συλλογικότητα, όπως σας αρέσει

Όλες οι προσπάθειες που έκανα από μικρός να ανήκω επιτέλους κι εγώ κάπου ήταν μάταιες. Η σειρά των κοινωνικών μου εντάξεων - στους προσκόπους, στη φοιτητική νεολαία, στα φρικονήσια, στην αναρχία, στην καλλιτεχνία, κ.ο.κ – αποδείχτηκε εις άτοπον ακολουθία. Ο εαυτός μου δεν αναγνώριζε πουθενά την αλήθεια του και ακολουθούσε έναν δικό του παράδρομο στις λεωφόρους των κοινωνικών εντάξεων που έπαιρνα για να έχω παρέα, οδηγώντας συχνά επικίνδυνα, κάνοντας άλλοτε απότομες στροφές ή περνώντας στο αντίθετο ρεύμα (ευτυχώς την έβγαλα καθαρή). Όταν πια η ανάγκη μου για συλλογικότητα αποδείχτηκε αδιέξοδη, ο παράδρομος βγήκε μπροστά μου και με οδήγησε εδώ, όπου δεν ανήκω πουθενά και είμαι ο εαυτός μου. Η συλλογικότητα παραμένει ζητούμενο μου, αλλά δεν είναι πια ένα σχήμα έξω από εμένα στο οποίο να ενταχθώ. Είναι μια μορφή που περιμένει να γεννηθεί από τις συναντήσεις μου με όσους μ’ αρέσουν και τους αρέσω κι εγώ.