Thursday, December 13, 2007

η ιστορία θα δείξει

Ένα από τα πρώτα μου ποστ ήταν πάνω στον ψηφιακό κόσμο με το ίντερνετ και την άπλα του, που επιτρέπει σε ένα σωρό κόσμο να εκφράζεται χωρίς προέγκριση από διευθυντές, επιτροπές, πεθερικά, κλπ.

Αυτή η ψηφιακή διευκόλυνση δεν αφορά μόνο τα μέσα επικοινωνίας αλλά και παραγωγής έργου σε χώρους που πριν θα ήταν αδιανόητη μια τέτοια ευκολία, όπως ο κινηματογράφος. Σήμερα με μια καμερούλα, δυο φιλαράκια και ένα προγραμματάκι μοντάζ στο κομπιούτερ μπορείς να κάνεις μια ταινία χωρίς μία.

Αυτή η ευκολία των μέσων, όμως, δεν παρήγε καμία πληθώρα αξιόλογων ταινιών. Μάλιστα, συγκριτικά με εποχές πολύ πιο δύσκολες -με κάμερες κουρδιστές και τη μουβιόλα τού μοντάζ χειροκίνητη- ο αριθμός των σημερινών αξιόλογων ταινιών είναι κατά πολύ μικρότερος.

Εδώ έρχεται να αποδειχτεί ότι αυτό που κάνει την ταινία δεν είναι τα μέσα, αλλά το τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου. Αν το κεφάλι σου έχει σκατά, σκατά ταινία θα κάνεις ό,τι μέσα και να έχεις. Αν πάλι έχεις κατά νου κάτι αξιόλογο, αυτό θα βγει και με μια κάμερα της πλάκας.

Η ψηφιακή ευκολία πιθανόν να δίνει τη δυνατότητα να ειπωθούν αξιόλογα πράγματα που αλλιώς θα τα έτρωγε η μαρμάγκα. Την ίδια στιγμή όμως προκαλεί και μια διάρροια ευκοίλιων έργων που αλλιώς θα έτρωγαν κωλοστούμπωμα. Δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο τελικά. Η ιστορία θα δείξει.

Και μιας που λέμε για ιστορία, υπάρχει μια κατηγορία ταινιών που η ιστορία δεν τις έχει δώσει ακόμη τη θέση που αξίζουν. Είναι ταινίες σεμνές, με ευαισθησία, χιούμορ και καλοσύνη, που δεν πουλάνε πνεύμα και για αυτό δεν διακρίνονται σε βραβεία, συμμετοχές σε φεστιβάλ, προτιμήσεις κριτικών, τοπ τεν και άλλα τέτοια. Εγώ τις θεωρώ κατά πολύ ανώτερες από ένα σωρό "καλλιτεχνικά επιτεύγματα".

Για μένα η καλοσύνη είναι βασικό χαρακτηριστικό ενός κινηματογραφικού έργου για να με κερδίσει και θεωρώ μεγάλο δημιουργό αυτόν που κάνει κάτι για τον πλησίον του ξεπερνώντας το εγώ του.

Είδα μια τέτοια καλή ταινία τις προάλλες. Τη διάλεξα τυχαία από τη βιβλιοθήκη του Mitte. Ούτε που την είχα ακούσει. Λέγεται Emmas' Glück. Δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά, αλλά την αναφέρω για την ιστορία.

2 comments:

Evangelos said...

Είναι αλήθεια πως η νέα τεχνολογίες δεν βοήθησαν τους ανεξάρτητους δημιουργούς στο βαθμό που ίσως πολλοί περίμεναναμε.
Όμως το πρόβλημα βρίσκεται στα "μέσα", ή μήπως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το να βρει μια ανεξάρτητη ταινία το δρόμο της προς το κοινό;
Δυστυχώς γίνεται όλο και πιο δύσκολος αυτός ο δρόμος προς τις αίθουσες, ή έστω προς την μικρή οθόνη.
Ναι ξέρω, υπάρχει και το διαδίκτυο, αλλά μπορεί να συγκριθεί με τη μαγεία της μεγάλης οθόνης;

stratos said...

το πρόβλημα της διανομής βρίσκεται στον ολιγοπωλιακό έλεγχο της κινηματογραφικής αγοράς. το ίδιο συμβαίνει με τη γενικότερη ψηφιο-παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όπου αντί υποτίθεται να "δημοκρατικοποιείται" ο πλούτος συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων.

κάτι ανάλογο φοβάμαι θα συμβεί και με τη "μαζική δημοκρατία" του διαδικτύου, όπου αντί να "ανθίσουν πολλά λουλούδια" θα τα κάνουν μπουκέτα οι μεγαλοκηπουροί.

όλα αυτά είναι μοιραία συνέπεια της επικράτησης του ποσοτικού πάνω στο ποιοτικό (και ποιητικό).