μη σου βγει τ' όνομα

Υπάρχουν κάποια υπόγεια ρεύματα που η επιρροή τους στη διαμόρφωση του κοινωνικού φαίνεσθαι δεν έχει εκτιμηθεί αρκετά. Ένα από αυτά είναι το τι λένε οι άλλοι για σένα. Δεν ξέρω πώς κάποιος χαρακτηρισμός διαδίδεται και από ποιόν ξεκινάει (την ίδια απορία έχω και με τα ανέκδοτα), αλλά άπαξ και σου κολλήσει μια ταμπέλα μπορεί να την κουβαλάς σαν στάμπα στο πετσί σου, λες και είσαι γελάδα που την έχουν μαρκάρει με πυρωμένο σίδερο οι γελαδάρηδες.

Το σταμπάρισμα μεταξύ μας μπορεί να έχει να κάνει με την αγέλη, για να ξέρουμε ποιοι είμαστε και να ξεχωρίζουμε τους αμνούς από τα ερίφια, αλλά με ένα καλύτερο ψάξιμο θα βλέπαμε ότι αυτές οι στάμπες δεν ανταποκρίνονται πάντα στην πραγματικότητα. Εγώ για παράδειγμα είχα βγάλει τη φήμη του καλού μαθητή και στο τέλος του λυκείου έπαιρνα τα εικοσάρια βροχή, ενώ τα είχα φορτώσει στον κόκορα, για λόγους γκομενιάσματος. Μετά, έβγαλα τη φήμη του γκομενιάρη και δεν μπορούσα να σταυρώσω γκόμενα, ενώ ήθελα σοβαρή σχέση, κ. ο. κ.

Μπορεί κάποιοι χαρακτηρισμοί να έχουν κάποια (αρχική) βάση, δε λέω, αλλά ο άνθρωπος είναι είδος υπό εξέλιξη (κανονικά) και πρέπει να δίνουμε στον εαυτό μας (και στον άλλον) το δικαίωμα να αλλάζει. Είναι άλλο να λες για ένα σκυλί ότι είναι κυνηγόσκυλο, ας πούμε, και θα είναι για πάντα, οπότε, αν το πάρεις για φύλακα θα κάνει μούγκα στους κλέφτες, που όμως μπορεί να μην είναι κλέφτες αλλά οι Αλβανοί που ήρθαν για τα χαλιά, αλλά εμείς είμαστε έτοιμοι να τους πυροβολήσουμε και να μας φάει τα χαλιά ο σκόρος.

Για να μην πυροβολιόμαστε λοιπόν τζάμπα και πέφτουμε θύματα εύκολων χαρακτηρισμών είναι καλό να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια, χωρίς προκατάληψη, για να πιάνουμε τι τύπος είναι (ή ποιος έγινε εντωμεταξύ) κι όχι τι λένε οι άλλοι για αυτόν. Εκτός αν είναι αδιόρθωτος (όπως στο ανέκδοτο με τον σκορπιό που δαγκώνει τον βάτραχο που τον μεταφέρει στο ποτάμι), αλλά αυτό πάλι εμείς θα το κρίνουμε.