κάτι δεν πάει καλά με τη δημοκρατία, μου φαίνεται

Προβληματίζομαι καμιά φορά με τη δημοκρατία, που δίνει δύναμη στο πλήθος να κυβερνάει. Μπορεί το πλήθος να χειραγωγείται, αλλά τελικά αυτό καθορίζει με τη ψήφο του ποιός από τους χειραγωγούς του θα κάνει κυβέρνηση. Θα μπορούσε μια χαρά να διαλέξει κάποιους άλλους, καθόλου χειραγωγούς, αρκεί να τους ψήφιζε.

Φανταστείτε ότι είναι τόσο απλό να αλλάξει ο κόσμος, όσο το να πάνε μια Κυριακή βόλτα όλοι αυτοί που ψηφίζουν χειραγωγημένα και να ψηφίσουν διαφορετικά. Τόσο απλό. Όμως δεν το κάνουν.

Ψηφίζουν «στα σίγουρα», μαζικά, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο και διορισμένα τα παιδιά τους, δίνοντας ισχύ σε λαϊκιστές που χαϊδεύουν τα αυτιά τους και παίζουν με τις προκαταλήψεις τους, ενώ τους οδηγούν σε διάφορες καταστροφές (εθνικές, περιβαλλοντικές, κοινωνικές, κλπ.), που αυτοί οι πολλοί δεν θέλουν να δουν, αν και κάποιοι φωνάζουν δείχνοντας προς τα εκεί.

Οπότε εγώ πρέπει να περιμένω την πλειοψηφούσα μάζα να φάει τα μούτρα της, χτυπώντας κατακούτελα εκεί όπου οδηγείται από την αδράνεια της, για να βάλει μυαλό όταν πια θα είναι πολύ αργά, για αυτήν και για μένα, για πολλούς και πολλά.

Μου φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με τη δημοκρατία, γενικά, σαν πολίτευμα, από τη στιγμή που μπορεί να δίνει τη δυνατότητα σε μια πλειοψηφία (σχετική ή όχι, δεν έχει σημασία) να ποδοπατεί τους πάντες και τα πάντα, επειδή δεν βλέπει μπροστά της.

Μετά τις εκλογικές επιτυχίες που έφεραν διάφορους κάφρους ( βλ. Χίτλερ, Μπους και Αχμαντινετζάντ) στην εξουσία, νομίζω πως ήρθε η ώρα να επανεξεταστεί το θέμα της δημοκρατίας και όχι να φοβόμαστε να το θέσουμε, επειδή «χύσαμε αίμα» να τη φέρουμε.

-------------------------
ΥΓ1. Με αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες στη Μυανμάρ, ξαναϋπερασπίζομαι τη δημοκρατία. Εντάξει, στην Ευρώπη μπορούμε να κάνουμε κριτική σε αυτήν - έχουμε αυτήν την "πολυτέλεια", θα έλεγα- και καλά κάνουμε. Αλλά μη ξεχνάμε από τι βαρβαρότητα μας έβγαλε, (βλ. Μυανμάρ), έστω κι αν σε κάποιες περιπτώσεις μας έβαλε σε χειρότερη (βλ. Χίτλερ). Το ιστορικό ισοζύγιο της ήταν όμως θετικό. Όσοι μεγάλωσαν στη χούντα, θα συμφωνούν, φαντάζομαι.

ΥΓ2. Τώρα που το ξανα-ξανασκέφτομαι, ο Χίτλερ για να κάνει ό,τι έκανε κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα, αφού πρώτα εκλέχθηκε δημοκρατικά. Επέβαλε δικτατορία, δηλαδή, για να επιβάλει τον ναζισμό. Άρα, σε αυτήν την περίπτωση η υπεράσπιση της δημοκρατίας θα τον φρέναρε.

Οπότε, υπερασπίζομαι τη δημοκρατία προς τα κάτω, σαν φράγμα στη διολίσθηση προς τον βαρβαρισμό, αλλά, γίνομαι κριτικός προς τα πάνω, θέτοντας ζήτημα "ποιοτικού ελέγχου" στις επιλογές της ποσοτικά υπεράριθμης πλειοψηφικής μάζας.