Θέσεις περιορισμένες

Τη διαφορά της θέσης και της φύσης του ανθρώπου την έχω θίξει στις Υποθέσεις μου στην αφηρημένη, γενική της διάσταση. Τις προάλλες μού ήρθε μια εκδοχή αυτής της διαφοράς πάνω σε γεγονότα συγκεκριμένα και καθοριστικά της ζωής των ατόμων. Σκέφτηκα ότι κάποιος τυχαίνει να βρεθεί σε μια κοινωνική ή γεωγραφική ή ιστορική θέση η οποία να ευνοεί τις φυσικές του τάσεις (τα ταλέντα του, τις ικανότητες του, κλπ.) οπότε να μεγαλουργεί ή τυχαίνει να βρίσκεται σε μια δυσμενή θέση η οποία τον πάει γαμώντας όποια φυσικά χαρίσματα και να έχει. Ειδικά αν είναι ιδιαίτερα χαρισματικός και βρεθεί σε δυσμενή θέση δυστυχεί ακόμη παραπάνω από τη συναίσθηση ότι πάει χαμένος, όταν άλλοι, λιγότερο χαρισματικοί από αυτόν, ευημερούν μόνο και μόνο επειδή έτυχε να βρεθούν σε καλύτερη κοινωνική θέση ή στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή ή από τη πλευρά των νικητών κι όχι των χαμένων.

Αυτό δείχνει μιαν υπεροχή της θέσης έναντι της φύσης διότι μοιάζει να μετράει περισσότερο η πρώτη από τη δεύτερη στην τελική κατάταξη των ατόμων στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της ιστορίας. Μάλλον κάτι τέτοιο ισχύει. Μόνο που αυτό που ισχύει και το οποίο ευνοεί λίγους - αφού οι «καλές» θέσεις είναι περιορισμένες σε αυτή τη φάση- έχει αντίθετους τους πολλούς και για αυτό δεν μπορεί να ισχύει για πολύ.

Νομίζω ένα μεγάλο μέρος της προσπάθειας του ανθρώπου είναι να «ανοίξουν» οι θέσεις για όλο και πιο πολλούς, ώστε όλο και λιγότεροι να αδικούνται εκ της θέσεως των. Αυτό μου έδωσε μια ακόμη εκδοχή της σύγκλισης θέσης και φύσης που επαγγέλλομαι ως καθοριστική για την εξέλιξη του ανθρώπου.

Αν ανήκετε στους πολλούς που δεν τους ευνοεί η θέση στην οποία βρίσκονται να ξέρετε ότι δεν είστε μόνοι κι ότι είναι θέμα εξέλιξης, η οποία, όμως, εξαρτάται αποκλειστικά από εσάς και από τη δική σας διεκδίκηση μιας θέσης ανάλογης προς τη φύση σας.