Έχω μια γνωστή μου Γερμανίδα από παλιά, από τα χίπικα καλοκαίρια στα φρηκονήσια, διευθύντρια τώρα σε μία από τις δημόσιες βιβλιοθήκες του Βερολίνου. Δούλευε από τότε μόνιμη υπάλληλος και όταν ερχόταν η ώρα να χτυπήσει κάρτα στη δουλειά της, μάζευε το τσαντίρι της και αποχωρούσε διακριτικά, μην την κατηγορήσουμε για μικροαστισμό, όταν εμείς τραβούσαμε το καλοκαιριλίκι μέχρι τον χειμώνα και πουντιάζαμε οραματιζόμενοι να κάνουμε τον κόσμο ένα απέραντο χιπαριό.
Εκ των υστέρων μού εξομολογήθηκε ότι αυτό που κάναμε τής φαινόταν από τότε ανόητο, αν και της άρεσε η παρέα μας, προφανώς επειδή κάναμε αυτό που κάναμε. Είναι αλήθεια ότι πολλοί από τους τότε «καναμενάδες» φάγαν τα μούτρα τους άσχημα στη συνέχεια, μιας και ο κόσμος είναι αφιλόξενος για ανεπάγγελτους οραματιστές χωρίς οικογενειακή περιουσία από πίσω κι άλλα εχέγγυα, όπως πτυχία, μάστερς, ντοκτορά ή κάποια εξειδίκευση στον οραματισμό που θα μπορούσε να τους τακτοποιήσει επαγγελματικά.
Η εκ των υστέρων κριτική της για την εκ των προτέρων ανοησία μας, με κλόνισε προς στιγμήν γιατί με πέτυχε σε μια φάση που ήμουν εκτεθειμένος οικονομικά και ευάλωτος σε νουθεσίες σωφρονισμού. Φαντάζομαι ότι σε ανάλογη θέση έχουν βρεθεί πολλοί που έχουν ρισκάρει τα λίγα για να πετύχουν κάτι «μεγάλο», το οποίο βέβαια δεν συχνάζει στους διαδρόμους των γραφείων για να πέσεις πάνω του και να πάρεις προαγωγή σε μεγαλουργό, επειδή απλά και μόνο είσαι διαδρομιστής.
Εξ επ’ ανέκαθεν, όσοι ακολουθούν κάποιο όραμα και βγαίνουν από τους διαδρόμους για να βρουν το μονοπάτι προς το ξέφωτο, βρίσκονται κάποια στιγμή να αιωρούνται πάνω από τον λάκκο με τα παλούκια. Πολλοί πέφτουν μέσα. Αλλά, αυτοί που καταφέρνουν να περάσουν απέναντι είναι αυτοί, κυρίες και κύριοι, που έχουν γράψει τα μεγάλα έργα, είναι αυτοί που γεμίζουν τα ράφια των βιβλιοθηκών, είναι αυτοί οι πραγματικοί εργοδότες της γνωστής μου και κάθε βιβλιοθηκάριου ή καθηγητή ή «ντοκτοραμένου» επαγγελματία. Χωρίς αυτούς τότε, αυτοί τώρα θα ήταν άνεργοι.
Συμπέρασμα: Οι σημερινοί άνεργοι οραματιστές είναι οι αυριανοί εργοδότες των παιδιών μας.
Σύνθημα: Αν θέλετε μια καλή θέση στο μέλλον, βγείτε τώρα στην ανεργία.
Το πνεύμα της εποχής
6 years ago
6 comments:
Οραματιστές στο 2007 ????????????
Οι εποχές άλλαξαν...
χάσμα γενεών .:)
Νέε, δεν ξέρω αν η σημερινή γενιά δεν έχει οράματα ή αν δανείζεται οράματα αλλονών, αλλά αν είναι έτσι καλό είναι να βγάλει κάνα δυό οραματιστές δικούς της για να εξασφαλίσει το μέλλον της, αλλιώς κανείς δεν θα τη θυμάται.
Γεια σου Στράτο!
Από τότε που μου έστειλες το email για το blog σου, σε διαβάζω ανελλιπώς. Ήθελα πολύ καιρό να σου το πω κι όλο κάτι γινόταν και τ' άφηνα για αύριο... Τώρα όμως στο λέω:
Με χαρά μπαίνω στα γραπτά σου κι ακολουθώ, όχι μόνο τ' αχνάρια των διαλογισμών σου, αλλά και τ' αχνάρια σου στο Βερολίνο, στη Γερμανία, τη διανοητική επεξεργασία των καινούργιων (αλλά και παλιών, μέσα από νέο πρίσμα πλέον) εικόνων, προσώπων, εμπειριών... Μερικές φορές χαμογελώ κι αναγνωρίζω δικές μου εικόνες και συναισθήματα από τον καιρό που πρωτοήρθα Γερμανία π.χ. οπτικογαστρονομικά σοκ σε ελληνικά εστιατόρια, πισίνες ως κινηματογραφική εμπειρία κι όχι ως τόπος κολύμβησης κλπ. Τώρα βέβαια, δεκαπέντε χρόνια αργότερα, τρώω καμιά φορά το ντολμαδάκι κονσέρβα και λέω "νοστιμότατο κύριε Ποσειδώνα μου", και στη πισίνα τώρα πια, είμαι μια απ' αυτές που κάνουν aqua jogging και προσποιούνται ότι δε βλέπουν τους τύπους με τα γυαλιά να παίρνουν αργές στροφές κάτω απ' το νερό. "Χίπισσα" δεν υπήρξα ποτέ, για πρακτικούς ίσως λόγους. Τα λίγα χρόνια που είμαι μικρότερή σου, έφτασαν για να κάνουν τα περισσότερα ελληνικά νησιά καρτποστάλ στα μεταλλικά πλέον περίπτερα. Παρολαυτά, βγαίνω που και που απ' τους διαδρόμους και αιωρούμαι κι εγώ πολλές φορές πάνω απ' τον λάκκο με τα παλούκια... Καλό είναι που υπάρχει κι απέναντι!
Αράχνη
:))
Εσύ είσαι νέος, λέμε!
Πολύ ωραίο το κείμενο.
Ευτυχως που υπαρχει ο λακος με τα παλουκια και λιγοι γλυτωνουν και περνουν απεναντι.. ( μην ξεσκισουμε τα παιδια μας στην δουλεια..κριμα ειναι!!!)
Διανα επεσες παλι με τον Αμλετ γιατι αυτος ειναι ο τομεας για τον οποιο εκανα λογο και που για να ελεγξω τη βασιμοτητα των συμπερασματων μου φροντισα και πηρα υποτροφια, γιατι λεφτα δεν περισσευουν, και, για να καταλαβεις, πηγα για μεταπτυχιακο στην Αγγλια στα τριαντα μου και οπου για αλλη μια φορα απογοητευτηκα απο το ακαδημαικο συναφι αλλα το θεμα ειναι πως με το αντικειμενο εχω ακομα κολλημα και τωρα δεν ξερω οχι μονο αν πρεπει να παω πισω η μπρος αλλα ουτε ποιο ειναι το μπροστα και ποιο το πισω. Τοση γραφειοκρατια και αλαζονεια που συναντησα κι εκει οπως κι εδω δεν ξερω αν συμβιβαζονται με το μερακι και με τα μυαλα μου. Ηδη και για να παω εκει ειχα μεγαλους ενδοιασμους (και η ηλικια βλεπεις και αλλα). Ασε που επρεπε να εγκαταλειψω το φρικονησι νωριτερα για να ρυθμισω τα διαφορα και στην τελικη ακομα δεν εχω καταλαβει αν αξιζε η οχι. Και τωρα να που ξαναβρισκομαι αλλη μια φορα σε σταυροδρομι.
Παντως ειναι ωραιο να σε καταλαβαινει καποιος. Σου λεω αγγιξες τη χορδη.
Οσο για το ποστ σου στο ιντυ, υπαρχουν ολα στα κρυμμενα.
Τελικα τιποτα δε χανεται :)
Post a Comment