λαγάνα από Μπερλινάλε

Μετά τα ψίχουλα από Μπερλινάλε, και αφού τελείωσε το πανηγύρι, ας κάνουμε έναν απολογισμό για να μοιράσουμε λαγάνα σε όσους δεν χόρτασαν με τα ψίχουλα.

Δεν είδα παρά ελάχιστες ταινίες, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για το μενού, αλλά είδα πώς δουλεύει το μαγαζί στην κουζίνα, όπως το περιέγραψα χονδρικά προχθές.

Η αλήθεια είναι ότι ανεξάρτητα από τις προθέσεις των μαγαζατόρων, οι ταινίες και το κοινό τους μπορούν να φτιάξουν μια κατάσταση φευγάτη, που να ξεπερνάει τα μπακαλοτέφτερα του αφεντικού και το μαγαζί να «πετάει».

Δεν ξέρω κατά πόσο το κοινό που συρρέει στις προβολές έρχεται με τέτοια «φευγάτη» διάθεση ή παρασύρεται από τη δημοσιότητα του φεστιβάλ, το οποίο θέλει να δει από κοντά και όχι μόνο από την τηλεόραση, αλλά υποθέτω ότι πολλοί είναι αγνοί σινεφίλ, έτοιμοι να ανοιχτούν στην κινηματογραφική εμπειρία.

Το αγνό κοινό, όμως, έχει απέναντί του ένα σωρό επαγγελματίες που δουλειά τους είναι να το καναλιζάρουν στις ταινίες της επιλογής τους, πολλές από τις οποίες έχουν φτιαχτεί για να επιλεγούν από αυτούς και όχι για να επικοινωνήσουν με το κοινό.

Αυτό που βλέπουν οι θεατές είναι αυτό που έχει επιλεγεί να δουν και αν αυτό έχει φτιαχτεί για να επιλεγεί από αυτούς που έχουν την εξουσία να επιλέγουν και όχι για να το δει ο κόσμος, τότε ο κόσμος δεν βλέπει παρά ένα θέαμα εξουσίας, νομίζοντας ότι βλέπει ταινίες.

Μη ξεχνάμε ότι ένας μηχανισμός εξουσίας στον χώρο του θεάματος, όπως αυτός της Μπερλινάλε, νοιάζεται κυρίως για την υπερίσχυση του. Για αυτό φροντίζει να φέρνει τους μεγάλους σταρ, τους καθιερωμένους σκηνοθέτες, τη τελευταία κολεξιόν από τις ταινίες της μόδας ή ό,τι άλλο εντυπωσιακό κυκλοφορεί στην πιάτσα, έστω και αν αυτό αφορά ακραία αυτοτσιμπουκώματα πειραματικού κινηματογράφου.

Μέσα στα πλαίσια ενός τέτοιου «μεγάλου φεστιβάλ», η κινηματογραφική εμπειρία δεν αποκλείεται να συμβεί, αλλά χρειάζεται ένα κοινό που να μην το σέβεται και ταινίες που να το έχουν «χεσμένο». Καλή σαρακοστή.