Thursday, March 1, 2007

α=α ή η αναζήτηση της ταυτότητας

Το προηγούμενο ποστ που έγραψα για μένα καταλήγοντας στην αδυναμία αυτοπροσδιορισμού μου, προκάλεσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στα comments ανάμεσα σε troll, aufheber και vamvax, την οποία θα ήθελα να θέσω ως κύριο θέμα σε αυτό το ποστ.

Έχοντας αντιληφθεί μέσα από τη ζωή ότι αυτό που αναζητεί ο άνθρωπος είναι η ταυτότητα του (με την έννοια της πλήρης ταύτισης τού γίγνεσθαι με το είναι του, έτσι που να μην αισθάνεται ότι άλλα είναι και άλλα κάνει), δεν ξέρω άλλο τρόπο που να αποδίδεται αυτό μαθηματικά από το α = α.

Αυτό το α = α αν το καλοκοιτάξουμε, όμως, θα δούμε ότι αποδίδει την ταυτότητα μεταφορικά και δεν την κυριολεκτεί. Η μεταφορά φαίνεται στο ότι το πρώτο α για να ταυτιστεί χρειάζεται μια μετάθεση στον χώρο προς ένα άλλο α, ίδιο μεν με αυτό, αλλά σε μια διαφορετική θέση , με την οποία συνδέεται με το ίσον = το οποίο κάνει γέφυρα ανάμεσα στις δύο θέσεις για να τις ενώσει.

Η καθαρή ταυτότητα, η ταυτότητα κατά κυριολεξία είναι το α από μόνο του, χωρίς να χρειάζεται καμία μετάθεση στον χώρο για να αποδειχθεί ταυτό με ένα άλλο α. Όμως αυτό είναι αδύνατο να το αποδώσουμε με οποιοδήποτε τρόπο, προφορικό ή παραστατικό, διότι ακόμη και να το υποδείξουμε στον χώρο σαν ένα σημείο σταθερό θα έχει μεσολαβήσει ο χρόνος που θα το κάνει διαφορετικό.

Το α καθ’ εαυτό είναι μια στιγμή που εμπεριέχει τα πάντα, την οποία είναι αδύνατον να εννοήσει ο άνθρωπος καθ’ ολοκληρία γιατί ο τρόπος που εννοεί τα πράγματα είναι μέσω του λόγου, που μπορεί να είναι ανα-λογος του Λόγου, αλλά δεν μπορεί να ταυτιστεί με αυτόν, τον λόγο όλων των πραγμάτων, άρα και λόγο του ανθρώπινου λόγου.

Αν προσπαθήσουμε να διανοηθούμε τον λόγο του λόγου μας για να εκφραστούμε μέσω αυτού ταυτολογικά θα δούμε ότι θα χάσουμε το νόημα των λέξεων μας και θα τα λέμε όλα χωρίς να λέμε τίποτε.
Έτσι, το να πούμε μόνο α, χωρίς να λέμε με τι ισούται αυτό ή με τι διαφέρει ή με τι σχετίζεται, δεν μας λέει κάτι. Ένα σκέτο α, χωρίς κάποια σχέση μάς φαίνεται χωρίς νόημα.

Το να φτάσουμε στο σημείο να μη χρειάζεται να λέμε τίποτε πια και όλα να είναι αυτονόητα μπορεί να είναι το κρυφό ζητούμενο του λόγου μας, το σημείο όπου αυτός θα ξεπεραστεί αφού θα τα έχει πει όλα, αλλά μέχρι τότε έχουμε πολλά να πούμε, και να κάνουμε.

18 comments:

Νεραϊδόνα... said...

α_λαλη ...
μα και γοητευμένη!!!

Anonymous said...

λοιπόν, βερολινέζε: το δόλωμα έπιασε και τα χείλη μου σκίστηκαν και το αίμα μου γονιμοποίησε με τέρατα τη γη: τερατόγεννεση

ο γαρ διαλεκτικός, συνοπτικός (ή όλα εγγράφονται στις ελλειπτικές τροχιές της τελειότητας):

Η αντίστιξη του ‘α’ καθ’εαυτόν ως το καθ’ολοκληρίαν προς το πεπερασμένο στοιχείο της ανθρώπινης διάνοιας συστήνει ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο: αντιπαρατάσσει το πεπερασμένο ή την ανθρώπινη διάνοια που γνωρίζει δια του λόγου, διαδοχικά και προϋποθέτοντας ορισμένο χώρο και χρόνο (με έναν λόγο την κίνηση), με το απόλυτο ή την ολότητα ή την στιγμή κ.ο.κ.

Η αντίστιξη αυτή παράγει ή αναπαράγει διχαστικά το Εκείθεν και το Ενθάδε καταδικάζοντας το Ενθάδε σε μία εξακολουθητική προσέγγιση ενός φαντάσματος το οποίο διαρκώς διαφεύγει της γνώσης… εκείθεν τίθεται το ησυχαστήριο ή η θέωση [σύμφωνα με ορισμένους φιλοσόφους]: μία γαλήνη που ατενίζει ατάραχη τον εαυτό της ως συντελεσμένη και αιεί συντελούμενη… το σχήμα είναι οικείο: ο Αριστοτέλης διατυπώνει ρητά, πρώτος ίσως, το αίτημα της καθαρής νόησης που εν-νοεί εαυτόν διαρκώς και είναι μακάρια: ως καθαρός ή ενεργεία νους παράγει κίνηση, ζωή, το παν (ωστόσο στέκει εκτός παντός) … οι στωικοί ανάγουν την απάθεια ή τη γαλήνη σε ιδανικό ή τον προσδιορισμό κατεξοχήν του σοφού, ενώ ο Επίκουρος αναγνωρίζει σε αυτήν την γαλήνη, την ηδονή της απόλυτης ηρεμίας… η πιο σοβαρή προσπάθεια που στοχεύει σε αυτό το ιδανικό γίνεται από τον Spinoza: όπου ο θεός μακάριος ερωτεύεται διανοητικά τον εαυτό του… σκοπός του σοφού άνδρα (ή και γυναίκας) είναι η θέωση: αυτό είναι το τέταρτο είδος της γνώσης που, σύμφωνα με τον ολλανδό αφορισμένο και αυτό – εξόριστο εβραίο, ενώνει το ανθρώπινο και το θεϊκό, ή μάλλον, εγγράφει το ανθρώπινο στο θεϊκό…

Αυτή η σκέψη όμως εισάγει μία ιδέα ή την ιδέα εν γένει ως το ανεκπλήρωτο ή το ζητούμενο… το γεγονός ότι αδυνατεί η ανθρώπινη διάνοια να συλλάβει το όλον λέγεται διχώς: ή αδυνατεί να ανασυγκροτήσει το όλον εντός μίας, προφανούς πεπερασμένης ζωής (πιο απλά, δεν αρκεί ο χρόνος μίας πεπερασμένης ζωής) ή αδυνατεί να συλλάβει την ολότητα λόγω εγγενούς αδυναμίας… ένα πρόβλημα είναι: πώς συλλαμβάνει το φάντασμα της ολότητας εφόσον δεν μπορεί να συλλάβει την ολότητα; Μία δοκιμή: αναγνωρίζει το συγγενές… ή αναγνωρίζει την καταγωγή και την κατεύθυνσή της… αν αναγνωρίζει την ολότητα ωστόσο, τότε αναγνωρίζοντάς την μπορεί και την συλλαμβάνει – έστω κατά κάποιον τρόπο… αυτός ο τρόπος μπορεί εξίσου να είναι έλλειψη ή υπεροχή… αν έλλειψη, τότε όντας ελλειπτική αναπαράγει εαυτόν διαρκώς η διάνοια ως υπολειπόμενο… αν υπεροχή, τότε αναπαράγει διαρκώς και εαυτόν ως έλλειψη και έτερον τι ως ολότητα, αυτή καθαυτή η διάνοια (είναι προφανές όμως, ότι εφόσον η διάνοια μαθαίνει … σε αυτήν την περίπτωση αρκεί η απόσχιση και επανεγγραφή της ολότητας ως ιδέας ή ως αιεί ε(πε)ρωτώμενου; Αρκεί δηλαδή η θέση της ολότητας εκτός εαυτής (ο εαυτός της είναι η διάνοια και το αντίστροφο) ως ιδέας προς την οποία προοπτικά συγκλίνει εξ ανάγκης δίχως όμως ουδέποτε να αγγίζει η διάνοια;

Αυτό που εννοείς ως ταυτότητα κυριολεκτική δεν είναι δυνατό καν να το αποδώσεις λεκτικά – αν μεταχειριστείς τη σημειογραφία περιγράφεις διαρκώς το καθολικό ή το α-διάφορο (επικαλείσαι ένα σύμβολο το οποίο χρησιμοποιώ εξίσου και σε κάθε άλλο δυνατό συγκείμενο)… άρα αυτό που εν-νοείς παραμένει άφατο – το οποίο σε μία άλλη γλώσσα, αυτή του αυστριακού, είναι α-νόητο, ήτοι δεν σημαίνει τίποτα απολύτως… η σημασία του, ή το ανάλογον – όπως ορθά περιγράφεις – προδίδει την κίνηση ή την ενσάρκωσή του... του λόγου (εννοώ της αναλογίας ή της σχέσης)… η ενσάρκωση συνιστά την αλλόκοτη ιστορία της έννοιας που πραγματώνεται διαρκώς ως συγκεκριμένο καθολικό… άρα η ολότητα πραγματώνεται διαρκώς μνημειωμένη ή ζώσα ως άπειρη μορφή (ταυτόχρονα ν+1 αλλά και τέλει-ον καθ’ολοκληρίαν συγκεκριμένο)…

Πόθεν τότε το αίσθημα του ανεκπλήρωτου;

Η εκδοχή μπορεί και να διαβάζει ως εξής:
Ο άνθρωπος έχοντας κατά νου συνήθως την ταυτότητά του, αναζητά την ειδοποιό διαφορά που προσδιορίζει τον εαυτό του ως μοναδικό ή ατομικό
Η ταυτότητα που επανεγγράφει στο αγαθό τη Διαφορά [έστω ότι η Διαφορά ή, πράγμα που σημαίνει το ίδιο, η Συνείδηση, επιθυμεί ή ερωτεύεται το ανεκπλήρωτο, το όλον και κινείται προς αυτό] είναι ο θάνατος του ζώου: η φύση μας μπορεί και να είναι ουσιωδώς ή κατεξοχήν ή επουσιωδώς ανήσυχη…

Μία εκδοχή λέω (αν και προφανώς θεωρώ ότι λέω, Την εκδοχή)

Η αδυναμία προσδιορισμού – την οποία τιμώ ως υπέρτατο αγαθό – είναι μία αμφίρροπη και πολύσημη έκφραση: συνορεύει προκλητικά με την αποφατική θεολογία και αγνοεί επιδεικτικά την ιστορία και τις ιστορικές μορφές της εμπειρίας, όπως την πολιτική ή την τέχνη ή τον μύθο και την θρησκεία (ακόμη κι όταν τις ανά-στοχάζεται προκειμένου να τις διευθετήσει σύμφωνα με τα καπρίτσια του λόγου *αν ο Έγελος αποσιωπά αδικών την καταγωγή του, εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να αποσιωπήσω την καταγωγή του: την εγελιανή σύλληψη περί τελεολογίας προβλέπει στις γενικές και αδρές γραμμές της η καντιανή αναστοχαστική κρίση της Τρίτης Κριτικής)… όμως το διακύβευμα δεν είναι κύριε καθηγητά (αυτό – αναφορικό σχόλιο) ποια θέση θα πάρουμε σε αυτόν τον αγώνα των δογμάτων που έχει κριθεί υπέρ εγέλου… είναι ποια θέση θα λάβουμε σε αυτήν την μάχη της ζωής και του θανάτου…

Αυτό-συστήνομαι: αυτό – εξόριστος (στον τόπο μου) καντιανός διάγων τα έσχατα έτη του βίου του μεταξύ παραπομπών, υποσημειώσεων, παρερμηνειών, με έναν λόγο, στο ενδιάμεσο της γραφής του Έγελου που θυμίζει αυστριακά αρχιτεκτονήματα ή ο άνθρωπος δίχως ιδιότητες…

ΥΓ εισάγοντας Αυτό - αν και ελπίζω ότι κατανοώ την καταβολή της πρόθεσής σου και την προφανή εμμένειά του - πολύ φοβάμαι ότι παράγεις αναπαράγεις, άθελα ίσως, τον θεό (ως ένα εκείθεν): είναι διαφορετικό απλά να μην μπορώ και διαφορετικό να παράγω διαρκώς ικανότητα και αδυναμία (την εμπειρία προσπαθώ μόνον να περιγράψω: δόξα τω θεώ, η αντίφαση δεν επιλύεται ποτέ)

Υγ τυχόν λάθη είναι νοηματογραφικά
και ευθύνεται ο εκδότης μου

aufheber

stratos said...

aufheber, απαντάω μόνο στο ΥΓ σου, μιας και το κύριο κείμενο σου το θεωρώ μια εξαιρετική συμβολή στη συζήτηση στην οποία περιμένω και τη συμμετοχή άλλων πριν "δευτερολογήσω".

Σπεύδω να απαντήσω στο ΥΓ σου το οποίο αφορά μάλλον τις Υποθέσεις Γενικής Θεωρίας (μου) παρά το συγκεκριμένο ποστ, για να τονίσω μια βασική υπο-θεση μου όπου Αυτό (ο θεός που ονομάζουν άλλοι, αλλά εγώ αποφεύγω για λόγους που αναφέρω στην αρχή των Υποθέσεων)δεν είναι με τίποτε εκείθεν, τοποθετημένο, δηλαδή, κάπου πέρα από εμάς, άλλο αν μας ξεπερνά και μας ορίζει.

Με αυτήν την έννοια είναι πέρα από εμάς, όχι σαν κάτι που είναι ξεχωριστό από εμάς, αλλά σαν σαν κάτι που εμείς δεν μπορούμε να είμαστε, ενώ Αυτό μπορεί και είναι τα πάντα όντας συνάμα και εμείς, όντας δηλαδή το Όλον.

Έτσι Αυτό δεν είναι σε κάποιο εκείθεν και εμείς σε κάποιο δώθε. Απλά Αυτό υπάρχει παντού και πάντα, εμείς όχι. Αυτά και άλλα πολλά που διευκρινίζουν πιθανές παρεξηγήσεις τα αναπτύσσω στις Υποθέσεις παρακάτω από όσο έχεις διαβάσει, ελπίζοντας να μην επαναλάβω τις γνωστές μεταφυσικές πλάνες κατά την ερω(τημα)τική αναφορά μου προς Αυτό. Αν υποπίπτω τελικά σε αυτές, περιμένω με ανυπομονησία να μου τις υποδείξεις.

Anonymous said...

ενα τέστ διαπίστωσης ότι πάσχουμε απο σχιζοφρένεια είναι να ελέγξουμε εάν ο εαυτός μας μας ακολουθεί.
εάν νομίσουμε ότι μας ακολουθεί,τότε είτε α λέγεται είτε β την έχουμε άσχημα.
ώστε...

stratos said...

@anonymous
χμ, θα το κοιτάξω...

Anonymous said...

Η αδυναμια αυτοπροσδιορισμου και η ανεπιτυχης αναζητηση της ταυτοτητας μας ξεκιναει απο το σημαντικο λαθος που κανουμε να προσπαθουμε να αυτοπροσδιορισουμε το στιγμα μας, μην λαβαινοντας υποψην τους αλλους ,το β , γ , τον χ και ψ μενοντας στον α..
Αν στον πλανητη γη ζουσα μονος μου, δεν θα ειχε κανενα νοημα η αναζητηση της ταυτοτητας μου.Νοημα αποκτα μονο οταν συγκρινομαι με τους ομοιους μου, τους αλλους ανθρωπους.Για να συγκριθω ομως πρεπει πρωτα απο ολα να γνωριζω αυτα που μας κανουν ομοιους και απο την "δεξαμενη των ομοιων" να μπορεσω, στην συνεχεια, να φιλτραρω την διαφορετικοτητα μου.Και εδω μπαινει ξανα το θεμα που μιλουσαμε στο προηγουμενο ποστ.Η ανθρωπινη φυση(δεξαμενη ομοιων) και γνωση αυτης μεσο αξιωματων.

houli_v said...

Το ερώτημα περί αναζήτησης της ταυτότητας δεν μπορεί να τεθεί μιας και το ‘α’ δεν υπάρχει . Το γίγνεσθε το μεταβάλλει διαρκώς .

Anonymous said...

Χουλι υπο αυτην την λογικη ..θα ζουσαμε ακομα στις σπηλιες..αφου τα παντα κινουντε και μεταβαλοντε!!!!

houli_v said...

Αγαπητέ κ. Troll μόνο προσεγγίσεις μπορούμε να κάνουμε διότι τα πάντα αλλάζουν. Τίποτε άλλο . Και ασφαλώς θα συνεχίζουμε να αναζητούμε το ανέφικτο γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου αλλά μη γελιέσαι , μέχρι εκεί . ( Ίσως το σχόλιο σου περί σπηλιών να μην το έκανες αν στη θέση του προηγούμενου σχόλιού μου αντί για ‘αναζήτηση’ ( παρασυρμένος από τον τίτλο του κειμένου σου Στράτου) έγραφα ‘γνωης’ ) .
Αν νομίζεις ότι είσαι ο ίδιος τώρα κ. Troll με αυτόν που έγραψε το πιο πάνω σχόλιο ή ότι μπορείς αυτόν να τον ανακαλέσεις χωρείς να έχεις χάσει κάτι , τότε ίσως εσύ είσαι πιο τυχερός από μένα .
Με (σχετική) βεβαιότητα μόνο για μένα μπορώ να μιλήσω .

Anonymous said...

@στράτο: προς το παρόν αρκεί η απάντηση στο ΥΓ - και σαφώς εν μέρει δεν μπορώ παρά να συμφωνώ διαρκώς με εσένα

@ανώνυμε: η αλήθεια είναι ότι ξεπούλησα στον διάολο τον εαυτό μου διότι μπερδεύτηκα και νόμιζα ότι ήτανε σκιά και θα σταματούσε να με ακολουθεί... ή μήπως το αντίστροφο

@τρολλ: ας κρατήσουμε μόνον την πράξη της σύγκρισης, δηλαδή την συσχέτιση και προς εαυτό και προς άλλους ως σύμπτωση ταυτότητας και διαφοράς, κι ας μην εκχωρήσουμε το πρωτείο μας ως της ίδιας της ;συμπτωσης, ούτε στην ταυτότητα, ούτε και στην διαφορά

@χούλι: το 'α' υφίσταται: η κρίση το α δεν υπάρχει συγκροτεί διά του ρήματος την αμφίδρομη κίνηση μεταξύ του α και της κρίσης που το εκφέρει νομιμοποιώντας την παρουσία του (ακόμη κι αν αυτή λογίζεται για απουσία)... άρα είτε το α υφίσταται είτε όχι εμμένει ως 'α', άρα υπάρχει εφόσον υφίσταται εντός της σχέσης... ποιος αναλαμβάνει όμως και το 'α' και το α;

aufheber

Anonymous said...

Χουλι προφανως και δεν εκρινα εσενα αλλα την λογικη που εκμαιευονταν απο το αρχικο σχολιο, με βαση την δικια μου λογικη.Προφανως και οι δυο λογικες δεν ειναι σταθερες και μεταβαλοντε.Οπως μεταβαλετε και η κοινωνικη λογικη (η λογικη των πολλων)μερικες φορες χωρις συγκεκριμενο λογο .Σε αντιθεση με την λογικη των αξιωματων(σας τα πρηξα μαυτα)η οποια δεν μεταβαλετε μεσα στο χρονο.

Και αφου η κουβεντα εφτασε ως εδω ας πω και την προσωπικη μου εντυπωση(εμοννη μερικες φορες) για την φιλοσοφια του σημερα και το λογο για τον οποιο επιμενω στην λογικη των αξιωματων.

Ολα τα φιλοσοφικα ρευματα ειχαν τον ακρογωνιαιο λιθο τους πανω στον οποιο θεμελειωθηκαν ...αλλα ο χρονος και τα δεδομενα συνετριψαν τα θεμελια αυτων και σημερα αιωρουντε.Η φιλοσοφια η σημερινη εγκλωβισμενη απο τις θεωριες των ψευτοθεωρητικων φυσικων αδυνατει να θεσει θεμελια εναρμονισμενα με το σημερα(μονοδρομος τα αξιωματα)και να αποκτησει την χαμενη της αιγλη, αντι αυτου αναμασα τα διαφορα αιωρουμενα φιλοσοφικα ρευματα και επιτρεπει τους θεωρητικους φυσικους να χαζοφιλοσοφουν και να μας δουλευουν.

υγ. τοπα και ξαλαφρωσα

Anonymous said...

αγαπητέ τρολλ(λ): η φιλοσοφία δεν έχει ρεύματα διότι ως γνωστόν, ουδέποτε μπορεί κανείς να διασχίσει δις το ίδιο ρεύμα στον ποταμό - αν είναι ο ίδιος ποταμός και αν, προφανώς, υποθέτουμε ότι είναι ο ίδιος εν γένει που διασχίζει (τα οικεία ταυτολογικά θέματα)... οι εποχές της φιλοσοφίας που προϋποθέτουν μόνον την εποχή τους (zeitgeist, έλεγε κάποιος γνωστός μου) δεν αναιρούνται επειδή απλά οι εποχές μεταβάλλονται και διαψεύδεται το θεμέλιο, κι αυτό επειδή μέσα στις εποχές διαμένει η Εποχή της ίδιας της φιλοσοφίας: η αναμέτρηση είναι δισυπόστατη πάντοτε... το ίδιο όμως το θεμέλιο δεν μπορεί να διαψευστεί: η ιστορικη μορφή του διαψεύδεται ή η όψη του αλλάζει (γερνάει ή ξανανιώνει)...

το ερώτημα είναι ποιος αναλαμβάνει κάθε φορά τον λόγο της φιλοσοφίας; και συμφωνώ απόλυτα ότι ο λόγος της φιλοσοφίας εξ ορισμού (αξιωματικά) δεν αφορά την φυσική...

ΥΓ μόνον στα αμφιθέατρα είναι δυνατό να αναμασήσει κάποιος τη φιλοσοφία και να την παρουσιάσει ως ιερο-εξεταστικό γνωστικό αντικείμενο... δεν θα έπρεπε να είναι έτσι ή μάλλον θα έπρεπε να μπορεί να συμβεί και διαφορετικά

υγ Η θεωρητική φυσική θα μπορούσε να διδαχτεί πολλά από τις καντιανές αντινομίες στην υπερβατολογική διαλεκτική της Κριτικής του καθαρού λόγου

aufheber

Anonymous said...

aufheber αν ενα μικρο παιδι σε ρωτουσε τι ειναι φιλοσοφια???ποια θα ηταν η απαντηση σου???

Anonymous said...

είναι ο λόγος που ρωτάς...

Anonymous said...

οτι (μπορείς και) ρωτάς ή ό,τι ρωτάς (για να μάθεις - ψαχουλεύοντας: θες να ψάξουμε μαζί;)...

Anonymous said...

το ερώτημά σου είναι άκυρο - και προφανώς το γνωρίζεις (είναι προβοκατόρικο)... η απάντηση που υπαινικτικά προϋποθέτεις είναι "αυτό - εδώ"... ωστόσο οι απαντήσεις που υποδεικνύουν ένα συγκεκριμένο πράγμα (έστω κι έναν ορισμό) σύντομα καταρρέουν διότι το συγκεκριμένο πράγμα ή συγκεκριμένη απάντηση δεν υφίσταται... γνωρίζω ένα παιδί που ρώτησε ή θα ρωτήσει τί είναι η φιλοσοφία και η αδυναμία οριστικής διευθέτησης του ερωτήματος συνιστά τον λόγο που εξακολουθεί και ρωτάει... μπορεί και ρωτάει ακριβώς επειδή δεν θα απαντήσει... το μάθημα που θα μάθει είναι επίπονο και χρονοβόρο - κι ας μην υφίσταται ο χρόνος: θα μάθει ότι οι σκιές ανήκουν σε πράγματα και πως τα πράγματα είναι ένα τυχάρπαστο παιχνίδισμα του νόμου: ο νόμος θα σπείρει τον φόβο στην συνείδησή του ότι υφίσταται το επέκεινα έως ότου αναγνωρίσει τον εαυτό του στο επέκεινα και συγκροτήσει επιστήμη... η επιστήμη πρόσκαιρα θα καταλαγιάσει το πάθος του, γρήγορα όμως θα γνωρίσει την απογοήτευση που σπέρνει ο επιστήμονας ο οποίος γνωρίζοντας Μία λειτουργία του απειρο-ελάχιστου (αυτήν που παρατηρεί) ανακηρύσσει τον εαυτό του ισόθεο... στο μεταίχμιο, θα παιχτεί η έσχατη πράξη της μάχης και του πολέμου: ή θα εξακολουθήσει τα ερωτήματα λαμβάνοντας υπόψιν την εμπειρία του ή θα καταρρεύσει και θα σωπάσει το ανήσυχο πνεύμα του επιστρέφοντας στην αγκάλη του νόμου, του επέκεινα: το σκοτεινό σημείο που επειδή διασταυρώνει την τροχιά του με την ίδια την κίνησή του το εκλαμβάνει ως απύθμενο και υπερφυσικό...

ενδιαφέρον είναι βέβαια ότι μεταμφιέζεις τον εαυτό σου σε παιδί για να ρωτήσει όπως θέλεις να ρωτήσεις εσύ: το δικό μου παιδί ίσως ικανοποιηθεί απλά πιάνοντας στα χέρια του ένα από τα βιβλία στη βιβλιοθήκη... ίσως πάλι, παρατηρώντας τον ουρανό... ή εμένα... το είδωλό του... το τόπι που θα κρύψω... ίσως δεν ρωτησει ποτέ... εκτός κι αν κάποτε χρειαστεί να ξεμπερδέψει μαζί μου με έναν ορισμό ή ένα 'αξίωμα': ειναι φιλόσοφος ή γενικά ασχολήθηκε με την φιλοσοφία...

η τριλογία έλαβε τέλος σε τούτη την σεμνή τελετή... καλό ξημέρωμα

Troll said...

Δεν ξερω, αν το να ρωτας ειναι φιλοσοφια η αν, ρωτας και απαντας συναμα, εξω του χωρου ευθυνης της επιστημης και του νομου .
Η ερωτηση χωρις απαντηση προβληματιζει ,κατι που δεν συμβαινει οταν εχουμε απαντηση χωρις ερωτηση.

ευχαριστω για την κουβεντα και τον Σταυρο για την φιλοξενια.

Troll said...

Στρατο και οχι Σταυρο...:-)))) ..το να γινεις νουνος σημερα απαιτουντε χρηματα ...τα εξοδα πολλα!!!!