Νίτσε ή Μάρξ;

Κάθε φορά που είμαι μπερδεμένος προσπαθώ να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου με μια σκληρή και αδυσώπητη ερωτηματοθεσία για τα κίνητρα των πράξεων μου και τις πραγματικές μου επιθυμίες.

Είμαι τόσο ανελέητος με τον εαυτό μου που τον ξεβρακώνω μέχρι να αποκαλύψει ό,τι πιο ξετσίπωτο μπορεί να κρύβει πίσω από την επαναστατική του συνθηματολογία.

Φαντασιώσεις απέραντης ισχύος που γονατίζουν τα θηλυκά στο φαλλικό τους μεγαλείο με γεμίζουν με τη στιγμιαία ικανοποίηση ότι βρήκα επιτέλους το ζωικό μου κίνητρο, αυτό που κινεί κρυφά κάθε αρσενικό, κακά τα ψέματα, θριαμβολογώ.

Αυτή η νιτσεϊκή καθαρότητα διαρκεί ελάχιστα διότι αμέσως μετά αρχίζει να μπαινοβγαίνει κόσμος, αφού στη φαντασίωση δεν μπορώ να μη βάλω τους φίλους μου μέσα να γαμήσουν κι αυτοί να χαρούνε ή να εξαιρέσω ένα σωρό γυναίκες τις οποίες δεν μου πάει να τις βλέπω σαν τρόπαια.

Με το βάλε βγάλε και την πολύ προσθαφαίρεση στο τέλος καταλήγω πάλι μόνος, χωρίς να θέλω κανένα μεγαλείο, απλά να είμαι σιχτιρισμένος που δεν έχω τα μέσα να κάνω τη δουλειά μου, γιατί τα έχουν σαβουριάσει οι βρωμοκαπιτάλες και εγώ ο μαλάκας μπερδεύομαι επειδή δεν μπορώ να τα βάλω μαζί τους και τα βάζω με τον εαυτό μου. Τότε, με ξαναπιάνουν τα επαναστατικά μου.