Αλκίνοος μυσταγωγία

Χθες βράδυ έδωσε συναυλία στο Kulturbraurei ο Αλκίνοος και η παρέα του, μια ευγενική χορηγία της κυπριακής πρεσβείας κλπ, άρα τζάμπα. Το έμαθα κατά τύχη (τόσο καλό γραφείο τύπου η πρεσβεία), ειδοποίησα την παρέα, για να μαζευτούμε να γεμίσουμε το μαγαζί, μην τραγουδάει ο άνθρωπος σε "κενά καθίσματα" και στις 8 ακριβώς (γερμανοί) είμασταν εκεί. Ναι είχαν όντως καθίσματα(!) - σε μια αίθουσα που συνήθως "τα δίνουν" ροκ συγκροτήματα και ο κόσμος μπροστά χοροπηδάει - τα οποία ήταν γεμάτα (!) με κόσμο όλων των κατηγοριών και κάποιους ηλικιωμένους (σωστά τα καθίσματα λοιπόν) που περίμεναν φρόνιμοι να αρχίσει το λα-λα. Άρχισε στις 8.15 (τζαστ κι αυτοί) με κάτι παραδοσιακά κυπριακά που έδωσαν τη θέση τους σε κάτι Αλκινοο-ιωαννιδικά και τούμπαλιν, σε ένα μιξ πετυχημένο, αλλά με έναν ήχο μπουκωμένο και πολύ θόρυβο από τη γαλαρία, όπου διάφοροι τα έλεγαν με τους γνωστούς από το χωριό που συνάντησαν κατά τύχη ή επίτηδες. Οι μουσικοί προσπαθούσαν να ισορροπήσουν την κατάσταση και το πράγμα πήγαινε για ισοπαλία, οπότε όπως ήρθαμε θα φεύγαμε, χωρίς απώλειες, αλλά και χωρίς να κερδίσουμε κάτι. Κάπου εκεί σκέφτηκα ότι τί καλά θα ήταν όλο αυτό να λειτουργούσε μυσταγωγικά (με έναν άλλο ήχο, σε έναν άλλο χώρο), να μας συνέπαιρνε η μουσική, που όντως είχε τέτοια δυνατότητα και οι μουσικοί ήταν άξιοι για αυτό. Μετά το ημίχρονο, όμως, η ομάδα κατέβηκε αποφασισμένη να βάλει γκολ. Δεν ξέρω τι έγινε με τους (οργανο)παίχτες στα αποδυτήρια ή με τον κόσμο στις κερκίδες, αλλά το παιχνίδι απογειώθηκε. Τα τραγούδια και οι μουσικές κλιμακωνόταν σε μία ευωχία υψηλής ποιότητητας που ο "ήχος" δεν μπορούσε να τους αντισταθεί και συμμορφώθηκε. Τους θόρυβους στη γαλαρία τούς διαδέχτηκαν αναστεναγμοί συγκίνησης, ψέλλισμα στοίχων, χορευτικό θρόϊσμα σωμάτων, ρυθμικά παλαμάκια και θερμά χειροκροτήματα. Η μπάντα έπιανε διεθνή στάνταρ που θα εντυπωσίαζαν όσους μουσικο-ψαγμένους γερμανο-βερολινέζους έτυχε να βρίσκονται εκεί (Αν κρίνουμε το τι ακούνε οι άνθρωποι εδώ στο Βερολίνο, όπου παρελαύνει ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί, για να συγκινήσει κάποιος τα αυτιά τους πρέπει να "τα λέει") Εκεί, όμως, που έγινε το κάτι άλλο και δικαιώθηκε η ανακάλυψη της μουσικής (και πάσα τέχνης), και μας επανέφερε στην αρχέγονη μυσταγωγική της λειτουργία, ήταν στο ανκόρ, όταν τα παιδιά στη σκηνή, αφού τα έδωσαν όλοι όλα, τραγούδησαν εν χωρώ (άνευ οργάνοις) κάτι φωνητικά και μετά ο Αλκίνοος μόνος ένα νανούρισμα χωρίς μικρόφωνο. Παρακολουθούσαμε εκστασιασμένοι και δεν ακουγόταν κιχ από όλους τους ακροατές, μικρούς και μεγάλους, καρεκλάτους και ορθίους, πιωμένους κι άπιωτους, ελληνογερμανούς και κυπριοεβραίους, φιλέλληνες και "ανθέληνες" (όπως εγώ), γραμματιζούμενους και αγράμματους, επισήμους και ανεπίσημους, καυλωμένους και ξεκαύλωτους. Το μεγαλείο της τέχνης, την ελαφρά της ώθηση προς την αυτοϋπέρβαση την ένιωσαν όλοι εκεί, εκείνη τη στιγμή. Ευχαριστούμε παιδιά!