Η σχέση μου με την πόλη του Βερολίνου είναι μια σχέση ερωτική, και μάλιστα μονογαμική, αφού το πάθος μου για αυτήν την πόλη, τη «Βερολίνα» - την έκανα γένους θηλυκού για να ταιριάζει με το αρσενικό γένος μου - δεν μου επέτρεπε, από τότε που το έπαθα (με το που την είδα), να κοιτάζω κανένα άλλο θηλυκό που κυκλοφορούσε.
Μου αρκούσε να τριγυρίζω στους δρόμους της Βερολίνας, στα πάρκα της, στα Kiez της (στις γειτονιές) και στις Ufer της (στις όχθες), δοσμένος ολοκληρωτικά σε αυτήν, χωρίς να ξεφεύγει το μάτι μου σε κανέναν ποδόγυρο – όχι ότι και να μου ξέφευγε θα έβλεπα κανέναν, αφού οι Βερολινέζες αποφεύγουν τη θηλυπρεπή ένδυση, μην της περάσουν για Βιεννέζες (έτσι λέγανε τις γαμιόλες παλιά εδώ, όπως εμείς στη Βέροια παλιά λέγαμε τις Ναουσαίες).
Χρειάστηκε να λείψω από την αγκαλιά της Βερολίνας για ένα διάστημα, λόγω της ταινίας 45m2 που έκανα στην Αθήνα (άλλη ξεφωνημένη πόλη κι αυτή, αλλά ποιος τη γαμεί, πια) και να ξενιτευτώ για να βγάλω των επιούσιο. Όταν γύρισα, ο ξενιτεμένος, τι να δω! Η Βερολινέζα είχε αλλάξει. Δεν ήταν αυτή που ήταν. Κάτι είχε συμβεί που την είχε κάνει άλλη.
Στα γενικά της χαρακτηριστικά ήταν ακόμη η ίδια. Οι ίδιοι δρόμοι, τα ίδια πάρκα, το ίδια kiez και Ufer, τα ίδια προβλήματα στο Sbahn, τα χαλασμένα ασανσέρ στους σταθμούς, τα σκυλοκούραδα στους δρόμους, όλα αυτά ήταν εκεί, όμως αυτή ήταν αλλού. Λες να πήγε με κάποιον άλλον, όσο εγώ έλειπα στα ξένα;
Αυτή δεν ήθελε να το παραδεχτεί, έκανε την αδιάφορη, έλεγε ότι όλα παραμένουν ως έχουν, ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει στη σχέση μας και τέτοια. Όμως δεν με έπειθε. Το ένιωθα στον αέρα και το έψαξα στη γη. Τα πρώτα ίχνη δεν άργησαν να φανούν.
Η αύξηση των ενοικίων, η ανηλεής ανοικοδόμηση - που έκοψε και τις 2 ιστορικές καστανιές στη Kastanienalle, (από όπου και η φωτογραφία) –, η εξαφάνιση των κενών χώρων, η άνοδος των τιμών, τα εμπορικά κέντρα, τα πολυτελή συγκροτήματα κατοικιών και οι ορδές των τουριστών, έδειχναν ότι η κοπέλα το γύρισε στα φράγκα, έγινε της μόδας και πάει με κάποιον πλούσιο – δεν υπάρχει αμφιβολία.
Η μοίρα του καλλιτέχνη, θα μου πεις, που η γκόμενα τον παρατάει στο τέλος για τον φραγκάτο τύπο. Ε, όχι όμως. Εγώ την αγαπάω την πουτάνα, και δεν θα περάσει έτσι.
1 comment:
Στράτο το Βερολίνο ήταν, είναι, κι εύχομαι να παραμείνει κάτι το διαφορετικό.
Όπως πολύ σωστά γράφεις, υπάρχει μία εκπόρνευση, η οποία έχει ουσιαστικά ξεκινήσει εδώ κι αρκετό καιρό. Με κύρια αφορμή την εύρεση ενός "νέου" στίγματος.
Έτσι ψάχνεται η πόλη ανάμεσα στη λάμψη, τα καλλιτεχνικά δρώμενα και τις 200 γκαλερί, τη φήμη του μικρού Άμστερνταμ, (κι όσοι γνωρίζουν καταλαβαίνουν...), αλλά και τα φαντάσματα του κοντινού παρελθόντος.
Θέλω να πιστεύω ότι θα βρει τελικά την ισορροπία της για άλλη μια φορά.
Κι εύχομαι να ζήσω από κοντά αυτή της την αναγέννηση, αφού οικογενειακές κι οικονομικές αλλαγές, κράτησαν λίγο πίσω την οικογενειακή μας μετοίκηση στο Βερολίνο.
Post a Comment