η Ελλάδα με κυνηγάει με προκατεψυγμένα γιουβαρλάκια

Δεν ξέρω τι γίνεται στην υπόλοιπη Γερμανία, αλλά όσα ελληνικά εστιατόρια ξέρω εδώ στο Βερολίνο είναι καθαρή δυσφήμηση από πρόθεση οποιουδήποτε έχει την ελληνικότητα σαν εθνικό προσδιορισμό και δεν μπορεί να το αποφύγει, αφού οι άνθρωποι παντού ακόμη ρωτάνε από πού έρχεσαι και όχι πού πηγαίνεις.

Θα έπρεπε το ίδρυμα ελληνικού πολιτισμού ή να τα κλείσει ή να με αποζημιώσει με κουπόνια ισόβιας διατροφής σε εστιατόρια της επιλογής μου, που σίγουρα δεν θα είναι τα ελληνικά που ξέρω.

Είναι τόσο απωθητικά, που από έξω ακόμη σε φωνάζουν να φύγεις. Η κακογουστιά τους δεν αρκείται στην εσωτερική γυφτο-ελληνοπρεπή διακόσμηση, αλλά ξεχειλίζει στον εξωτερικό χώρο, σέρνεται στην πρόσοψη και κρέμεται στις ταμπέλες με τα αλήστου μνήμης ονόματα. Μέσα όλα μοιάζουν απολιθωμένα στην εποχή που οι Έλληνες ακόμα χόρευαν σε μόνιμο replay συρτάκι για να εντυπωσιάσουν τους τουρίστες με τα ίδια και τα ίδια τσαλίμια, τα οποία πάγωσαν με freeze frame σε ένα εναέριο όπα-τις κι έμειναν εκεί κοκαλωμένα.

Τα απέφευγα, τα απολιθωμένα, σαν ο διάολος το λιβάνι. Μέχρι που έπιανα τον εαυτό μου να αλλάζει πεζοδρόμιο από ντροπή, σαν να φώναζα όχι δεν είμαι εγώ αυτός (Έλληνας). Αποποιούμαι την ευθύνη.

Όταν έσπασε ο διάολος το ποδάρι κι έτυχε να μπω δυο τρεις φορές σε κάποιο από αυτά, γιατί η παρέα επέμενε να διαπιστώσει από μέσα αυτό που έκανε μπαμ από έξω, σκυλωμετάνιωσα που δεν είχα πάρει τη ρεζέρβα ποδάρι μαζί μου, να φύγω τρέχοντας.

Όχι μόνο σου σερβίρουν προκατεψυγμένα για δήθεν «της κατσαρόλας», τα οποία ζεσταίνουν φουλ στα μικροκύματα για να σκοτώσουν τα ζιζάνια και πρέπει μετά να ρίξεις παγάκια για να τα φας, αλλά, σου χρεώνουν τα γιουβαρλάκια λες και είναι τα αρχίδια του Ποσειδώνα, τόσο σπάνια θαλασσινά.

Αυτό που έμαθα στη Γερμανία είναι πως «ό,τι πληρώσεις παίρνεις». Αν δώσεις λίγα θα πάρεις φτηνόπραμα, αν δώσεις πολλά θα πάρεις σένιο. Με πήρε λίγο καιρό να το πιάσω αυτό, γιατί από την Ελλάδα είχα μάθει να δίνω λίγα γιατί και πολλά να έδινα δεν αποκλείεται το πράμα να ήταν μούφα. Σε αυτήν την αντιστοιχία τιμής και αξίας των Γερμανών φαίνεται να συμμορφώθηκαν όλοι οι ξένοι φτηνο-ταϊστάδες του Βερολίνου (Ταϊλανδο-Κινέζοι, Πακιστανο-Ινδοί, Τουρκό-Τουρκοι), πλην Λακεδαιμονίων. Αυτοί επέμεναν να κρατούν τα χούγια της μητέρας πατρίδας. Πώς γίνεται να σερβίρεις τέτοιο σκουπιδόπραμα τόσο ακριβά, μόνο ο ελληνικός πατριωτισμός μπορεί να το εξηγήσει.

Τα ελληνικά εστιατόρια είναι τόσο ανυπόληπτα στους περισσότερους Βερολινέζους, που αν δεν υπήρχαν κάποιοι Γερμανοί μεσήλικες, κολλημένοι με την Ελλάδα από τις διακοπές που κάναν εκεί σαν φρικιά, να πηγαίνουν κάπου κάπου για να κακοφάνε και να θυμηθούν τα νιάτα τους, θα είχαν κλείσει όλα.

Αν, τώρα, υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας φιλότιμος Έλληνας εστιάτορας, νοικοκύρης και μερακλής, και έχει κάπου στο Βερολίνο ένα καλό φαγάδικο, με λογικές τιμές, πείτε μου εσείς τώρα ποιος θα πατήσει στο μαγαζί του, έτσι που όλοι οι άλλοι έχουν φροντίσει να τον διαβάλλουν με την κακή φήμη που έχουν στον εστιατορικό «χώρο», ώστε να λες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει «φιλότιμος Έλληνας εστιάτορας».

Ανάλογες μούντζες τρώνε κι όσοι φιλοτιμούνται σε άλλους «χώρους», από τον εμπορο-γεωργικό (με τα ελληνικά οπωροκηπευτικά να θεωρούνται καλά μόνο για τους Γερμανούς πεζοναύτες προκειμένου να εκπαιδευτούν σε δηλητηρίαση από φυτοφάρμακα), μέχρι τον κινηματογραφικό «χώρο» (με τις ελληνικές ταινίες να διακρίνονται μόνο σε κάτι φεστιβάλ τύπου Καΐρου). Τί κι αν έχεις εσύ βιολογική καλλιέργεια που θα έπρεπε να μοσχοπουλιέται στα Bioladen ή αν έχεις καλή ταινία που θα άξιζε να είναι στη Berlinale; Έτσι και είσαι Έλληνας, θα πας ή σε στρατώνα ή στο Κάιρο. Είπαμε, μη σου βγει τ' όνομα.