α=α ή η αναζήτηση της ταυτότητας

Το προηγούμενο ποστ που έγραψα για μένα καταλήγοντας στην αδυναμία αυτοπροσδιορισμού μου, προκάλεσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στα comments ανάμεσα σε troll, aufheber και vamvax, την οποία θα ήθελα να θέσω ως κύριο θέμα σε αυτό το ποστ.

Έχοντας αντιληφθεί μέσα από τη ζωή ότι αυτό που αναζητεί ο άνθρωπος είναι η ταυτότητα του (με την έννοια της πλήρης ταύτισης τού γίγνεσθαι με το είναι του, έτσι που να μην αισθάνεται ότι άλλα είναι και άλλα κάνει), δεν ξέρω άλλο τρόπο που να αποδίδεται αυτό μαθηματικά από το α = α.

Αυτό το α = α αν το καλοκοιτάξουμε, όμως, θα δούμε ότι αποδίδει την ταυτότητα μεταφορικά και δεν την κυριολεκτεί. Η μεταφορά φαίνεται στο ότι το πρώτο α για να ταυτιστεί χρειάζεται μια μετάθεση στον χώρο προς ένα άλλο α, ίδιο μεν με αυτό, αλλά σε μια διαφορετική θέση , με την οποία συνδέεται με το ίσον = το οποίο κάνει γέφυρα ανάμεσα στις δύο θέσεις για να τις ενώσει.

Η καθαρή ταυτότητα, η ταυτότητα κατά κυριολεξία είναι το α από μόνο του, χωρίς να χρειάζεται καμία μετάθεση στον χώρο για να αποδειχθεί ταυτό με ένα άλλο α. Όμως αυτό είναι αδύνατο να το αποδώσουμε με οποιοδήποτε τρόπο, προφορικό ή παραστατικό, διότι ακόμη και να το υποδείξουμε στον χώρο σαν ένα σημείο σταθερό θα έχει μεσολαβήσει ο χρόνος που θα το κάνει διαφορετικό.

Το α καθ’ εαυτό είναι μια στιγμή που εμπεριέχει τα πάντα, την οποία είναι αδύνατον να εννοήσει ο άνθρωπος καθ’ ολοκληρία γιατί ο τρόπος που εννοεί τα πράγματα είναι μέσω του λόγου, που μπορεί να είναι ανα-λογος του Λόγου, αλλά δεν μπορεί να ταυτιστεί με αυτόν, τον λόγο όλων των πραγμάτων, άρα και λόγο του ανθρώπινου λόγου.

Αν προσπαθήσουμε να διανοηθούμε τον λόγο του λόγου μας για να εκφραστούμε μέσω αυτού ταυτολογικά θα δούμε ότι θα χάσουμε το νόημα των λέξεων μας και θα τα λέμε όλα χωρίς να λέμε τίποτε.
Έτσι, το να πούμε μόνο α, χωρίς να λέμε με τι ισούται αυτό ή με τι διαφέρει ή με τι σχετίζεται, δεν μας λέει κάτι. Ένα σκέτο α, χωρίς κάποια σχέση μάς φαίνεται χωρίς νόημα.

Το να φτάσουμε στο σημείο να μη χρειάζεται να λέμε τίποτε πια και όλα να είναι αυτονόητα μπορεί να είναι το κρυφό ζητούμενο του λόγου μας, το σημείο όπου αυτός θα ξεπεραστεί αφού θα τα έχει πει όλα, αλλά μέχρι τότε έχουμε πολλά να πούμε, και να κάνουμε.