Έχω την εντύπωση ότι με όλα αυτά τα ιντερνετικά μέσα εκδημοκρατισμού (ή μαζικοποίησης) της επικοινωνίας (όπως, blog, you-tube, myspace, etc.) και με τη ψηφιοποίηση των οπτικοακουστικών μέσων που δίνει τη δυνατότητα (σχεδόν) στον καθένα να γίνει δημιουργός ήχων και εικόνων ή μέτοχος αρχείων (πειρατικών ή νόμιμων), θα γίνει μια ανατροπή, μεν, των παραδοσιακών και συνάμα κλειστών μορφών πληροφορίας και κουλτούρας (αχ, τι καλά), αλλά συνάμα θα εισάγει έναν πληθωρισμό ασήμαντων σχολίων τα οποία μπορεί να πνίξουν οτιδήποτε σημαντικό, διαβαθμισμένο και διαφοροποιημένο κυκλοφορεί σήμερα, (με πολύ δυσκολία, βέβαια.)
Ο αναλογικός κόσμος μπορεί να είχε τα κακά του (όπως το ότι για να δημοσιευτείς σε ένα Γουτεμβεργιανώς εκτυπωμένο μέσο θα έπρεπε να δώσεις κώλο), αλλά πάλι δεν μπορούσε ο πάσα ένας να αμολάει την πορδή του και να πρέπει οι άλλοι να την ακούνε. Υπήρχε ένα φιλτράρισμα στην ασημαντότητα και η αναλογικότητα προέβαλε αντιστάσεις (έστω γραφειοκρατικού τύπου) που η ψηφιακότητα δεν έχει, το οποίο είναι μεν καλό γιατί αναιρεί τη γραφειοκρατία των αναλογικών μέσων, αλλά είναι "μπάτε σκύλοι αλλέστε". Αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο συμβεί κι ο καθένας που έχει δικαίωμα στο γαύγισμα αρχίσει να γκαρίζει, θα έχει πολύ ενδιαφέρον να φανταστούμε τι θα προκύψει μετά.
Προφανώς μέσα από το χάος της φωνασκίας και τnν πλημμύρα της ασημαντότητας θα αρχίσουν να ξεπροβάλλουν σχήματα στέρεα, διαμορφωμένα από συσχετισμούς στοιχείων και δυνάμεων που θα αναπτυχθούν μέσα στη κοσμική σούπα. Πιθανόν επίσης να αναδυθεί μια νέα μορφή ανώνυμων επιτευγμάτων (όπως ήταν τα δημοτικά τραγούδια) τα οποία θα υιοθετηθούν από το πλήθος επειδή θα ανταποκρίνονται σε βασικά επικοινωνιακά μοτίβα των βυθισμένων στην μαζοκατάσταση ατόμων. Ποιά είναι όμως αυτά τα μοτίβα; Δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί να τα προβλέψει για να ποντάρει σε αυτά εκ των προτέρων και να βγεί από πάνω.
Στον ρευστό κόσμο της ψηφιακότητας όλα τα δεδομένα είναι ανοιχτά και αφού το παιχνίδι άρχισε ας μπει ο καθένας μέσα με ό,τι καλύτερο εκπροσωπεί, και ό,τι είναι να γίνει θα γίνει.
Σε αυτήν που δεν έχει έρθει ακόμα
2 months ago
3 comments:
υπάρχει ένα έργο που ίσως σε ενδιαφέρει (σχετικά με τα αρχικό ποστ σου), ιδιαίτερα ο τελικός μονόλογος του πρωταγωνιστή.
Ειναι η "Φωτογραφία" του Νίκου Παπατάκη.
Κατα τα άλλα συμφωνώ.
Καλοτάξιδο και το μπλογκ.
Χαιρετώ
Γεια σου "μπόμπυ". Καινούργιος κι εσύ από ότι βλέπω στο μπλογκιν, αλλά παλιός στο "μετερίζι". Είδες πως φαίνεται η ηλικία μας από το λεξιλόγιο, τις αναφορές, αλλά και τις ανησυχίες. Αλλά, αρκετά με τη λατρεία της νεότητας (άνευ λόγου), και ήρθε η ώρα να σηκωθούμε, αλλά, αυτά τα περι "αριστεράς" που θέτεις στο "αριστερά και μαρξισμός" post σου, με προβλημάτισαν στο κατά πόσο μπορούμε να ξεπεράσουμε μια παράδοση, στην οποία μεγαλώσαμε. Αν το ερώτημα σου είναι πώς θα υπάρξει μια αριστερά χωρίς μαρξισμό, το δικό μου είναι πώς θα υπάρξει πολιτική κινητο-ποίηση χωρίς αριστερά, και μαρξισμό. Οι όροι "αριστερά" "δεξιά" μού φαίνονται απομεινάρια μιας αναλογικής εποχής σε ένα κόσμο ρευστό (για να κάνω λινκ στο ποστ μου). Και δεν το λέω αυτό για να εισηγηθώ κάποια αποπολιτικοποίηση, το αντίθετο. Μια νέα πολιτική έκφραση που θα απεμπλακεί από ξεπερασμένα σχήματα και θα κάνει παιχνίδι είναι το ερώτημα. Τα άλλα είναι απαντήσεις.
p.s.
Τη "Φωτογραφία" την έχω δεί, τον μονολογο δεν τον θυμάμαι. Να ψάξω να τον βρω ή τον έχεις πρόχειρο;
Πιστεύω ότι την εξέλιξη στην οποία αναφέρεσαι πρέπει να την εντάξουμε σε ένα γενικότερο πρίσμα. Κατά τη γνώμη μου, εντάσσεται στην προσπάθεια απαλειφής των αρνητικών της βιομηχανικής επανάστασης. Δηλαδή, με τη βιομηχανική επανάσταση μας ήλθαν χίλια δυο καλά (πρόοδος στην τεχνολογία, την επιστήμη με αξιοθαύμαστα επιτεύγματα κτλ, κτλ), αλλά δημιουργήθηκαν και πάρα πολλά προβλήματα σε αρκετούς τομείς: το περιβαλλοντικό-οικολογικό πρόβλημα, υπερσυσσώρευση του πλούτου, (...) (...) και η απαξίωση, αν όχι η καταστροφή της λαϊκής κουλτούρας. Όσο και αν μας φείνεται παράξενο πριν τη βιομηχανική επανάσταση, τα χαμηλότερης οικονικο-κοινωνικής στάθμης στρώματα ήταν πολύ πιο 'πολιτισμένα'. Ας θυμηθούμε μεταξύ άλλων τα παραδοσιακά τραγούδια των λαών κατά την οθωμανική περίοδο (την πλούσια παραγωγή ελληνικών τραγουδιών), το ότι την αθηναϊκή τραγωδία την παρακολουθούσε ολόκληρος ο αθηναϊκός λαός. Αυτός ο λαϊκός πολιτισμός χάθηκε, οι μάζες των προλετάριων που δημιουργήθηκαν δεν ασχολούνταν με τον πολιτισμό και, έτσι, κόπηκε το νήμα της ιστορικής συνέχειας της λαϊκής πολιτισμικής παραγωγής, τη θέση της οποίας πήραν ανεκδιήγητα πολιτιστικά φαινόμενα που, στη χώρα μας, ακούνε στο όνομα 'Βανδή', 'ελληνάδικα' και πολλά άλλα. Τώρα μέσω του Ιnternet δίνεται η δυνατότητα να αναπτυχθεί εκ νέου ένας λαϊκός πολιτισμός και να αντιμετωπισθεί το αρνητικό φαινόμενο. Το ζήτημα πλέον είναι στα χέρια μας.
Ένα θετικό παράδειγμα από καλλιτέχνη, ο οποίος παίρνει την παράδοση και την ανανεώνει μπολιάζοντάς την με το νέο είναι ο Παπακωνσταντίνου. (Ο Θανάσης, βέβαια!)
Post a Comment