μετρητής ύπαρξης

Την ξεκάθαρη εικόνα ότι υπάρχω την έχω από τις αντιδράσεις των άλλων. Αν στο πέρασμά μου δεν αντιδράει κανείς, ακόμη και αν τού κουνάω τα χέρια ή την έχω έξω ως επιδειξίας, τότε πολύ πιθανό να αισθανθώ ανύπαρκτος, (παρόλο που ο Καρτέσιος θα φωνάζει μέσα μου "σκέφτομαι άρα υπάρχω")

Τον στοιχειώδη βαθμό της ύπαρξής μου τον επιβεβαιώνω όταν οι άλλοι (άνθρωποι ή και ζώα) αντιλαμβάνονται την τρισδιάστατη παρουσία μου στον χώρο. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να αισθανθώ την ύπαρξή μου πλήρη, αν οι άλλοι το μόνο που εκλαμβάνουν από την παρουσία μου είναι τον όγκο που καταλαμβάνει και απλά στρίβουν να μην πέσουν πάνω του (ή κατουράνε στα πόδια μου αν είναι σκυλιά και με έχουν περάσει για κολόνα).

Για να νιώσω ότι δεν είμαι απλά ένας μετακινούμενος όγκος, έχω ανάγκη το πέρασμά μου από αυτόν τον κόσμο να προκαλεί μια διαφορά γύρω μου, στους άλλους, στα πράγματα, στον χώρο. Όσο μεγαλύτερη διαφορά προκαλεί τόσο περισσότερο αισθάνομαι ότι υπάρχω. Αυτό ισχύει για όλους, νομίζω, και απλά εναπόκειται στον καθένα να διαλέξει τι είδους διαφορά προτιμάει.

Έτσι, περνάμε από το ποσοτικό κριτήριο στο ποιοτικό. Διότι το θέμα τελικά δεν είναι πόσο μεγάλη την έχεις (την ύπαρξη σου), αλλά τι κάνεις με αυτήν.