Monday, September 17, 2007

τελικά αποτελέσματα

Είμαι σε μιαν άκρη του δρόμου, στο σκοτάδι. Υπάρχουν και άλλοι εκεί, λίγοι. Άλλοι κοιτάζουν τον τοίχο πίσω τους, άλλοι τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο και άλλοι τη φωτισμένη λεωφόρο, απέναντι τους. Εκεί παρελαύνουν οι νικητές, οι πολλοί.

Πρέπει να έχω συνηθίσει να είμαι στην άκρη διότι δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που βρίσκομαι εκεί, πάλι. Δεν βρέθηκα ποτέ στη λεωφόρο, με τους άλλους μαζί. Μπορώ να πω ότι ούτε καν περνάει από τη φαντασία μου, πλέον. Το μόνο που μπορώ να φανταστώ τώρα είναι το χειρότερο, και αυτό δεν είναι το καλύτερο που περίμενα.

6 comments:

Rodia said...

Δε μπορώ παρά να λυπάμαι εκείνους που έχουν την ανάγκη να παρελαύνουν ομαδόν κουνώντας σημαίες ώστε να νοιώθουν νικητές.
Πιο καλά στην άκρη χωρίς φανφάρες, εκεί τουλάχιστον η σκέψη δεν είναι πολυτέλεια. :-)
..όσο για το χειρότερο που γράφεις, νομίζω ότι έρχεται το καλύτερο όπου νά'ναι..

stratos said...

ροδιά, το σχόλιο σου μού δίνει την αφορμή να κάνω ένα γενικότερο σχόλιο για όσους διάβασα αυτές τις μέρες(τζάμπα μπλόγκερς ή έμμισθους αρθρογράφους) να σχολιάζουν τα αποτελέσματα των εκλογών.

το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των σχολιαστών (και κάθε σχολιαστή) είναι ότι οι παρατηρήσεις τους, όσο εύστοχες κι αν είναι, είναι από τη θέση του παρατηρητή.

βρίσκονται στην από έξω και από εκεί λένε διάφορα, αγορεύουν ή κάνουν πλάκα, πετυχημένα, δεν λέω, αλλά, είναι από έξω!!

αν λοιπόν το διακύβευμα αυτών των εκλογών (και κάθε εκλογών) είναι "η τύχη του τόπου", δεν μπορώ να καταλάβω πώς αυτή θα αλλάξει αν όλοι αυτοί, με τα κοφτερά μυαλά, βρίσκονται διαρκώς στην απ' έξω, σε μια μόνιμη θέση παρατηρητή, και μάλιστα νιώθουν καλά με αυτήν.

επιπλέον, μέμφονται αυτούς που είναι μέσα (στα σκατά)- τους εκλεγμένους (και ειδικά τους νικητές) - τη στιγμή που δεν αναλαμβάνουν οι ίδιοι καμμία σοβαρή δράση για να καθαρίσουν τον κόπρο και να βάλουν σε μια σειρά τους χέστες, παίρνοντας στα χέρια τους την τύχη του "σκατότοπου".

ξέρω πολύ καλά ότι αυτό αγγίζει τα όρια του αδύνατου, αλλά δεν μπορώ να νιώθω άνετα που βρίσκομαι σε τέτοια θέση αδυναμίας.

ναι, θα ήθελα να νικήσουμε (χωρίς φανφάρες, εννοείται) - αν και δεν μπορώ ούτε καν να το φανταστώ (ούτε εσύ από ό,τι κατάλαβα), κι αυτό ακριβώς είναι το χειρότερο!

Rodia said...

Ξέρεις, Στράτο, το να αναγνωρίζει κάποιος τον τόπο όπου βρίσκεται -τα "σκατά" στη περίπτωση- είναι το πρώτο και σημαντικό βήμα. Το βήμα που δείχνει τη διάθεση να βγει από εκεί, να αλλάξει τη θέση που βρίσκεται, να διακινδυνέψει τουλάχιστον να την αλλάξει, χωρίς να αναζητά "ασφαλές μέλλον" και παρόμοια ουτοπικά.

..και.. αυτό είναι ΤΟ καλύτερο -για την ώρα..

Ασε που για μένα (γνώμη μου) η όποια "νίκη" είναι ήττα. Νίκη είναι μονάχα αυτή απέναντι στον εαυτό και τις αδυναμίες του. Νίκη είναι η διατήρηση των ηθικών Αξιών σε ζώσα μορφή και όχι σε κονσέρβα με συντηρητικά.

:-) Θαρσείν χρή! λέγαν οι αρχαίοι, μη το βάζεις κάτω δλδ

Anonymous said...

η επανάσταση έγινε, μισό λεπτό να σώσω το αρχείο, πατάω εκτύπωση και είναι έτοιμο: μερικές δωδεκάδες κείμενα θυμάμαι αλλάξανε την σκέψη του κόσμου ή ακόμη την αλλάζουνε και μεταξύ αυτών καμία ιστολογική καταχώρηση και κανένα δημοσιογραφικό κείμενο (η προπαγάνδα του Μαρά παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης δεν λογίζεται για δημοσιογραφικό κείμενο: τάμπλοϊντ ήταν - κοινώς φυλλάδα / το οντολογικό στάτους του Μαρξ παραμένει πεδίο αντιπαράθεσης: δημοσιογράφος ή πρακτικός φιλόσοφος; δεν είναι τυχαίο ότι αναφέρω δύο ονόματα περιθωριακών τύπων - αλλά αυτό το κάνω μόνο και μόνο για να οξύνω την αντίθεση που σοφά περιγράφεις)... πλεκτάνη: ας συγκεντρώσουμε υπογραφές... την καλησπέρα μου στράτο - συμφωνώ αν και ουκ ολίγες φορες διολισθαίνω κι εγώ σε όσα περιγράφεις (αν δεν προλάβω να πατήσω ντελιτ)... εντός εκτός κι επί ταυτά λοιπόν...
ΥΓ.1 το διακύβευμα δεν είναι ποτέ η 'τύχη του τόπου' (τα διακυβεύματα, πάνε χρόνια τώρα, που όποτε τίθενται τίθενται σε απόλυτα προσωπική βάση)
ΥΓ.2 ποιοι είμαστε εμείς και θέλουμε και να νικήσουμε; κι αν νικήσουμε νίκη χωρίς φανφάρες δεν είναι νίκη - μπορεί και να έχουμε νικήσει κι απουσία φανφάρων κανένας να μην το έχει μάθει; ούτε καν εμείς;

stratos said...

@ Αούφχέμπερο και Ροδιά

ΥΓ1. μόνο ξεκινώντας από προσωπική βάση μπορείς να καταλάβεις την κρισιμότητα της "τύχης του τόπου" στον βαθμό που επιρρεάζει και τη δική σου.

ΥΓ2. δεν ξέρω ποιοί είμαστε "εμείς", αλλά εγώ μόνος μου δεν μπορώ να νικήσω, οπότε το "εμείς" είναι μια προϋπόθεση, την οποία αγνοώ ποιοι πληρούν, οπότε μου είναι αδύνατον να φανταστώ οποιαδήποτε νίκη.

όσον αφορά τις φανφάρες- μπορεί να χρειάζονται για τις ποδοσφαιρικές νίκες αλλά εδώ δεν πρόκειται για μια αντίπαλη ομάδα πάνω στο "πτώμα" της οποίας θα θριαμβολογήσουμε, αλλά για τον ίδιο μας τον εαυτό, όπως λέει και η Ροδιά.

Anonymous said...

αυτή είναι όμως και η (άλυτη) αντίφαση: μεταξύ ενός εαυτού και μίας ευρύτερης συγκρότησης πολιτικής και κοινωνικής... αν εκκινήσεις από τον εαυτό εκκινείς από συμφέρον... αν πρότερο είναι η μεταμόρφωση του εαυτού (επειδή είναι το πιο πρόχειρο από όλα όσα θεωρείς ότι ελέγχεις) τότε εκκινείς από μία προβληματική σύλληψη: ποιος είναι ο περίφημος εαυτός σου... αυτή είναι και η αντίφαση: σε μία απόλυτα ατομική εποχή που η συνείδηση έχει προσλάβει τον κατεξοχήν χαρακτήρα της (το εμπειρικό εγώ) προτρέπεις και κάποτε κι εγώ ή άλλοι σε συλλογικές δράσεις... τί θα διασφαλίσουν αυτές όμως; το ατομικό συμφέρον ή το κοινωνικό με δεδομένες τις ιστορικές συγκυρίες; και πώς μπορεί η ταυτότητα των δύο (αν υφίσταται εκτός της πολιτικής φιλοσοφίας) να καταστεί προσδιορισμός της συνείδησης; οι προσδιορισμοί 'εαυτός' ή 'εμείς' ή 'άλλοι' είναι αμοιβαία ανταλλάξιμοι... το πρόβλημα είναι το περιεχόμενο των (αφηρημένων) προσδιορισμών... και εν προκειμένω το περιεχόμενο είναι το αυτό: ο (εμπειρικός) εαυτός συγκροτείται ως ένα προοπτικό σημείο της ιστορικής εποχής και της συγκυρίας ενώ το εμείς δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ένα άθροισμα δυνητικών συγκρούσεων σε ατομικό και οικονομικό πεδίο (για αυτό και η μεταγραφή του εμείς σε ποσοστό είναι απόλυτα νομιμοποιημένη)... η μάχη που υπαινίσσεσαι με τον εαυτό και αυτή που εγώ γνωρίζω και γνωρίζω ότι δεν εχει καμία σχέση με την αλλαγή ενός εμπερικού εαυτού που πράττει ως χ ώστε να πράξει ως ψ (κι αυτά ακόμη κανονιστικά είναι και σχετικά) είναι πολύ διαφορετικής υφής: ακόμη κι αν περιλαμβάνει πολιτικές ή κοινωνικές προεκτάσεις παραμένει μία προδιαγεγραμμένη ήττα που επαναλαμβάνεται διαρκώς - αυτή η μάχη δεν σημαίνει τίποτα για αρκετούς ανθρώπους παρά το ότι γνωρίζουν το προδιαγεγραμμένο τέλος... οι διεργασίες μεταβολών μπορεί να είναι μακροπρόθεσμες, ωστόσο η μεταμορφωση συγκροτείται μέσα από μία βίαιη παύση που καθιστά δυνατό έναν νέο χώρο ανασύστασης του εμπειρικού... προς το παρόν η ελληνική πραγματικότητα επιβεβαιώνει περίτρανα τον spinoza που διαπιστώνει ότι ο άνθρωπος ζει μέσα από την προοπτική της αιωνιότητας (ήτοι την στιγμή που λέει και ο ποιητής): μόνον η στιγμή διαφεύγει της σύλληψης, δεν μετράται ή δεν προσπελάζεται, αυτή η στιγμή διαρκεί αιώνια: το αιώνιο παρόν... την καλημέρα μου στράτο

στέλιος