Saturday, February 17, 2007

ψίχουλα από Μπερλινάλε

Οι Βερολινόκαυλες θα ανταποκριθούν στο λαϊκό αίτημα για ανταπόκριση από Μπερλινάλε, αλλά δεν θα κάνουν κινηματογραφική κριτική, μην πάρουν το ψωμάκι από τους επαγγελματίες του είδους. Ας τους αφήσουμε να μαζέψουν λίγα ακόμη ένσημα. Έτσι κι αλλιώς είναι για συνταξιοδότηση.

Εδώ θα σχολιάσουμε εκτός ταινιών, για τον κόσμο που ζει πλουσιοπάροχα από αυτές, αφού οι Βερολινόκαυλες για να βγάλουν το ψωμί τους κινήθηκαν παρασκηνιακά, πίσω από τη μεγάλη οθόνη, εκεί που γίνεται το μεγάλο φαγοπότι, μπας και πέσει κανένα ξεροκόμματο. Ιδού μερικά ψίχουλα.

«ο Μαρξ, στη γαλαρία»

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσος κόσμος ζει στη χλίδα από τις ταινίες, χωρίς να έχει κάνει τίποτε για αυτές, πέρα από το να τις πουλάει και να τις αγοράζει.

Αν σκεφτείς από πού προέρχεται όλος αυτός ο πλούτος, που επιδεικνύεται εδώ στη Μπερλινάλε, δεν μπορείς να μη θυμηθείς την υπεραξία του Μαρξ, αν και δεν χρειάζεται να είσαι μαρξιστής για να εξηγήσεις πώς τα κονόμησαν όλοι αυτοί.

Αγοράζουν φτηνά από τους δημιουργούς (την προλεταριακή δύναμη των ταινιών) και πουλάνε ακριβά στον κοσμάκη (την προλεταριακή δύναμη της κοινωνίας) και μετά κάνουν τους ανήξερους.

Κοιτούν τους φτωχούς καλλιτέχνες υποτιμητικά και μιλούν στους διάφορους υπηρέτες με ύφος ανωτερότητας, χωρίς κανένα ίχνος ντροπής ότι έχουν κατακλέψει και τους μεν και τους δε.

Ρε μάγκες από πού τα βγάλατε τόσα φράγκα ξαφνικά; Κάποιον πιάσατε κορόιδο, δεν μπορεί.

«συγγραφείς είστε κορόιδα»

Ταινίες που γεννήθηκαν από έναν μοναχικό συγγραφέα, κάποια νύχτα μες στο κρύο, που κάθισε σε ένα πεζούλι, (γιατί είχε «φάει πόρτα»), και έγραψε, (για να ξεπεράσει τη ροχάλα με τις φαντασιώσεις του), στρώνουν το κόκκινο χαλί για όλους αυτούς που ήρθαν μετά, μέχρι τον τελευταίο εμποράκο και δημοσιογραφίσκο, ενώ αυτός, ο πραγματικός δημιουργός- γιατί οι ταινίες από μία ιδέα στο χαρτί ξεκινάνε – είναι υποτιμημένος σαν σκώρος στο κόκκινο χαλί της Μπερλινάλε που κάνει ζιγκ ζαγκ μην τον πατήσει κανένα τακούνι από τις τουαλέτες των καλλονών που συνοδεύουν τους μεγαλοσχήμονες.

Ο συγγραφέας το πολύ να πάρει μάτι την κιλότα τους από κάτω, κοντρ μπλονζέ, για να συνεχίσει τις φαντασιώσεις του, οι οποίες ταΐζουν όλους αυτούς και ντύνουν όλες αυτές.

«η καύλα της εξουσίας αντί για εξουσία της καύλας»

Αν δείτε πόσες καλλονές και πόσοι καλλονοί υποκλίνονται για ένα τατς γκλαμουριάς και λίγο σνιφ από τη χρυσόσκονη της εξουσίας θα διαπιστώσετε θλιβερά, ακόμη μια φορά, την καυλωτική ισχύ της εξουσίας και τι κρίμα που δεν θέσατε υποψηφιότητα για εξουσιαστές τότε που είχατε την ευκαιρία.

Αλλά τότε είχατε καύλες και δεν κοιτούσατε για αυτά, ενώ οι ξενέρωτοι συμφεροντολόγοι συνομήλικοί σας υπέσκαπταν τη νεανική επικράτεια της καυλοσύνης για να στήσουν τον θρόνο που θα τους επέτρεπε να γαμούν αργότερα, τότε που εσείς δεν θα έχετε καμία νεανική ισχύ και αυτούς δεν θα τους σηκώνεται.

Τι κρίμα που οι καύλες σας δεν κατάφεραν να αλλάξουν τον κόσμο ώστε ο πλούτος να μετριέται σε καυλονομίσματα.

«τα μεγάλα φεστιβάλ ανήκουν στους μεγαλοπιασμένους»

Όσοι τσιμπάνε στις ταινίες που διαφημίζονται σαν official selection σε κάποιο από τα διαγωνιστικά τμήματα των μεγάλων φεστιβάλ (Κάνες, Βερολίνο, Βενετία – τα ευρωπαϊκά) κάνουν το λάθος να νομίζουν ότι οι επιλογές γίνονται με κριτήρια που αφορούν την ταινία. Ε, λοιπόν η ταινία δεν έχει καμία σχέση.

Οι επιλογές είναι αποτέλεσμα πολιτικών που αφορούν τα στενά συμφέροντα των διοργανωτών, την ισχύ των ήδη μεγαλοπιασμένων σκηνοθετών και τις αλλαξοκωλιές με τις μεγάλες εταιρίες που αλωνίζουν την κινηματογραφική αρένα με δρεπανιφόρα άρματα δημοσίων σχέσεων.

Αν θέλετε να δείτε σπάνια κινηματογραφικά αριστουργήματα, να ψάχνετε στα σκουπίδια από τα διευθυντικά γραφεία των φεστιβάλ, στα dvd από τις ταινίες που πέταξαν στα καλάθια των αχρήστων, χωρίς καν να τις δουν.

6 comments:

Anonymous said...

Στίς επανειλλημένες προσπάθειές σου να μας ψυχοπλακώνεις εμείς απαντάμε με εγρήγορση και ετοιμότητα:

λαός ενωμένος-ποτέ νικημένος!!!

υ.γ. όσον αφορά την δυνατότητα του κάθε εξουσιαστή να γαμεί την υφισταμένη του παραπέμπουμε στο γνωστό τοις πάσι συμβάν με τον συνονόματο του Πατριάρχη Κων/πόλεως και νακράζομεν:
υπάρχει δίκης οφθαλμός ός τα πάνθ'ορά!!!

καλή σαρακοστή!!!

άσκεπος said...

ΓΑΜΑΤΟ! Μπράβο ρε Στράτο!
Πέρα από το κείμενο, με εκείνο το βιντεάκι από το YouTube, τι έγινε; Είναι έτοιμο; Α, και πού 'σαι; Πιάσε το μπαλάκι.

Seven Film Gallery said...

Σωστος.
Ευχες ολη αυτη η απολυτα δικαολογημένη πικρία να μετουσιωθεί σε δημιουργία.

Anonymous said...

Στράτο θα συμφωνήσω με το ιλλουστρασιόν κομμάτι του φεστιβάλ αλλά τι περίμενες; Δεν είναι φεστιβαλ των Ζαπατίστας αλλά του Βερολίνου.
Η σοβαρή μου ένσταση είανι η εξής:
Δεν θα είχες δει κορυφαίες ταινίες αν δεν είχαν πάρει βραβείο σε φεστιβαλ τέτοιου βεληνεκούς.
Ούτε Νταρντέν, ούτε Ηανεκε, ούτε Τριερ, ούτε το Dog days, ούτε την οικογενειακή γιορτή, ούτε Kim Ki Duk, ούτςε τίποτα. Και όχι επειδή τις θέλουν τα φεστιβάλ, αλλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Γιατί αν δεν τις παίξουν δεν θα έχουν την αίγλη που είχαν, αυτές είναι οι ταιβίες που τους δίνουν κύρος.
Οπότε κοίτα και τις αντιφάσεις του ίδιου του συστήματος και ανέλυσε καλύτερα.

stratos said...

@ anonymous
δεν ξέρω γιατί σου φάνηκαν ψυχοπλακωτικά αυτά που λέω, αλλά εμένα δεν με ψυχοπλακώνει η "σκληρή" πραγματικότητα, με πεισμώνει. δεν με πέρνει από κάτω, της γαμώ το κέρατο.

@exiled
το βιντεάκι πρέπει να το μοντάρουμε. μια πρώτη γεύση μπορείς να πάρεις αν κάνεις search στο You Tube με τις λέξεις Berlinale big party

@seven film gallery
δεν υπάρχει προσωπική πικρία. εγώ μπορεί να την έβγαλα μια χαρά. αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να βλέπω τι συμβαίνει και να μην αντιδρώ με ένα δημιουργικό ξεχέσιμο

@χχ4
τις αντιφάσεις του συστήματος τις αναγνωρίζω και τις τιμώ, γιατί εξαιτίας τους καταφέρνω να υπάρχω ακόμη.

στο νεώτερο ποστ μου για την Μπερλινάλε προχωράω πέρα από την πολεμική μου ενάντια στην γκλαμουρο-φεστιβαλικότητα αναγνωρίζοντας ότι ναι μπορεί να συμβεί το εξαιρετικό στα πλαίσια ενός "μεγαλοπιασμένου" φεστιβάλ, αλλά σαν εξαίρεση και μάλιστα παραβατική. αυτό άλλωστε ισχύει για κάθε έργο τέχνης.

μη κοιτάς που τα τελευταία χρόνια πήραν πάνω τους οι διάφοροι φεστιβαλομάνατζερ και γίναν φίρμες κάτι Κόσσλικ έτσι που να νομίζεις ότι αυτοί κάνουν την τέχνη κι όχι οι καλλιτέχνες. διότι αυτό ισχύει τελικά σήμερα και αυτό καταγγέλουμε. είναι το μέσον που έχει πάρει τη θέση του σκοπού. είναι όλος αυτός ο συρφετός από μεσάζοντες που έχει αυτονομηθεί από το έργο-σκοπό που θα έπρεπε να υπηρετεί και έχει αποκτήσει εξουσία, την οποία αναγκάζεται να υπηρετεί ο δημιουργός για να επιβιώσει.

όσο οι κιουρέητορ θα κυριαρχούν, οι ΒανΚόγκηδες θα κόβουν τα αυτιά τους.

και δεν λέμε να κάνουν φεστιβάλ οι Ζαπατίστας για να δούμε επαναστατικό κινηματογράφο αλλά όχι και να γίνουμε σκυλάκια του καναπέ για να μας χαϊδεύουν τα αυτιά και να ξεροχύνουμε.

όσον αφορά τις ταινίες που αναφέρεις, εγώ δεν πήγα να τις δω επειδή ήταν βραβευμένες ή επιλεγμένες από κάποιο φεστιβάλ, αλλά πήγα να τις δω σαν ταινίες σκέτες. αν ο διανομέας τις πήρε για αυτόν τον λόγο, πρόβλημά του.

μη ξεχνάμε ότι όλοι οι πραγματικά μεγάλοι (Μπουνιουέλ, Παζολίνι, Μπέργκμαν, Φελίνι, κλπ) δεν "έγιναν" μέσα από τα φεστιβάλ, αλλά τα φεστιβάλ "έγιναν" μέσα από αυτούς.

τώρα τα πράγματα έχουν γίνει ανάποδα και αν δεν αλλάξουν μεγαλοσύνη δεν θα δούμε.

Anonymous said...

Εμπρός της Γης οι καβλωμένοι
του κώλου σκλάβοι
εμπρος εμπρος

(Συγνώμη, δεν άντεξα. Αλλά φοβούμαι οτι αποτύπωσα τη νέα version εκείνου του παλαιού τε και ηρωικού άσματος...)