η καθαρότητα των μορφών με μαγιό στην πισίνα

Αν είσαι με κάποιαν για να μην είσαι μόνος, αυτό δεν είναι έρωτας, αλλά παρέα. Επειδή καλή η παρέα, αλλά δεν σου σηκώνεται όπως με τα «ξέκωλα» που λιγουρεύεσαι και τότε γίνεσαι επιτυχημένος για να τα ψωνίσεις εύκολα, αυτό δεν είναι επιτυχία, αλλά ευ-κωλία. Όταν μετά ξεκωλώνεσαι στο τάλιρο και αντί να τα φας με τα ξέκωλα, χτίζεις αβέρτα ξενοδοχεία καταπατώντας αιγιαλούς, δεν είσαι μεγαλοξενοδόχος, αλλά καταπατητής και, κυρίως, αποπατητής. Στη γεμάτη υπεκφυγές διαδρομή σου έχεις αποπατήσει μια σειρά από μορφές -του έρωτα, της παρέας, της επιτυχίας, του ξεκωλιάσματος- και τις έχει βρωμίσει.

Η καθαρότητα των μορφών έγκειται στην απερίφραστη και άμεση εκδήλωση αυτού που θες να πετύχεις μέσα από αυτές. Όλα τα άλλα είναι τσαπατσουλιές.

Επειδή στο Βερολίνο δεν έχουν πολλά ξενοδοχεία πάνω σε αιγιαλούς, αλλά δεν έχουν ούτε αιγιαλούς, όποιος θέλει να κάνει μπάνιο πηγαίνει σε μια από τις πολλές πισίνες που έχουν. Εκεί, αν είσαι Έλληνας συνηθισμένος σε καταπατημένους αιγιαλούς μπορείς να κάνεις μια υποβρύχια σπουδή πάνω στην καθαρότητα των μορφών.

Όταν πρωτοβούτηξα σε βερολινέζικη πισίνα έπαθα μια σύγχυση στη μορφή που ήθελα να δώσω στην παρουσία μου μέσα στο νερό. Κολυμβητής ή ματάκιας;

Οι κολυμβήτριες νεράιδες (από το «νερό» δεν βγαίνει το «νεράιδα»;) ανοιγόκλειναν τα σκέλια τους μπροστά μου σε ύπτιο, όπως τις χάζευα εγώ σε μακροβούτι, αλλά γρήγορα διαπίστωσα ότι δεν το έκαναν για να προσκαλέσουν ανάμεσα τους ούτε εμένα (βέβαια) αλλά ούτε και κανέναν από τους νεραϊδο-κολυμβητές με τις κορμάρες γύρω μου, που έριχναν τις απλωτές τους για να κάνουν κρόουλ κι όχι για να δείξουν τα «φτερά» τους.

Όλοι, αγόρια και κορίτσια, ήταν μέσα στη πισίνα για τον λόγο που υπάρχουν οι πισίνες, δηλαδή για κολύμπι. Έτσι ξεκαθάρισε και σε εμένα τι θα έκανα μέσα στο νερό.