπτει όταν περνάμε στο θέμα του ζευγαρώματος και αναζητούμε το τέλειο ζευγάρι, όπου και οι δύο να είναι ερωτευμένοι.

Τώρα μπορείτε να είστε σίγουροι: Ο αμοιβαίος έρωτας είναι τόσο σπάνιος όσο είναι και η αμοιβαία υπερεκτίμηση.

8 comments:

Anonymous said...

"...εσύ όχι μόνο δεν βλέπεις τα κακά, αλλά δεν βλέπεις ούτε τα καλά, διότι ο άλλος είναι πέραν του καλού και του κακού."

Επηρεασμένος φαντάζομαι από το "Was man aus Liebe macht ist immer jenseits von Gute und Böse" του Νίτσε

Evangelos said...

...χαρακτηρίστηκε από τη "σοβαρή" κριτική ως φτηνή σεξοκωμωδία...
Τι πιο χυδαίο από τους διάφορους "κριτικούς" που βλέπουν μόνο την οθόνη να "πλημμυρίζει" από φως και τον πρωταγωνιστή να σχηματίζει ισοσκελές τρίγωνο με τους δύο κομπάρσους!!!! Πραγματικά σχόλια και τα δύο.
(αν δεν το πιστεύετε ρωτήστε τον Αρβανίτη, αυτοεξόριστος κι αυτός.

stratos said...

@ Θοδωρή
πολύ πετυχημένη η παράθεση του αποσπάσματός σου, αλλά για να σου πω την αλήθεια αυτό που έγραψα δεν το εμπνεύστηκα από τον Νίτσε, αλλά από την Αλυόνα, τη Ρωσίδα φοιτήτρια που ερωτεύτηκα κάποτε κι εγώ σαν άνθρωπος

stratos said...

@Ευάγγελε
δεν με πειράζει που χαρακτηρίστηκε σεξοκωμωδία (κάτι τέτοιο με τιμά), αλλά όχι και "φτηνή". Μα, να μη ρίξουν ούτε μια ματιά στον προϋπολογισμό! Μιλάμε για 100 εκατομμύρια δραχμές (τον καιρό εκείνο).

Αντίθετα, το "Σώσε με", που το κάναμε χωρίς μια, απέσπασε ύμνους.

Οι "σοβαροί" κριτικοί, παιδί μου, δεν το μπορούν το χάι. Εκεί, στη μιζέρια.

Anonymous said...

κλαπ,κλαπ! Πολύ ωραίο ποστ!

Anonymous said...

Καλά τα λες,
αλλά δεν κατάλαβα. Διαφωνείς με τον Δαρβίνο;
Η "υπερεκτίμηση" σου δεν εξυπηρετεί κι αυτή την επιλογή των ειδών, τελικά;

stratos said...

Η "υπερεκτίμηση" μου έχει να κάνει με την ανάγκη ανάληψης τού εγώ στα ουράνια, και όχι με τη δαρβινική αποτίμηση του άλλου σαν κατάλληλου αναπαραγωγέα γονιδίων για τη βελτίωση του είδους, και ποιός χέστηκε.

Είναι τέτοια η έφεση ανάληψης και εξαϋλωσης τού εγώ που πλησιάζει μάλλον τον θάνατο του παρά τη γέννηση ενός άλλου εγώ. Μπορεί να έχει γεννητούρια σαν αποτέλεσμα, αν πέσει και κανένα γαμήσι, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο ούτε είναι σκοπός.

Με τον ολόψυχο έρωτα δεν έχουμε καμία διάθεση για βελτίωση του είδους. Είναι μια ποιητική έκκληση ολοκλήρωσής μας στο παρόν, και όχι σταδιακής βελτίωσής μας με ποσοτικές-γενετικές διασταυρώσεις.

Με τον Έρωτα όχι μόνο θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα, αλλά τον έχουμε μέσα από αυτόν ή αυτήν που είναι ο κόσμος για εμάς.

Αυτός ο Έρωτας, με το Ε κεφαλαίο, είναι προϊόν της μεταφυσικής ανάγκης του ανθρώπου να ενωθεί εδώ και τώρα με το Όλον και όχι της φυσικής του ανάγκης να αναπαραχθεί επιλεκτικά με τον χρόνο. Αυτά αφορούν τους γενετιστές, όχι εμάς.

π. said...

"Είσαι εκεί, μπροστά σε ένα ιλιγγιώδες κενό, στο οποίο μπορεί να πέσεις και να καταβαραθρωθείς ή να υπερίπτασαι χάνοντας τη βαρύτητα σου. Εκεί, σε αυτο το σημείο, είσαι στο έλεος αυτού ή αυτής που αγαπάς."

δυστυχώς δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.. στο έλεος.. σαν παιδάκι που έκανε κάτι κακό (ανασφάλεια/ταμπού/άγνοια/αντίληψη εποχής/σαπίλα) και περιμένει την τιμωρία του.. και που αν αντί για χαστούκι ακούσει από τον γονιό μια γλυκιά κουβέντα θα τον αγαπήσει αυτόματα..