Monday, November 12, 2007

ο θάνατός μου από ένα κρυολόγημα

Εντάξει, δεν πέθανα, ένα απλό κρύωμα ήταν, από τα συνηθισμένα, αλλά αυτή τη φορά, μιλάμε, όταν ήρθε μου έδωσε μια ζωντανή εμπειρία θανάτου. Λέω «ζωντανή» γιατί αν ήταν «πεθαμένη» και πέθαινα κανονικά, δεν θα μπορούσα να την πω εμπειρία ακριβώς. Οι πεθαμένοι δεν νομίζω ότι συλλέγουν εμπειρίες, κι εγώ είμαι ακόμη ζωντανός. Απλά ήμουν λίγο κρυωμένος.

Ανέβαινα την Καστάνιεν Αλέ, από Ροζεντάλερ Πλατς, όταν ξαφνικά ένιωσα τα πόδια μου να σέρνονται, την ανάσα μου να κόβεται, οι ήχοι γύρω μου να γίνονται απόμακροι και οι εικόνες να χάνουν τη φωτεινότητά τους.

Όλα γύρω μου κινούταν κανονικά. Το τραμ ανέβαινε τη μικρή ανηφόρα κουδουνίζοντας για να απομακρυνθούν δύο ποδηλάτες που τα λέγανε οδηγώντας πάνω στις ράγες, μια μαμά κυλούσε το καροτσάκι με τα δίδυμά της στην κατηφόρα, οι εργάτες απέναντι στο παρκάκι του Weinsberweg συνέχιζαν τις εργασίες καλλωπισμού που γίνονται με την ελπίδα να φύγουν από εκεί οι «ντήλερς», ένας τύπος πήγαινε βιαστικός φορώντας πάνω από τη τραγιάσκα του ακουστικά γουόκ μαν.

Όλα ήταν εκεί. Εγώ όμως ένιωσα να απουσιάζω, να φεύγω με fade out από τη σκηνή, να χάνομαι, σαν να πεθαίνω.

Τότε σκέφτηκα τι ωραία που είναι έτσι ο θάνατος, να έρχεται φυσικά, από μια απλή αρρώστια που σε βρίσκει στα γεράματα, σε εξαντλεί και σε παίρνει από αυτόν τον κόσμο, χωρίς δράματα.

Έτσι, απλά και ήσυχα να φεύγεις από αυτόν τον κόσμο, αλλά αυτός να συνεχίζει το δρόμο του. Τα τραμ να ανεβαίνουν, τα καροτσάκια να κατεβαίνουν, ποδηλάτες να πηγαίνουν παρέα, εργάτες να καλλωπίζουν «ντήλερς», τραγιάσκες να φοράνε ακουστικά.

Ναι έτσι μπορώ να πεθάνω.

14 comments:

Η Κουρούνα said...

Tην ίδια αίσθηση είχα μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα που βρισκόμουν με καλή παρέα και χαζεύαμε τη θάλασσα, ενώ τα παιδιά τους έπαιζαν πιο πέρα. Δεν είχα τα συμπτώματα κόπωσης που είχες εσύ, ωστόσο ένιωθα τόσο γαλήνια, πλήρης και ευτυχισμένη που σκέφτηκα πως ο θάνατος, αν ερχόταν εκείνη τη στιγμή, θα ήταν καλοδεχούμενος.

stratos said...

Ακόμη καλύτερη εικόνα.

Σε ζηλεύω "Κουρούνα".

Όπως και να το κάνεις, ο θάνατος σου κοντά στη θάλασσα είναι πιο εικαστικός απο τον δικό μου στην Καστάνιεν Αλέ.

Anonymous said...

Χωρίς δράματα να 'ναι και ό, τι να 'ναι!
Αν και εγώ τον θάνατο στην Καστάνιεν Αλέ τον βρίσκω πιο ροκ... τον προτιμώ.

Evangelos said...

Ένας αναίμακτος, ήρεμος και γρήγορος θάνατος είναι η τέλεια έξοδος.
Ίσως να έχει σχέση με την "ιδιόμορφη" σχέση μου με το Βερολίνο, αλλά δεν θα με πείραζε καθόλου η σηνάντισή μου "μαζί του" να γινόταν στην Καστάνιεν Αλέ.

Evangelos said...

συγνώμη για τα ορθογραφικά, μα πάντα γράφω "τρέχοντας"...

stratos said...

Εγώ πάλι που την έχω βαρεθεί αυτήν την Αλέ πάνω κάτω κάθε μέρα, προτιμάω τη θάλασσα. Τς τς, τι να πω. Ο καθένας ζηλεύει τον θάνατο του άλλου.

Anonymous said...

μμμμμμμμ....!
Σώπα ρε φιλαράκι; προλάβαμε και βαρεθήκαμε κιόλας;!"πάνω κάτω κάθε μέρα" μη χέσω!
Χαχα...
παιδιά μη σπρώχνεστε! όλοι θα πάρουμε

Anonymous said...

Γείτονα γεια σου.

Σε δύο εβδομάδες μετακομίζω και θα γίνουμε ακόμα πιο γείτονες. Πάω Arkonaplatz, φάτσα στην παιδική χαρά.

Άντε, περαστικά σου εύχομαι.

Δημήτρης

stratos said...

Δημήτρη επικοινώνησε μέσω email όταν έρθεις Arkonaplatz, και πάμε μαζί να παίξουμε στην άμμο με τα κουβαδάκια μας.

M. said...

Εγώ πάλι σκοπεύω να ερθω Kastanien Alee(?)dld Berlin αλλά οχι για να πεθάνω, χαχα..
Καμιά καλή ιδέα για μικρό γλυκό χοτέλ;
Πολύ εικαστικό το κείμενο Στράτο..Με άγγιξε..

stratos said...

myriam, έχω κάτι υπόψη μου. για πόσο είναι να έρθεις, πότε, πόσα διαθέτεις, κλπ; στείλε μέηλ

Evangelos said...

myriam, μπορώ να σου προτείνω κάποια, αφού πλέον έχω γίνει επαγγελματίας τουρίστας Βερολίνου (LOL), οπότε έχω κάποια προσωπική εμπειρία.
Τα περισσότερα που γνωρίζω είναι 3* με τιμές 40-50€ (κάποια με πρωινό και κάποια όχι).

Anonymous said...

Οι τιμές είναι για 2κλινο

Anonymous said...

Στρατο, η συνάντηση με το Θάνατο σε ένα δρόμο που λέγεται "Καστάνιεν Αλέε" δε μπορεί παρά να είναι εικαστική...

Λυπόν