επειδή δεν ξέρουμε

Κυκλοφορώ πάντα με ένα μπλοκάκι. Εκεί σημειώνω ιδέες που μού ’ρχονται καθ’ οδόν. Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να διαβάσει τα γράμματα μου ή να βγάλει νόημα από τη γλώσσα που χρησιμοποιώ, αφού συχνά αναφέρω όρους οικείους σε μένα από προηγούμενους συλλογισμούς μου, αλλά ανοίκειους στους άλλους. Θα έπρεπε να κάτσω να εξηγήσω τι σημαίνει κάθε ένας από αυτούς τους όρους για να βγει νόημα, φαντάζομαι. Από περιέργεια, αντιγράφω μια σημείωση από το μπλοκάκι μου, που θεωρώ σημαντική διότι συμπυκνώνει ένα μέρος των "υποθέσεων" μου:

Επειδή δεν ξέρουμε (και δεν μπορούμε να ξέρουμε) για ποιόν λόγο υπάρχουμε και ποιος ο σκοπός μας στη ζωή - στον οποίον να τείνουμε συγκεντρώνοντας προς αυτόν τις ενέργειες μας- ο μόνος τρόπος να προχωρήσουμε σωστά (σε επαφή του γίγνεσθαί μας με το είναι μας) είναι να κινηθούμε ελεύθερα ως προς το απώτατο των επιθυμιών μας. Γι’ αυτό, ό,τι μας εμποδίζει, είτε εκφοβίζοντας μας, είτε επικαλούμενο έναν ανώτερο σκοπό στον οποίο εμείς δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας (παρουσιάζοντας μας ότι γνωρίζει «αντικειμενικά» ποιος είναι ο σκοπός μας), μάς κάνει κακό, με την έννοια ότι μας αποπροσανατολίζει σε λάθος μονοπάτια, όπου χάνουμε χρόνο και ματαιωνόμαστε.

Ο σωστός δρόμος διανοίγεται με τη γενναία προσφυγή μας στο απώτατο των επιθυμιών μας, πέρα από ό,τι μας εμποδίζει. Βέβαια, πρέπει να λάβουμε υπόψη αν το εμπόδιο που παρεμβαίνει στην πραγματοποίηση των επιθυμιών μας είναι αντικειμενικό και αφορά περιορισμούς φυσικών πόρων ή αντιστάσεις της ύλης. Εκεί πρέπει να πειθαρχήσουμε και να συνεργαστούμε μεταξύ μας για να το ξεπεράσουμε δεσμεύοντας το εγώ μας σε ένα εμείς που θα έχει τη δύναμη να εξορύξει την ύλη και να μας πάει ακόμη πιο πέρα αποδεσμεύοντας ενέργεια και πλούτο που θα μας δώσει την ελευθερία να κινηθούμε περαιτέρω. Δεν πρέπει, όμως, να σεβαστούμε περιορισμούς άνευ λόγου ή να υιοθετήσουμε εκφοβισμούς από ανθρώπους, οι οποίοι δεν εξυπηρετούν τίποτε παρά υπηρετούν τα συμφέροντα λίγων από την καθυστέρηση των (φοβισμένων) πολλών. Αυτά πρέπει να αναιρεθούν κι όσοι τα μετέρχονται συστηματικά να απομακρυνθούν.

Έτσι έχουμε μια διπλή κίνηση - (α) μια κίνηση θέσης: με την ελεύθερη προσφυγή μας στο απώτατο των επιθυμιών μας και τη συνεργασία μας στη διεύρυνση αυτής της ελευθερίας, (β) μια κίνηση άρσης: με την απομάκρυνση όποιου εμποδίζει την κίνηση θέσης.

Το αν θα τα καταφέρουμε στη σύγκλιση του γίγνεσθαι με το είναι μας, εξαρτάται από τον καθένα προσωπικά, από το αν θα δράσει γενναία διακινδυνεύοντας τά σίγουρα για να πετύχει το μέγιστο που επιθυμεί ή αν θα δειλιάσει και θα συσταλεί για να διασφαλίσει το ελάχιστο όριο επιβίωσης που του αναγνωρίζεται.

Αυτό που προτείνω είναι η καλλιέργεια ενός περιβάλλοντος κινητοποιητικού και μιας ατμόσφαιρας ενθαρρυντικής για όλους ώστε να δράσει ο καθένας μεγιστο-ποιητικά. Σε αυτό, πρωταρχικό ρόλο καλείται να παίξει η ανάλογη γενική θεωρία η οποία, βασιζόμενη στην παραδοχή της άγνοιας του έσχατου σκοπού, θα παρακινεί στην ελεύθερη διερεύνησή του με βασικό άξονα την ειλικρίνεια απέναντι στις επιθυμίες και κινητήριο μοχλό τη γενναιότητα του καθένα, η οποία τον ωθεί να ξεπεράσει τους μη αναγκαίους περιορισμούς της υφιστάμενης πραγματικότητας.