Saturday, February 3, 2007

αν την περιμένεις, μπορεί να μην έρθει ποτέ

Μερικές φορές τα πράγματα δείχνουν να στέκονται ακίνητα και τίποτε καινούργιο να μην είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί, λες και όλα ισορροπούν σε ένα σημείο αλληλεξουδετέρωσης αντίρροπων δυνάμεων - της ροπής να γίνει κάτι και της αντίθετης ροπής, της αδράνειας, που αποτρέπει να γίνει οτιδήποτε διαφορετικό από αυτό που ήδη υπάρχει.

Το μόνο που επιτρέπει αυτό το νεκρό σημείο είναι η ανακύκλωση του κόσμου στα ίδια και στα ίδια, όπου «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει» κι εσύ ως μήλο δεν μπορείς να βγάλεις πόδια και να πας παραδίπλα στην αχλαδιά, αφού μήλο γεννήθηκες, από μπαμπά και μαμά μήλα, και ως γνωστόν τα μήλα δεν έχουν πόδια, ούτε όμως και τα αχλάδια οι διπλανοί σου, ούτε και κανείς άλλος δεν μπορεί να ξεφύγει από το δέντρο που τον μεγάλωσε ό, τι φρούτο και νάναι.

Σε αυτή τη φάση όλος ο κόσμος δείχνει να ανακυκλώνεται ερήμην σου, σαν να ακολουθεί μια τελεσίδικη πορεία για την οποία εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτε, όσο κι αν δεν τη πας τη φάση. Μια σειρά από αντίρροπες δυνάμεις υπονομεύουν τη διάθεση σου να δράσεις δημιουργικά, με οποιοδήποτε τρόπο.

Θες να κάνεις κάτι, αλλά δεν έχεις λεφτά να το κάνεις, οπότε δεν κάνεις τίποτε
ή
έχεις λεφτά να κάνεις κάτι, αλλά δεν ξέρεις τι θέλεις, οπότε δεν κάνεις πάλι τίποτε, εκτός από το να βγάζεις λεφτά.
ή
Θέλεις ως άνδρας να φλερτάρεις κάποιαν, αλλά αυτή δεν σου ρίχνει ούτε μια ματιά, οπότε κρατιέσαι μη φας χυλοπίτα
ή
θέλεις ως γυναίκα να σε φλερτάρει κάποιος, αλλά δεν φοράς τα γυαλιά σου (για να δείχνεις ωραία για να σε φλερτάρει κάποιος) και δεν βλέπεις κανέναν να θέλει να σε φλερτάρει.
ή
Θες να κινητοποιηθείς πολιτικά, αλλά κανείς δεν δείχνει διάθεση κινητοποίησης, οπότε κάθεσαι στα αυγά σου
ή
κανείς δεν δείχνει διάθεση κινητοποίησης επειδή δεν βλέπει κανέναν να κινητοποιείται, οπότε νάτο το κοτέτσι.

Ένα σωρό καταστάσεις αγγίζουν αυτό το σημείο. Το μόνο που σε γλυτώνει είναι να δράσεις επί προσωπικού, αυθόρμητα και στο «δόξα-πατρί», χωρίς να υπολογίζεις τίποτε πέρα από αυτό που σε έλκει να κινηθείς, χωρίς να περιμένεις καμία συγκατάθεση, καμία διαβεβαίωση και καμία κατάλληλη συνθήκη, διότι αν την περιμένεις, μπορεί να μην έρθει ποτέ.

6 comments:

Nicky-Athina Polymeri said...

Πολύ ωραια τα λες.... Απλά σκέψου πως καμια φορά ίσως και να είναι ΟΝΤΩΣ έτσι.... Και πάλι ίσως άλλες φορές να θες να κάνεις τόσο πολλά που απλά να μην σου αρκούν οι ώρες!! Δεν ξερω, έχεις δίκαιο....

stratos said...
This comment has been removed by the author.
Agobooks said...

Χμμμμμ...
Εχω ακόμα καιρό!

stratos said...

no way out, μπορεί ΟΝΤΩΣ να είναι έτσι και εσύ να έχει δίκαιο.

οι άλλοι δεν ξέρω γιατί το έχετε δει τόσο γεροντο-πεθαμενατζίδικα. εγώ αυτήν την αίσθηση την έχω από μικρός και με κινητοποιεί, όπως και με κινητοποιεί να μην ανήκω σε καμία κατηγορία, ηλικιακή ή άλλη.

kuku_ru_kuku, καλά είναι να βγάλεις τον εαυτό σου από αυτήν των άνω τεσσαράκοντα και να την αφήσεις μόνη της να κάνει μνημόσυνο τα σαράντα της.

Έτσι κι αλλιώς ο εαυτός σου και κάθε εαυτός δεν έχει ηλικία.

H φωνή μέσα μας, που μας λέει ποιοί είμαστε, ποτέ δεν γερνάει. Ηχεί πάντα με νεανική φωνή η σκέψη. Με την ίδια χροιά που μας πρωτομίλησε.

stratos said...

όπου βλέπετε deleted comments είναι δικά μου. δεν σβήνω σχόλια άλλων. εμένα διορθώνω, μια ζωή.

Παπαρούνα said...

δίκιο έχεις.