η καύλα ως δόλος του Λόγου και η μαλακία ως μεταφυσική χειρονομία

Καυλώνεις αφόρητα ως άνδρας με μια γυναίκα, κάνεις τα πάντα να την καταφέρεις -σκαρφαλώνεις ντουβάρια, σέρνεσαι σε συρματοπλέγματα, σκίζεις το καλό σου πουκάμισο, καθυστερείς στη δουλειά σου, σε κυνηγάει η τράπεζα- κι όταν επιτέλους φτάνεις ξαναμμένος στον στόχο σου, εισέρχεσαι, ρίχνεις τα σκάγια σου και η καύλα σου αφοπλίζεται, τότε, αισθάνεσαι να σε έχουν πιάσει κορόιδο > Γιατί τόση φασαρία; > Έχεις πέσει θύμα στον -κατά Χέγκελ- δόλο του Λόγου, έχεις παίξει το παιχνίδι Του και νόμιζες ότι το έκανες για σένα, για τη δική σου καύλα, που αποδεικνύεται ότι δεν ήταν καθόλου δική σου, αλλά στην έβαλε ο Λόγος για κάποιον δικό του (άγνωστο) λόγο. Απ'την άλλη, με τη μαλακία το φιλοσοφείς. Ξεγελάς τον δόλο του Λόγου και λες δεν θα παίξω το παιχνίδι σου, αλλά θα την παίξω για πάρτι μου και λογαριασμό μου, οπότε αγγίζεις (με τη χούφτα σου) τη μεταφυσική πληρότητα του ίδιου του Λόγου που ό,τι κάνει το κάνει για λογαριασμό του, ως το τέλεια αυτοϊκανοποιούμενο Όλον.