Friday, March 30, 2007

Χάσατε τη σειρά σας; Φτιάξτε μιαν άλλη!

Υπάρχει μια σειρά που γίνονται τα πράγματα κι αν για κάποιο λόγο έχεις χάσει τη σειρά σου είναι μετά κάπως δύσκολο να είσαι «μέσα στα πράγματα». Τι κάνεις τότε;

Θα μπορούσες βέβαια να τη ξαναχωθείς, για να ξαναπιάσεις θέση στην ουρά, αν δεν είναι φυσικά πολύ αργά.

Αν όμως έχει κλείσει η πόρτα, τελείωσαν τα νούμερα, το χάσατε το λεωφορείο και δεν έχει ταξί τι γίνεται;

Μια λύση είναι να κάτσεις και να κλαις τη μοίρα σου ή τη μαλακία που σε δέρνει, αλλά αυτή δεν είναι και τόσο παραγωγική.

Μια άλλη είναι αντί να σκύψεις το κεφάλι και να κοιτάς τον εαυτό σου στο πάτωμα για να δεις πόσο χαμηλά έπεσες, να το σηκώσεις και να δεις γύρω σου.

Τότε θα διαπιστώσεις έκπληκτος ότι υπάρχει ένα σωρό κόσμος εκτός από εσένα που έχει χάσει επίσης τη σειρά του.

Αυτό θα μπορούσε να είναι μια καλή αρχή για να φτιάξετε όλοι μαζί μια νέα σειρά που θα οδηγεί σε μια άλλη πραγματικότητα για την οποία θα έχει λεωφορείο που τα δρομολόγια θα τα κανονίζετε εσείς.

Thursday, March 22, 2007

Πού είναι Το Πάρτυ?

Οι Βερολινόκαυλες στο YouTube:

One night in Berlin, during the Berlinale film festival, me and my friend Nicolas wanted to have fun but we were not invited to any of that night's "big" parties, where only selected persons were welcome, and not simple fun-ners like us. Nevertheless, we decided to get anyway in one and so to prove the power of our will. Since we had no idea where this party could be, I thought we might find it if we go out on the streets and start asking the people about it.

Ένα βράδυ στο Βερολίνο, στη διάρκεια του κινηματογραφικού φεστιβάλ τής Μπερλινάλε, εγώ και ο φίλος μου Νικολά, θέλαμε να κάνουμε φαν, αλλά δεν είμαστε καλεσμένοι σε κανένα από τα "μπιγκ" πάρτυ της βραδιάς, όπου μόνο εκλεκτά πρόσωπα ήταν καλοδεχούμενα και όχι απλοί φαν-νερς σαν κι εμάς. Παρόλα αυτά, αποφασίσαμε να μπούμε οπωσδήποτε σε ένα κι έτσι να αποδείξουμε τη δύναμη της θέλησης μας. Μιας και δεν είχαμε ιδέα πού γινόταν αυτό το πάρτυ, σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να το βρούμε αν βγαίναμε έξω στους δρόμους κι αρχίζαμε να ρωτάμε τους ανθρώπους για αυτό.

Have a look

Πάρτε μάτι

Μέηκινγκ οφ: O filos mou o Nicolas eixe mia erasitexniki camera mazi tou ki ena mikrofono. Eixe erthei apo Parissi liges meres, gia na gyrissei ta ethnic axiotheata tou Verolinou, (diladi tous Tourkous), gia ena Parizianiko peiratiko kanali pou ypostyrizei tis meionotites (an kai oi Tourkoi sto Verolino einai mia apo tis pleionotites). Gyrissame to video me ayta ta penixra mesa, gia na spasoume plaka. Otan piga Parissi, to montarame sto podi, me enan filo, kai to compressarame gia na to vgaloume sto YouTube, gia na spasoun plaka kai alloi. Apo to poli compress, i poiotita tis eikonas den einai na ti vlepeis se megalo kadro, alla mono se mikro.

Sto YouTube, opoios kanei search gia “Berlinale party” tha pessei pano sto “Where is The Party” (me mia eikona enos ktiriou brosta) pou kamia sxesi me tis illustration ekdoseis twn VIP party.

Monday, March 19, 2007

Εγώ, ο άλλος Εσύ

Φαντάζομαι τον εαυτό μου να είμαι Ελλάδα, να έχω πήξει με την ελληνικούρα και να θέλω να τη κάνω έξω το Πάσχα, να πάρω λίγο αέρα σε κάνα Βερολίνο, αλλά να μην έχω πού να μείνω, είτε γιατί είμαι άφραγκος, είτε γιατί δεν έχω βρει φτηνό κατάλυμα.

Αν υπάρχουν κάποιοι/κάποιες που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στη φαντασία μου ας επικοινωνήσουν μαζί μου να δούμε τι μπορεί να γίνει. (Το email μου θα το βρείτε στο προφίλ.)

Εμείς από εδώ Βερολίνο θα πάμε οικογενειακώς Ελλάδα για Πάσχα να δούμε μαμά και φίλους και σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσε κάποιος άλλος να μείνει σε εμάς όσο θα λείπουμε, υπό κάποιους όρους (όπως, να το έχει ανάγκη και να είναι καλό παιδί.)

Εντωμεταξύ, οι Βερολινόκαυλες κάνουν περιοδεία σε Παρίσι Λονδίνο να δουν την ανοιξιάτικη κολεξιόν από Παρισινόκαυλες και να Λονδινοκαυλώσουνε.

Σύντομα θα είμαστε και πάλι κοντά σας ως «εδώ Βερολίνο». Προς το παρόν είμαστε εδώ Παρίσι, κι από αύριο βράδυ εδώ Λονδίνο. Εδώ, το άλλο Εκεί, ένα πράγμα.

Thursday, March 15, 2007

Πάσχα στο Βερολίνο και καύλες του Πάσχα, δύο σε ένα

Οι Βερολινόκαυλες για να μην απογοητεύσουν όσους πέφτουν επάνω τους αναζητώντας «Βερολίνο» ή «καύλες» – αναζητήσεις που ενόψει του Πάσχα έχουν ιδιαίτερα αυξηθεί – και για να μη φανούν εγωιστικές ασχολούμενες μόνο με θέματα του προσωπικού ενδιαφέροντος τους - όπως φιλοσοφία, αφραγκία και πολιτική- κάνουν μια προσφορά πακέτο και στις δύο κατηγορίες ενδιαφερομένων.

Όσοι ψάχνονται να έρθουν Πάσχα στο Βερολίνο για να το γιορτάσουν παρέα με τους καθολικούς (μιας και τα Πάσχατα φέτος συμπίπτουν) να έχουν υπόψη τους ότι οι Βερολινέζοι ζήτημα αν πατάνε εκκλησία ακόμη και στον γάμο τους (τον θρησκευτικό), εκτός αν έχει κανένα κονσέρτο κλασσικής μουσικής, (που δίνουν συχνά οι εκκλησίες για να κάνουν σεφτέ).
[Μη χάσετε τη Φιλαρμονική του Βερολίνου. Μπορείτε να την ακούσετε τζάμπα αν πιάσετε δουλειά στην ορχήστρα σαν κλαρινετίστες]

Αν δεν σας ξετρελαίνει ο Μπραμς και θέλετε να ακούσετε το Υπερμάχω στα Γερμανικά απευθυνθείτε στον δήμαρχο του Βερολίνου, μια ξακουστή αδερφή που έχει βαλθεί να κάνει την πρωτεύουσα της Γερμανίας πρωτεύουσα της ακολασίας για να τραβήξει σεξοτουρίστες και έτσι να μαζέψει κανένα φράγκο για τα άδεια ταμεία του δήμου από τον φόρο στα προφυλακτικά.

[Οι γερμανικές καπότες πωλούνται πανάκριβα από τις αυτόματες μηχανές (3 ευρώ οι τρεις), κανονικά από τα σούπερ μάρκετ και τζάμπα από τις ψηλοτάκουνες κοπέλες που κάνουν πιάτσα Oranienburger strasse και Rosenthaler strasse 9μμ-3πμ]

Ο δήμαρχος του Βερολίνου προκειμένου να ανταγωνιστεί τον δήμαρχο της Μυκόνου –του αγαπημένου προορισμού των θρησκευόμενων εκδρομέων του Πάσχα – εκτός από το να σας κλείσει μια χορωδία για το Υπερμάχω μπορεί να οργανώσει για χάρη σας και μια περιφορά επιταφίου αν έχετε τηρήσει αυστηρά τη νηστεία της Σαρακοστής και δεν έχετε πει ποτέ τη λέξη «πούστη!»

[Η περιοχή του Βερολίνου με τους περισσότερους γκαίηδες –όχι πούστηδες, τον χάσατε τον επιτάφιο- βρίσκεται πέριξ της πλατείας Winterfeld στο Schoenebgerg]

Την ώρα της Ανάστασης μπορεί να σας κακοφανεί η έλλειψη οποιασδήποτε κλαγγής και κωδωνοκρουσίας πέρα από το κουδούνισμα του τραμ που θα σας προειδοποιεί να κοιτάτε μπροστά σας και όχι τον ουρανό για να δείτε μάταια πυροτεχνήματα. Με αφορμή που γλυτώσατε το τροχαίο μπορείτε στη συνέχεια να γιορτάσετε τον θρίαμβο της ζωής επί του θανάτου με μια μεταμεσονύκτια παρτούζα στο Kit Kat.

[To Kit Kat είναι ένα κλαμπ για όσους θέλουν να παρτουζωθούν και δεν απαιτεί κανένα ιδιαίτερο dress code πέρα από το να είστε γυμνοί κάτω από τα δερμάτινα εσώρουχα σας, τα οποία καλείστε να επιδεικνύετε αφήνοντας τα υπόλοιπα ρούχα στη γκαρνταρόμπα]

Την Κυριακή του Πάσχα μπορείτε να σουβλίσετε το αρνί σας σε κάποιο από τα πάρκα που επιτρέπεται το μπάρμπεκιου, όπως στο Mauer Park, όπου γίνεται χαμός από τις παρέες που ψήνουν μπριζολο-λουκάνικα μόλις ανοίξει ο καιρός.

[Mauer Park θα πει πάρκο του Τείχους ή Τείχος του πάρκου ή Τείχος με πάρκο ή πάρκο για Τείχους, όπου τα Τείχη πάνε για να ξεκουραστούν]

Αν μάλιστα σύρετε τον καλαματιανό γύρω από τη σούβλα, με ανάποδα ψαλίδια στον αέρα και να χτυπάτε τη φούντα στο τσαρούχι, δεν αποκλείετε να εντυπωσιάσετε την άμαθη Γερμανιδούλα από τη διπλανή φοιτητοπαρέα με τα λουκάνικα. (Τις μαθημένες αφήστε τες, μάς έχουν πάρει χαμπάρι).

Τότε θα πρέπει να επικαλεστείτε στη σύντροφό σας μια επείγουσα φυσική ανάγκη και αφού δεν υπάρχουν τουαλέτες εκεί κοντά θα βρείτε την ευκαιρία να παρασύρετε κάπου απόμερα την κατακαυλωμένη άμαθη, που θα σας ακολουθήσει υπνωτισμένη με ένα νεύμα, για να της δείξετε όσα έχετε μάθει τόσα χρόνια από "τσούγκρισμα αυγών".

Ως γνωστόν, ένα από τα βασικά προβλήματα που πρέπει να λύσει η αιφνίδια καύλα είναι το μέρος που θα φιλοξενήσει την εκτόνωσή της και αφού δεν γίνεται να κυλιόσαστε στο γκαζόν ή να πηδιόσαστε πίσω από τους θάμνους χωρίς να σας πάρουν χαμπάρι οι άλλοι τριγύρω και να θέλουν να πηδήξουν κι αυτοί (την νεαρά ή εσάς) θα πρέπει να ξέρετε καλά την περιοχή που κινήστε και να έχετε εντοπίσει από πριν τις πιθανές καβάτζες.

Επειδή όμως είσαστε άσχετοι από Βερολίνο και δεν θα βρείτε άκρη, θα πρέπει να μου τηλεφωνήσετε επειγόντως και να μου δηλώσετε πού βρίσκεστε ώστε να σας υποδείξω το κατάλληλο μέρος για να "τσουγκρίσετε τα αυγά" – αυτό θα είναι το συνθηματικό μας (χρέωση τηλεφωνήματος 19, 99€ / min)

Saturday, March 10, 2007

οι διανοούμενοι στο κομμωτήριο

Ζώντας στο Βερολίνο προβληματίζομαι καμιά φορά πώς τα κατάφεραν οι Γερμανοί και ξεκατινιάστηκαν τόσο με τον Χίτλερ. Όλος αυτός ο πολιτισμός που είχαν, με φιλόσοφους, επιστήμονες, καμπαρετζούδες και άλλους ζογκλέρ των γραμμάτων και τεχνών που έπιαναν πουλιά στον αέρα, δεν μπόρεσε να γλυτώσει τη Γερμανία από τον ναζιστικό λαϊκισμό και να οδηγήσει την πληγωμένη της εθνική περηφάνια σε μια πιο πεφωτισμένη λύση από το να θέλει να ξεμαλλιάσει τις άλλες εθνικές περηφάνιες και να κάνει την Ευρώπη μαλλιά κουβάρια.

Τι έκαναν οι Τόμας-Μάν-ηδες μπροστά στη λαίλαπα του ναζισμού; Τίποτε για να μη γίνει λαίλαπα, οπότε μετά ήταν αργά.

Αν δώσεις βήμα στην εξαλλοσύνη δύσκολο να τη συμμαζέψεις με ψηφοφορίες. Μέχρι να εισηγηθείς μέτρα αντίδρασης θα έχει πάρει όλα τα μικρόφωνα, θα ουρλιάζει, θα πνίξει τη φωνή σου και όταν απηυδισμένος θα πας να κάνεις ντου στο πόντιουμ θα σε χώσει μέσα για αντίσταση κατά της αρχής!

Έτσι και οι μεσοπολεμικοί αστέρες της γερμανικής διανόησης. Μέχρι να αναλύσουν το μουστάκι του Χίτλερ τούς είχε μαζέψει τα βιβλία στην πλατεία και τα έβαλε φωτιά.

Αλλά θα μου πεις, δεν είναι η πρώτη φορά που οι άνθρωποι του πολιτισμού αποδεικνύονται εντελώς ανίσχυροι μπροστά στους λαϊκιστές πολιτικούς που διεγείρουν τα πλήθη σηκώνοντας αγριεμένα την τρίχα της και πετώντας αυτούς σαν πιτυρίδα στο πάτωμα.

Η Αθήνα του Χρυσού Αιώνα βουτήχτηκε στη λύσσα του Πελλοπονησιακού πολέμου, και η Αμερική των μεγάλων πανεπιστημίων βάφει τα χέρια της στο αίμα του Ιράκ, αμφότερες με δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις (όπως δημοκρατικά εκλέχτηκε και ο Χίτλερ), όπου η πλειοψηφία αποφάνθηκε υπέρ του ξεμαλλιάσματος και άφησε τους διανοούμενους στο κομμωτήριο.

Αυτές οι τρεις τρανταχτές περιπτώσεις (και υπάρχουν πάμπολλες ατράνταχτες) φαίνεται ότι δεν είναι αρκετές για να καταλάβουν κάποιοι τη σημασία της πολιτικής εκπροσώπησης και να νομίζουν ότι θα τη βγάλουν καθαρή κοιτώντας μόνο τη δουλειά τους.

Ο επιθετικός λαϊκισμός που σαρώνει τα media και κάνει βουλευτές, κομματάρχες και υπουργούς τηλεσκουπίδια είναι ένα προμήνυμα ότι σε λίγο μπορεί να μας τα πάρουν σύρριζα με την ψιλή και εμείς να κοιταζόμαστε ακόμα στον καθρέπτη.

Tuesday, March 6, 2007

κανείς δεν είναι τέλειος

Ακούω το τικ-τακ κάποιου μετρονόμου μέσα μου όταν κάνω παραφωνίες και λέω νάτο πάλι με έπιασα στα πράσα. Ούτε ένα παράφωνο γκάρισμα δεν μπορώ να κάνω χωρίς να με φωνάξω γαϊδούρι, ενώ, ούτε σαν γαϊδούρι επιτρέπω να μου σηκωθεί δημοσίως για καμιά γαϊδάρα (αφού η άλλη μπορεί να θεωρεί τον εαυτό της παγόνι και το θέαμα ενός γαϊδάρου που προσπαθεί να βατέψει μια παγόνα είναι κάπως γελοίο).

Γαμώ το τικ-τακ του, αλλά τι να κάνουμε αφού ακούγεται σαν να υπάρχει κουρδισμένος μέσα μας κάποιος μετρονομικός μηχανισμός της τελειότητας που ρυθμίζει τη συμπεριφορά μας ώστε να τείνει στο τέλειο, όσο κι αν αυτό είναι ακατόρθωτο, (και για αυτό είναι τέλειο).

Αυτός ο μηχανισμός μάς ωθεί να αφήσουμε μια γκόμενα (τείνοντας στο τέλειο του Έρωτα) για μιαν άλλη, που θα μας αφήσει με τη σειρά της, να αλλάξουμε δουλειά (τείνοντας στο τέλειο της Δημιουργίας) για να γίνουμε άνεργοι καλλιτέχνες, να φύγουμε από την Αθήνα (τείνοντας στο τέλειο του Τόπου) για να έρθουμε στο Βερολίνο ως πολιτιστικοί πρόσφυγες, με σακιά από στοιχειώδη εφόδια κουλτούρας στην πλάτη, κλπ.

Δεν λέω, για να υπάρχει ο τελειοποιητικός μηχανισμός κάτι θα εξυπηρετεί και καλό είναι να τον ακούμε. Έλα ντε που το τικ-τακ του μερικές φορές ακούγεται σαν εκκωφαντικό ντιγκ-νταγκ κάποιας πένθιμης καμπάνας που σημαίνει την απόλυτη αποτυχία μας και πάει να μας σπάσει τα τύμπανα.

Τότε μάς φαίνεται ότι είμαστε ένα μάτσο χάλια (ενώ οι άλλοι είναι ένα μάτσο λουλούδια του κάμπου), τα λάθη που κάνουμε μας φαίνονται τραγικά (ενώ τα λάθη των άλλων τα περνάμε για κατορθώματα) και σερνόμαστε σαν σκουλήκια (ενώ οι άλλοι γίναν κιόλας πεταλούδες με φτερά).

Χάνουμε το μέτρο και την προοπτική και δεν βλέπουμε το γενικό μέσα στο οποίο είμαστε όλοι ενταγμένοι. Βλέπουμε ο ένας τον άλλον, αλληλοϋποβλεπόμαστε συγκρίνοντας ποιος την έχει μεγαλύτερη και φυσικά τα χάνουμε με τόσες ψωλές (και ως γνωστόν όποιος μετράει πολλές ψωλές κάποια θα μπει στον κώλο του).

Χωρίς την προοπτική του Γενικού, χάνουμε το βάθος του χρόνου μέσα στο οποίο ο άνθρωπος εξελίσσεται σαν είδος με τις διάφορες φάσεις του και όπου κανείς δεν πρόκειται να έχει φτερά αν η φάση είναι σκουλήκι.

Χωρίς βάθος όλα ακούγονται μπροστά και εκκωφαντικά, η παραμικρή παρατήρηση ηχεί σαν μομφή, η ψυχή μας ουρλιάζει για το λάθος αντί να μάς ψιθυρίζει το σωστό, οι ενοχές σκάνε σαν βόμβες γύρω μας και τρέχουμε στα χαρακώματα της αυτοτιμωρίας, όπου ο καθένας ταμπουρώνεται στις μέρες μας δίνοντας τον «προσωπικό του αγώνα», με δεδομένη την αποτυχία.

Αποκομμένοι από το Γενικό, είναι σαν να σηκώνουμε όλο το βάρος του κόσμου μόνοι μας, στην αγύμναστη πλάτη μας, επειδή νομίζουμε ότι ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει με εμάς και εμείς πρέπει να τον φέρουμε εις πέρας στα λίγα χρόνια της ζωής μας, όπου μέχρι να καταλάβουμε τι παίζει θα έχουμε ήδη γεράσει και δεν θα μπορούμε να σηκώσουμε το βρακί μας, όχι το βάρος του κόσμου.

Thursday, March 1, 2007

α=α ή η αναζήτηση της ταυτότητας

Το προηγούμενο ποστ που έγραψα για μένα καταλήγοντας στην αδυναμία αυτοπροσδιορισμού μου, προκάλεσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στα comments ανάμεσα σε troll, aufheber και vamvax, την οποία θα ήθελα να θέσω ως κύριο θέμα σε αυτό το ποστ.

Έχοντας αντιληφθεί μέσα από τη ζωή ότι αυτό που αναζητεί ο άνθρωπος είναι η ταυτότητα του (με την έννοια της πλήρης ταύτισης τού γίγνεσθαι με το είναι του, έτσι που να μην αισθάνεται ότι άλλα είναι και άλλα κάνει), δεν ξέρω άλλο τρόπο που να αποδίδεται αυτό μαθηματικά από το α = α.

Αυτό το α = α αν το καλοκοιτάξουμε, όμως, θα δούμε ότι αποδίδει την ταυτότητα μεταφορικά και δεν την κυριολεκτεί. Η μεταφορά φαίνεται στο ότι το πρώτο α για να ταυτιστεί χρειάζεται μια μετάθεση στον χώρο προς ένα άλλο α, ίδιο μεν με αυτό, αλλά σε μια διαφορετική θέση , με την οποία συνδέεται με το ίσον = το οποίο κάνει γέφυρα ανάμεσα στις δύο θέσεις για να τις ενώσει.

Η καθαρή ταυτότητα, η ταυτότητα κατά κυριολεξία είναι το α από μόνο του, χωρίς να χρειάζεται καμία μετάθεση στον χώρο για να αποδειχθεί ταυτό με ένα άλλο α. Όμως αυτό είναι αδύνατο να το αποδώσουμε με οποιοδήποτε τρόπο, προφορικό ή παραστατικό, διότι ακόμη και να το υποδείξουμε στον χώρο σαν ένα σημείο σταθερό θα έχει μεσολαβήσει ο χρόνος που θα το κάνει διαφορετικό.

Το α καθ’ εαυτό είναι μια στιγμή που εμπεριέχει τα πάντα, την οποία είναι αδύνατον να εννοήσει ο άνθρωπος καθ’ ολοκληρία γιατί ο τρόπος που εννοεί τα πράγματα είναι μέσω του λόγου, που μπορεί να είναι ανα-λογος του Λόγου, αλλά δεν μπορεί να ταυτιστεί με αυτόν, τον λόγο όλων των πραγμάτων, άρα και λόγο του ανθρώπινου λόγου.

Αν προσπαθήσουμε να διανοηθούμε τον λόγο του λόγου μας για να εκφραστούμε μέσω αυτού ταυτολογικά θα δούμε ότι θα χάσουμε το νόημα των λέξεων μας και θα τα λέμε όλα χωρίς να λέμε τίποτε.
Έτσι, το να πούμε μόνο α, χωρίς να λέμε με τι ισούται αυτό ή με τι διαφέρει ή με τι σχετίζεται, δεν μας λέει κάτι. Ένα σκέτο α, χωρίς κάποια σχέση μάς φαίνεται χωρίς νόημα.

Το να φτάσουμε στο σημείο να μη χρειάζεται να λέμε τίποτε πια και όλα να είναι αυτονόητα μπορεί να είναι το κρυφό ζητούμενο του λόγου μας, το σημείο όπου αυτός θα ξεπεραστεί αφού θα τα έχει πει όλα, αλλά μέχρι τότε έχουμε πολλά να πούμε, και να κάνουμε.